🔹شعری که مرحوم آیت الله العظمی سید محمد حسین مرتضوی لنگرودی (ره) در خاتمه وصیت نامۀ خود نوشتند: إِذَا مُتُّ فَادْفِنِّي إِلَى جَنْبِ حَيْدَرٍ أَبِي شَبَّرَ أَكْرِمْ بِهِ وَ شُبَيْرٍ فَلَسْتُ أَخَافُ اَلنَّارَ عِنْدَ جِوَارِهِ وَ لاَ أَتَّقِي مِنْ مُنْكَرٍ وَ نَكِيرٍ فَعَارٌ عَلَى حَامِي اَلْحِمَى وَ هُوَ فِي اَلْحِمَى إِذَا ضَلَّ فِي اَلْبَيْدَاءِ عِقَالُ بَعِيرٍ وقتی که مُردم، مرا نزد قبر آقا علی(علیه السلام) (حیدر) دفن کنید، چون پدر آقا امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) است و تا وقتی که در جوار قبر مطهر هستم از آتش دوزخ ترسی ندارم و از دو ملک نکیر و منکر و هم قطارانش واهمه‌ای ندارم. 👤مرحوم آیت الله سید#محمد_حسین_مرتضوی_لنگرودی رحمه‌الله علیه #امیرالمومنین_علیه_السلام