#یادداشت_تربیتی امروز می‌خواهم برایتان از یک گزاره‌ی تربیتی نام آشنا اما غریب در عرصه‌ی تربیت بگویم. گزاره‌ای که اکثر والدین و مربیان و متولیان امر تربیت اگر نگوییم که از وجود چنین گزاره‌ای اطلاع ندارد، حداقل به اهمیت آن دقت ندارند. آن گزاره‌ی سه کلمه‌ای عبارت است از: 'تربیت در صحنه' تصور کنید شما پدر/مادر هستید. خب طبیعی‌ست که مثل هر پدر و مادری، بایدها و نبایدهای تربیتی را "به‌صورت مستقیم" به فرزندتان آموزش دهید. مثلاً به او می‌گویید که مسخره کردن کار خوبی نیست یا احترام به بزرگ‌تر کار درستی‌ست. اما در تربیت، علاوه بر آموزش مستقیم گزاره‌های تربیتی، یک "آموزش‌های غیر مستقیم تربیتی" نیز داریم که ما به آن تربیت در صحنه می‌گوییم. تربیت در صحنه را اگر بخواهم خیلی ساده برایتان توضیح دهم، یک مثال می‌زنم و در ضمن این مثال اهمیتش را عرض می‌کنم. مثلاً خانواده‌ی شما در یک مهمانیِ خانوادگی است و فرزندتان در میهمانی، فرزند میزبان را مسخره می‌کند یا برعکس به میزبانِ بزرگ‌تر احترام می‌گذارد. خب مثل همه‌ی والدین، شما این‌جا فرزند خود را تشویق یا تنبیه می‌کنید. این‌جا دو حالت وجود دارد: - یا از قبل به فرزند خود بد بودنِ مسخره کردن یا خوب بودنِ احترام گذاشتن را به‌صورت مستقیم یاد داده‌اید و الآن با تنبیه با تشویق آن را یادآوری می‌کنید. - یا از قبل این آموزش مستقیم را ندادید و در همان میدان این بایدها و نبایدهارا به او آموزش می‌دهید. هر دو حالت بالا، دو حالت از تربیت در صحنه هستند. اما آن‌چه که ما در این یادداشت با آن کار داریم، حالت اول است. آن حالتی که شما یک آموزش مستقیم داده‌اید و پِی آن را در میدانِ واقعیِ فرزند، به‌صورت غیرمستقیم ادامه می‌دهید. دقیقاً مانند یک مربی ورزشی که هم قبل از مسابقه، به بازیکن خود آموزش‌های تئوری را می‌دهد و هم در میدان مسابقه او را رها نمی‌کند و آموزش را به‌صورت غیرمستقیم پِی می‌گیرد و آموزش‌های مستقیم را به او یادآور می‌شود. حال شما تصور کنید پدر و مادری که در میدانِ فرزند خود مانند تفریحات بچه‌گانه و پارک و بازی‌های خانگی، میهمانی‌ها و مسافرت‌های خانوادگی، فرزند را با خود همراه نمی‌کنند و برایش وقت نمی‌گذارند، آیا می‌توانند از مزایایی بی‌بدیل تربیت در صحنه بهره ببرند؟ قطعاً خیر! چون خانواده در میدان فرزند حضور ندارد و آموزه‌های تربیتی برای فرزند در میدان واقعی مرور و اصطلاحاً جا نمی‌افتد. یا مربیان و کانون‌های تربیتی که تربیت را در آموزش‌های معارفیِ تئوری منحصر می‌کنند و در عرصه‌های مختلفِ متربی مانند سالن فوتسال و استخر و بازی و اردو و بیرون‌رفتن‌ها، آن‌هارا همراهی نمی‌کنند آیا از تربیت در صحنه نفعی می‌برند یا صحبت‌های تئوریِ تربیتی‌شان مانند قرص‌های مسکن، بعد از مدتی بی‌اثر می‌شود و بدتر از آن، متربی نسبت به آن‌ها سِر و عادی می‌شود؟ در این باره، بعداً بیش‌تر صحبت خواهیم کرد... پایان/ 📥 @MAHDIIZADI_IR