جهان اطرافم هم آرام گرفت...

تنها خدا میداند کسانی که لحظه خنده از روی لبانشان برداشته نمیشود شب هنگام چگونه اشک میریزند :)

آدمیزاد به اندازه لطافت قلبش درد میکشد.

با هیچکس میل سخن نیست ولی تو خارج از این قاعده و فلسفه هایی ؛

بعضی چیزها نمی‌توانند ادامه داشته باشند ، اما هیچگاه نیز به پایان نمی‌رسند✨

هرچی گذشت ماها فقط توی تظاهر کردن ماهر شدیم،یاد گرفتیم چطوری وانمود کنیم خوشحالیم، وانمود کنیم فراموشش کردیم،وانمود کنیم دیگه دوسش نداریم،وانمود کنیم بودن و نبودنش برامون مهم‌ نیست،برای همدیگه نقش آدمای خوشحال و راضی رو بازی میکنیم و بلند بلند میخندیم،ولی کی میدونه واقعا چخبره؟ کی خبر داره وقتی سرمونو میزاریم رو بالشت،غمامونم باهامون میان تو رخت خواب و محکم بغلمون میکنن،وقتی صبح از خواب پا میشیم ولی رد اشکایی که ریختیم فقط مونده رو بالشت.کی میدونه اینارو؟ آره ما به تظاهر کردن عادت کردیم! دُژَم

:)

غم ویرانی خود را به چه تشبه کنم؟

دیدی وقتی درموردش با یکی حرف میزنی، تازه متوجه میشی چقدر سرسخت بودی که تونستی دووم بیاری؟

بیمار خنده های توام بیشتر بخند...!🥲

هیچ جمله‌ای به اندازه حواسم بهت هست نمیتونه حس امنیت بده>>>>

از تو یدونه هست ، مراقبِ خودت بمون!