#یارقیّه_س_ادرکنی #بازنشر جایِ بازی بِدَوَم هر طرفِ میدان را... آتشی سوخته مَعجر، سر و هم دامان را... سَرِ من میشکند،نیست مرا آغوشی، پدرم کو که ببیند نِگهی حیران را... من عمویم یَلِ هاشم نسبی از حیدر، کو عمویم که کند سینه سپر طفلان را؟؟ دستِ سیلیِ سنان کرده دوچشمم کم سو، خونِ گوشم بچکد هر قدمِ نالان را... لبِ اصغر نه دگر شیر بخواهد...آری، خون و خورشید کند سیر لبِ سوزان را... نیزه، شمشیر وسپر،.. تیر و گودالی پر خون، و نِشان می دهدم دستِ کسی، عریان را... تنِ من پر شده از خِیزر و از آبله ها، چوب وشلّاق زده پایِ منِ لنگان را... سر به نیزه ست...پریشان شده می رقصد مو، لبِ عطشانِ پدر خنده زند گریان را... کُنجِ ویرانه نشستم شبِ غم، تاریکی، عمّه را کو؟...چه کنم وحشتِ این ویران را... با لگد صبح کنم بعدِ تو هر شامم را، نه دگر نیست مرا ناز و لَبی خندان را... نه علی اکبر و قاسم، نه عمویی...غُربت!! کرده آسی دلِ پُر غصِّه یِ بی سامان را... آب ویک سینه ی پُر شیر...بگرید مادر، اصغرم کو که دهم شیر لبِ عطشان را... ای خوشا دربِزند کُنجِ نَمورم بابا، تشتِ سر داده فروغی دلِ در زندان را... نوحه گویت شده ام، مرثیّه می خوانم لیک، ندهد لُکنتِ از ترس،...صدا ترسان را... خسته ام، خواب گرفته ست مرا، میبینم،، پدرم، اصغر و اکبر...صَفی از یاران را... میلِ رفتن به سَرَم،...رفتنِ من آسان نیست،، چاره ای عمّه خدایا بُکند جانان را... (مهدیه_گودرزی) @mahdiyegoodarzi ۲۴_