#داستان_واقعی #ایلماه #قسمت_سی_یکم🎬: پای ایلماه که در زین اسب گیر کرده بود، بیرون آمد، اسب رم کرده و بدون سوار با سرعت به دل جنگل زد و ایلماه روی تخته سنگی نزدیک چشمه افتاده بود. چشمانش روی هم بود و خون از زیر کلاه و دستاری که بر سرش گذاشته بود بیرون زده و تمام صورتش را پوشانده بود. مهدی قلی بیگ مقداری راه رفت و انگار وسوسه ای به جانش افتاده بود، او نمی توانست بدون اینکه از وضعیت ایلماه چیزی نداند به پایتخت برگردد چون جواب ملک جهان خانم را باید می داد. پس راه رفته را با سرعت برگشت، بالای تپه ایستاد، اثری از اسبی که ایلماه سوارش بود، ندید. پس آرام اسبش را به سمت پایین تپه هدایت کرد و وقتی پایین تپه رسید، رد خون تازه را پیدا کرد و آن را دنبال نمود، کمی جلوتر پیکر بی جان ایلماه را روی تخته سنگ صافی دید، خود را به او رساند و از بالای اسب نگاهی به صورت پر از خون و چشمان بسته او کرد، این رنگ و رخ و سینه ای که بالا و پایین نمیشد، نشان از مرگ دخترک داشت. مهدی قلی بیگ بغض گلویش را فرو داد و گفت: من تو را بسیار دوست داشتم و تمام تلاشم را کردم که زنده بمانی، اما تو یکدنده ای درست شبیه خواهرم ملک جهان خانم، اما در این دنیا یکدنده ای حرف اول را نمیزند، قدرت است که می گوید چه کسی زنده باشد و چه کسی بمیرد. مهدی قلی بیگ آهی کشید و همانطور که به ایلماه پشت می کرد گفت: خدا رحمتت کند، حیف که نه وقتش را دارم و نه دل آن را دارم که تو را دفن کنم، امیدوارم خدا کسی را برساند که تو را به خاک بسپارد و با زدن این حرف از تپه بالا رفت و اینبار با خیالی آسوده به سمت جاده اصلی تاخت. مهدی قلی بیگ در جاده بی امان می تاخت بدون آنکه بداند مردی که از او اسب ایلماه را گرفته بود او را تعقیب کرده و مهدی قلی بیگ را با ایلماه دیده است و اینک خبر برای اسفندیار برادر ایلماه برده است و اسفندیار ساعتی ست که در جنگل به دنبال ایلماه می گردد ادامه دارد... 📝به قلم:طاهره سادات حسینی ❥‌‌‌❥‌‌‌❥‌‌‌🌺@mahdvioon 🌺❥‌‌‌❥‌‌‌❥‌‌‌ ٠٠••●●❥❥❥❥🌸 ٠٠••●●❥❥❥❥🌺 ٠٠••●●❥❥❥❥🌼 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺

#ایلماه #قسمت_سی_دوم🎬: دم دم های غروب بود شش مرد در حالیکه یک سگ در پیش رویشان با واق واق کردن جلو می رفت سربالایی ناهموار را به سمت چشمه طی می کردند. سگ کنار چشمه ایستاد و همانطور که صدایش در دره و جنگل می پیچید شروع به پارس کردن نمود، مرد جوانی جلوتر دوید و گفت: دیدی گفتم این سگ بوی آب را می فهمد و بلندتر فریاد زد، جانان! سگ باهوش! کارت خیلی خوب بود، آفرین منو سربلند کردی. چند مرد دیگر خنده کنان جلو رفتند و هر کدام مشکهای آبی را که بر کول و دست و بازو داشتند به کنار چشمه انداختند تا یکی یکی مشکها را آب کنند و برای کاروان ببرند. صالح که صاحب سگ بود، سرش را کنار چشمه گذاشت و شروع به بالا کشیدن آب کرد. آنقدر آب خورد که شکمش پر شد و بعد سرش را بالا گرفت و همانطور که آب از تمام موهای سر و صورتش می چکید رو به همراهانش گفت: سلام بر حسین، لعنت بر یزید...بفرمایید بخورید، آب که نیست، انگار عسل هست، خنک و شیرین و گوارا.... مراد کنار چشمه زانو زد و همانطور که کفی از آب برمیداشت گفت: قدر جانان را باید بدانیم، این بار دوم هست که ما را به آب می رساند صالح با شنیدن این حرف بادی به غب غب انداخت و می خواست چیزی بگوید که دوباره صدای جانان بلند شد. مردها مشغول پر کردن مشکهای آب شدند، صالح از جا بلند شد و چند قدم به سمتی که صدای جانان می آمد حرکت کرد و میخواست سوت بزند که جانان برگردد ناگهان با دیدن جسد یک انسان که جانان بالای سرش ایستاده بود و مدام پارس می کرد بر جای خود ایستاد و‌گفت: جل الخالق!! آیا من درست میبینم یا تاریک روشن دم غروب باعث شده خیال کنم جسدی اونجاست؟! دو تا از مردها از جا بلند شدند و به سمتی که صالح اشاره می کرد نگاه کردند و ناگهان یکی از آنها با سرعت حرکت کرد و گفت: نه درست است آدمیزاد است بیا برویم ببینیم مرده یا زنده هست و با زدن این حرف بر سرعت قدم هایش افزود، صالح و مراد و رحمت هم به دنبالش حرکت کردند. خیلی زود بالای سر ایلماه رسیدند، رحمت که از همه آنها بزرگتر بود و تجربیاتش هم بیشتر بود خم شد دستش را جلوی بینی ایلماه گرفت و‌ با خوشحالی گفت: زنده است...زنده است.... صالح دستی به سر جانان کشید و‌گفت: بارها گفته ام که جانان فرق آدم مرده را با زنده می داند و بی شک چون دیده زنده است پارس می کرد. مراد که قوی هیکل بود گفت: شما مشک ها را آب کنید، باید این مرد بخت برگشته را به کاروان برسانیم تا شاید ننه سکینه برایش کاری کند. بقیه حرف او را تایید کردند و مراد آرام دست زیر شانه ایلماه برد و با یک حرکت او را روی دوشش سوار کرد و به سمت پایین چشمه، همانجا در بین درختان که کاروان اتراق کرده بود رفت. جانان که انگار موقعیت را تشخیص می داد همراه مراد شد و بقیه مردها همانطور که درباره این مرد جوان و وضعیت عجیبی که پیدایش کرده بودند، صحبت می کردند به سمت چشمه رفتند. مراد که حس می کرد خون گرم از دهان این مرد زخمی بیهوش روی گردنش می ریزد، با حالت دو به پیش می رفت و بالاخره بعد از دقایقی به محل اتراق کاروان رسید. کاروانیان با دیدن مراد که یک زخمی روی دوشش داشت به سمت او هجوم آوردند و مراد فریاد میزد، بروید کنار بگذارید این بخت برگشته را به ننه سکینه برسانم و بلند فریاد زد، ننه سکینه ، ننه سکینه کجایی بیا ... در این هنگام، زنی میانسال با اندامی درشت و صورتی آفتاب سوخته که با چارقدی سفید قاب گرفته شده بود، از داخل چادرش بیرون آمد و گفت: کمتر هوار کن مراد، چی شده؟! مراد خودش را به ننه سکینه رساند و همانطور که سرش زیر بار خم بود نفس نفس زنان گفت: این...این مرد جوان را روی تخته سنگی کنار چشمه دیدیم، اول گمان کردیم مرده است اما ننه به خدا نفس میکشد تازه خون تازه هم از سرو کله اش میاد. ننه سکینه که زنی دنیا دیده و در نوع خود حکیمی حاذق بود به داخل چادر اشاره کرد و گفت: ببرش داخل، آرام روی زمین بخوابونش و خودت هم بپر بیرون، به مردم هم بگو جلوی چادر من جمع نشن، داد و هوار نکنن، باید بفهمم که میشه برای این بیچاره کاری کرد یا نه.... مراد چشمی گفت، داخل چادر شد و ایلماه را آرام و با احتیاط بر روی حصیر کف چادر خواباند و از چادر بیرون آمد. ادامه دارد.. 📝به قلم:طاهره سادات حسینی 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

#ایلماه #قسمت_چهل_یکم🎬: چند روزی بود ایلماه حالش رو به راه شده بود، ننه سکینه خسته از اقامت در کاروانسرا به دنبال کاروانی بود که آنها را به خراسان برساند. استاد قاسم هر روز به آنجا می آمد اما این آمدن ها رنگ و بویی دیگر داشت و ننه سکینه انگار عمق حرکات استاد قاسم را می فهمید اما جوری رفتار می کرد که متوجه چیزی نیست. صبح زود بود و ننه سکینه مانند روزهای گذشته خودش را به افراد تازه وارد می رساند تا بداند کدام کاروان به سمت خراسان حرکت می کند، حالا ایلماه هم از مقصد سفر اطلاع داشت و فکر می کرد در خراسان زندگی دیگری در انتظارش است، او از گذشته اش هیچ نمی دانست، فقط به او گفته بودند که نامت افسانه است او به راستی نمی دانست که چه نسبتی با ننه سکینه دارد و هر چه به ذهنش فشار می آورد تا بفهمد کیست و چیست و در این کاروان سرا چه می کند به جایی نمی رسید. ننه سکینه خسته از جستجو وارد اتاق کاهگلی کاروانسرا شد، جلوی در اتاق نشست و به دیوار کاهگلی و دود زده پشتش تکیه داد و همانطور که آه کوتاهی می کشید گفت: هعی خدا....نمی دانم چرا اینطور شد، من نیتم خیر بود اما انگار باید سختی کشید، پول هایمان نزدیک تمام شدن است، خدا خیری به استاد قاسم بدهد که بابت طبابت و داروهایش چیزی از ما نگرفته و نمی گیرد و هر روز که به اینجا می آید با دست پر می آید و خوارک روزانه ما دو نفر را با خودش می آورد. ایلماه که با ریشه های روسری سرش بازی می کرد از زیر چشم نگاهی به ننه سکینه کرد و گفت: خ...خوب چرا خودمان را اینجا حیران کرده ایم؟! مگر مقصدمان خراسان نیست؟! بزنیم به جاده و دو نفری برویم سمت خراسان مگر ما چه مان از بقیه کمتر است؟! ننه سکینه با شنیدن این حرف یکه ای خورد، آخر این دختر طوری سخن می گفت که انگار مرد جنگی ست و یک لحظه یاد لباس های مردانه ای که ایلماه پوشیده بود افتاد و با خود فکر می کرد نکند این دختر واقعا مرد بوده؟! و از این فکر خنده اش گرفت و همانطور که لبخند میزد گفت: مادرجان، راه سفر خراسان طولانی ست، مرد راه می خواهد، همراه می خواهد باید کاروانی و دسته جمعی حرکت کرد که اگر خدای نخواسته بلایی سرمان آمد یکی باشد به دادمان برسد. ایلماه اوفی کرد و گفت: اه....اصلا احتیاج به همراه نداریم، دو تا اسب و مقداری سکه برایمان کافی ست... ننه سکینه سری تکان داد و گفت: اسب سواری را به یاد داری؟! ایلماه با ذوقی کودکانه گفت: اسب سواری با خون من عجین شده تنها چیزی که در ذهنم مانده صدای سم و شیهه اسب است هروقت اسبی میبینم دلم می خواهد بی هوا سوارش شوم و به دشت و صحرا و بیابان بزنم. ننه سکینه لبخندی زد و گفت: من که اسب سواری نمی دانم، فقط گاری سواری بلدم در همین حین صدای سرفه ای آمد و هر دو متوجه استاد قاسم شدند و هر دو با هم سلام کردند. استاد قاسم سرش را پایین انداخت و گفت:... ادامه دارد... 📝به قلم:طاهره سادات حسینی 🌺🌿🌺🌿🌺🌿