ایتا - کانال شهدایی 《 ماهِ من 》 #قسمت_چهل

کانال شهدایی 《 ماهِ من 》
"رمان #اسطوره‌ام_باش_مادر💞 

#قسمت_چهل_ونهم

زینب ساداتی که در حال باز کردن در، با خودش غرغر میکرد و میگفت: آخه کی فردای عقدش میره سرکار؟ 
لبخند احسان عمق گرفت. نگاه زینب سادات که به نگاه احسان دوخته شد، لپ هایش که از شرم سرخ شد و احسانی که دست دراز کرد و دستهایش را گرفت، صدای همسرش را شنید: سلام. 
احسان با تمام احساسش گفت: سلام خانوم!سلام بانو! صبحت بخیر!غرغرو بودی و من نمیدونستم؟ 
زینب سادات لب گزید و احسان خندید: همیشه دوست داشتم ببینم این پسرها چی از تو دیدن که میگن شما خیلی سر به هوا و شیطونی! 
بعد چشمکی به زینب سادات شرمگین زد و با خنده ادامه داد: البته شما همیشه خانمانه رفتار میکنید ها! و این شیطنت هایی که برای خانواده داری، و قرار هست برای من هم باشه، همون چیزی هست که من میخواستم. دوستت دارم بانو!و این اولین دوستت دارمی بود که احسان گفت. در حیاط خانه محبوبه  
خانم!  
چه کسی فکرش را میکرد؟ یک روز، دختری به نجابت مهتاب، در میان  
چادر سیاهش، ایستاده در هوای صبحگاهی، زیر نور ملایم آفتاب، دست  
در دست مردی که فرسنگ ها از او و عقایدش دور بود، اینطور عاشقانه  
بشنود واژه ی دوستت دارم را؟ 
تمام راه تا بیمارستان، در ذهنش تکرار شد و تکرار شد. آنقدر که دلش پر از خوشی شد. آنقدر سرحال شده بود که واکنش همکارانش برایش مهم نبود. احسان لبخند عمیقش را دید. دید و دلش بی قرار شد. دید و دلش بیشتر خواست. دلش بیشتر از این لبخند ها خواست. دلش صدای بلند خنده هایش را خواست. چقدر شیرین است، مسئول خنده های کسی  
باشی که دوستش داری! 
💞💞

صدای خنده های بلندی در بخش پیچید. زینب سادات سرکی به راهرو کشید و احسان را دید که مقابل ایستگاه پرستاری ایستاده و به حرف چند تن از خانم های همکارش میخندد. نگاهش به خنده های پر رنگ و لعاب همکارانش نشست و کمی دلش گرفت. حق دارد؟ یا حق ندارد؟ 
زینب ساداتی که شب گذشته ازدواج کرده بود. تا کنون خنده های بلند  
احسان را نشنیده بود. تا کنون او را اینگونه ندیده بود. چرا احسان خنده  
های زیبایش را، همانی که زینب سادات تازه فهمیده بود چقدر زیباست را  
تقدیم کسی جز او کرده بود؟ خودش را در اتاق پنهان کرد. صدای حرف زدن احسان را میشنید اما کلمات از آن فاصله قابل فهم نبود. 
چند دقیقه ای بغض کرد و چشم بست و با صدای احسان چشم گشود. 
احسان: خسته نباشی بانو! 
لبخند زدن به لبخند های احسان، آسان بود: سلام.شما هم خسته نباشی! 
احسان دوباره خندید: دلم برات تنگ شد، اومدم ببینمت که این همکارات وقت من رو گرفتن! نمیدونی چی میگفتن! 
زینب سادات لب ورچید و غر زد: هر چی گفتن معلوم بود خیلی خنده داشت که اونجوری خندیدی، هیچ وقت اینجوری نخندیده بودی! 
احسان غم صدای زینبش راشنید،دلنوازی کرد: چون مزخرف تر از این نشنیده بودم!چون حرف نبود، جوک بود! خیلی بی شرمانه به من میگن امیدوارم مهریه سنگین نگرفته باشید! این جور دختر ها اهل زندگی نیستن!  
زینب سادات گفت: این که خنده نداشت!

"🌷نویسنده:سنیه_منصوری

ادامه‌ رمان

@mahman11
1هزار مشاهده19:46
پرسش‌ها

قوانین

داغ‌ترین‌ها

چندسکویی
