سیره عملی سردار شهید ((محمود کاوه))
چشمان محمود خيس اشك بود و داشت آهسته گريه مي كرد . با تعجب پرسيدم چرا گريه مي كني آقا محمود گفت : حاج آقا! چطور راضي باشم كه من فرمانده باشم آن وقت نيروهايم بروند جلوی تيرو گلوله ، و من تو مشهد استراحت كنم . بي اختيار اشك تو چشمانم جمع شد . طبق نظر قطعي دكتر ها او بايد تا مدت زيادي استراحت مي كرد . همه شان سفارش مي كردند كه بايد مواضبش باشيم . تحرك و فعاليتي نداشته باشد . اما احساس كردم كه اگر باز مانع رفتنش بشوم ، شايد مرتكب گناهي نابخشودني شده باشم . حالا اين من بودم كه بايد قيد ماندن او را مي زدم . بهش گفتم من ديگه مخالفتي ندارم كه شما بري ، اما به شرطي كه قول بدي مواظب خودت باشی . اشك هايش را پاك كرد و خنديد . آهسته به برادرم احمد گفتم : تا مي تواني يواش بران كه محمود به پرواز نرسد . احمد نیم ساعت بعد ناراحت و دمق گفت محمود رفتش با تعجب گفتم : مگر يواش نرفتي؟ گفت : يك ريز مي گفت تند تر برو، تند تر برو . وقتي جلو منزلش رسيديم . سريع ساكش رو آورد و با تحكم گفت ، بشين اون طرف خودم مي خواهم رانندگي كنم . گفتم ، ولي آقا محمود شما به حاج آقا گفتيد رانندگي نمي كنيد ؟ گفت ، اعتبار اين حرف از خانه حاج آقا تا اين جا بود، حالا بشين اون طرف محمود با آخرين سرعت خودش را رساند به پاي پرواز بالاخره او هم رفتني شد ؛ رفتني كه بي بازگشت بود
@mahmodkaveh
