شعر عمان سامانی در ستایش امام حسین (ع) تقدیم شما: پرده‌ای کاندر برابر داشتند وقت آمد پرده را بر داشتند ساقی ای با ساغری چون آفتاب آمد و عشق اندر آن ساغر شراب پس ندا داد او نه پنهان، برملا کالصلا ای باده خواران الصلا هم‌چو این می خوشگوار و صاف نیست ترک این می گفتن از انصاف نیست حبذازین می که هر کس مست اوست خلقت اشیا مقام پست اوست هرکه این می خورد جهل از کف بهشت گام اول پای کوبد در بهشت جملۀ ذرات از جا خاستند ساغر می را ز ساقی خواستند بار دیگر آمد از ساقی صدا طالب آن جام را بر زد، ندا ای که از جان طالب این باده‌یی بهر آشامیدنش آماده‌یی گرچه این می را دو صد مستی بود نیست را سرمایۀ هستی بود از خمار آن حذر کن کاین خمار از سرمستان برون آرد دمار در دو رنج و غصه را آماده شو بعد از آن آمادۀ این باده شو این نه جام عشرت این جام ولاست درد او در دست وصاف او بلاست بر هوای او نفس هر کس کشید یک قدم نارفته پا را پس کشید سرکشید اول به دعوی آسمان کاین سعادت را بخود بردی گمان ذره‌یی شد ز آن سعادت کامیاب ز آن بتابید از ضمیرش آفتاب جرعه‌یی هم ریخت ز آن ساغر به‌خاک ز آن سبب شد مدفن تن های پاک ترشد آن یک را لب این یک را گلو وز گلوی کس نرفت آن می فرو فرقه‌ی دیگر به بوقانع شدند فرقه‌یی از خوردنش مانع شدند بود آن می از تغیر در خروش در دل ساغر چو می در خم به‌جوش چون موافق با لب همدم نشد آن‌همه خوردند واصلا کم نشد #میلاد_عشق🌱