👆👆 شهاب سر جایش نشست. ـــ به چی می خندی؟؟ مهیا با چشم اشاره ای به اطراف کرد. ـــ هیچی برا چند لحظه، به خودمون و اطراف نگاه کردم. خندم گرفت. شهاب به صندلی تکیه داد. ـــ کجاشو دیدی! رفتم سفارش دادم پسره با اون موهاش؛ با ترس نگام می کرد و گفت؛ حاج آقا یه نگاه به این خواهرای بی حجاب بنداز... فقط موندم می خوان جواب خدارو چی بدن... خوبه با لباس کارم نیومدم، دنبالت. مهیا بلند زد زیر خنده. شهاب اخمی به مهیا کرد. مهیا، دستش را جلوی دهانش گرفت. شهاب با لبخند به مهیا نگاه می کرد. ـــ وای شهاب... حالا فکر کردن گشت ارشادیم! شهاب دستی به ریش های خودش کشید. ـــ شاید... شهاب کمی فکر کرد. ـــ مهیا، یه سوال ازت بپرسم؛ جوابم رو میدی؟ مهیا لبخندی زد. ـــ بفرما؟ ـــ اون روز... اما زاده علی ابن مهزیار... ـــ خب! ـــ من قبل از اینکه دم خروجی ببینمت، داخل هم دیدمت. مهیا، منتظر بقیه صحبت شهاب ماند. ــــ ولی داشتی گریه می کردی... برای همین جلو نیومدم. شهاب به مهیا نگاهی انداخت. ـــ برا چی اون شب حالت بد بود؟! نگو هیچی؛ چون اون گریه هات برای هیچی نبود. دستان مهیا یخ زد. از چیزی که می ترسید؛ اتفاق افتاد. شهاب دستان مهیا را گرفت، که با احساس سرمای دستان مهیا با نگرانی نگاهی به مهیا انداخت. ـــ چیزی شده مهیا؟! مهیا سرش را پایین انداخت. نم اشک در چشمانش نشست. ـــ مهیا، نگرانم نکن!! مهیا می دانست آن اتفاق تقصیر خودش نبود، اما استرس داشت که نکند شهاب، بد برداشت کند. شهاب با اخم اشاره ای کرد. ـــ بلند شو بریم! شهاب پول را روی میز گذاشت، دست مهیا را گرفت و بیرون رفتند. شهاب در ماشین را برای مهیا، باز کرد. مهیا سوار شد. شهاب ماشین را دور زد و سوار شد. ـــ مهیا؛ خانمی... مهیا سرش را بلند کرد. شهاب اخم کرد. ــ چرا چشمات خیسند؟؟ چیز بدی پرسیدم؟! ـــ نه! ــــ داری نگرانم میکنی... #ادامه_دارد #نویسنده_فاطمه_امیری @mahruyan123456 🍃

#رمان #جانم_می‌رود #قسمت_بیست_ششم #نویسنده #فاطمه_امیری مهیا، اشک هایش را پاک کرد. ــــ مهیا! مگه چه اتفاقی افتاده که تو اینجوری بهم ریختی... مهیا نفس عمیقی کشید. ـــ مهران... شهاب آبروهایش را درهم کشید. ـــ مهران کیه؟! ـــ هم دانشگاهیم. ـــ خب؟! ـــ ازم جزوه برده بود؛ بعد یه مدت بهم پیام داد، که برم جزوه رو بگیرم. مهیا نفس عمیقی کشید و ادامه داد: ـــ تو رستوران قرار گذاشته بود... من اون موقع با اینکه محجبه نشده بودم و نماز نمی خوندم ولی با پسرا زیاد گرم نمی گرفتم... اونم هی از دست شکستم، سوال می پرسید. اون لحظه اصلا احساس خوبی نداشتم. فقط دوست داشتم از اونجا برم. دستم رو دراز کردم که جزوه رو ازش بگیرم که اون... شهاب اخم کرد و گفت: ـــ اون چی؟! ـــ اون دستمو گرفت و محکم فشار داد... اشک های مهیا، روی گونه اش سرازیر شد. شهاب از عصبانیت فرمون را محکم فشار داد. مهیا بالرزش ادامه داد: ـــ از اونموقع هی زنگ میـزد و ادعای عاشقی می کرد تو بیمارستان هم خودت دیدیش... با هر حرفی که مهیا می زد فشار دست شهاب روی فرمون بیشتر می شد. مهیا که عصبانیت شهاب را دید تند تند گفت: ـــ باور کن شهاب من تقصیری ندارم... من اصلا اهل این حرفا نیستم. شهاب، نفس عمیقی کشید و به طرف مهیا برگشت. دستانش را در دست گرفت. ــــ آروم باش مهیا! اشک های مهیا را با دستش پاک کرد و گونه اش را نوازش کرد ـــ میدونم تو تقصیری نداری. ـــ باور کن شهاب.... من اون روز، خیلی اذیت شدم. همش استرس مهران رو داشتم. همه چیز پشت سرهم بود. نمی تونستم به کسی بگم. چون کسی رو نداشتم... ــــ اگه دستم بهش برسه! شهاب لحظه ای فکر کرد و دوباره پرسید: ــــ اون ماشینی که نزدیک بود، بهت بخوره هم کار اون عوضیه؟! مهیا به چشمان سرخ شهاب نگاه کرد. ترسید بگوید کار مهران است می ترسید که شهاب کارش را بی جواب نگزارد... ـــ ن... نه کار اون نبود... ـــ مهیا بامن روراست باش. اون تصادف کار اون بود؟! ـــ نه نبود. نگاهش را به بیرون سوق داد؛ تا چشمانش اورا لو ندهند. از استرس ناخون هایش را می جوید. با صدای ضربه ای که شهاب به فرمان زد؛ به طرف شهاب برگشت. ــــ چرا به من دروغ میگی مهیا؟! من شوهرتم. چرا نمیگی که کار اون بی همه چیز بوده؟! ـــ ن... نه اون... شهاب اجازه نداد ادامه بدهد. غرید: ــــ دروغ نگو مهیا... دروغ نگو... چشمات لوت دادن ،چرا با من راحت نیستی؟! ها؟! مهیا سرش را پایین انداخت و حرفی نزد. شهاب عصبی دنده را جابه جا کرد و زیر لب به مهران بدو بیراه می گفت...در مسیر حرفی نزدند. مهیا نگاهی به جاده انداخت. نزدیک خانه بودند؛ نگاهی به شهاب انداخت، که با اخم رانندگی می کرد. نمی توانست ناراحت بودن شهاب را تحمل کند. ــــ شهاب؟! ــــ لطفا چیزی نگو مهیا. مهیا، سرش را پایین انداخت. نم اشک در چشمانش نشست، با ایستادن ماشین سرش را بلند کرد. روبه روی در خانه شان بود. ـــ شهاب؟! ـــ من صبح زود میرم ماموریت. ـــ شهاب؟! ــــ مواظب خودت باش. کلاس هات رو هم حتما برو. ـــ شهاب؟! شهاب موبایلش را درآورد و شماره ای گرفت. ـــ برو خونه مادرت الان نگران میشه. و تلفن را به گوشش نزدیک کرد. ـــ سلام محمد خوبی؟؟ ـــ قربانت فردا صبح ساعت چند حرکته؟! مهیا با چشمان پر اشک به شهاب نگاهی انداخت. خداحافظی زیر لب زمزمه کرد و از ماشین پیاده شد. رو به روی در ایستاد. اصلا رمقی برای درآوردن کلید نداشت. دکمه آیفون را فشار داد. در با صدای تیکی باز شد. مهیا نگاه آخرش را به شهاب انداخت و وارد خانه شد. شهاب تا مهیا وارد خانه شد، با محمد خداحافظی کرد. سرش را به صندلی تکیه داد؛ خودش هم ناراحت بود و دوست نداشت مهیا را ناراحت کند. اما باید او را تنبیهه میکرد، تا یاد بگیرد؛ دیگر چیزی از او پنهان نکند. یاد چشمان اشکین مهیا افتاد. مشتی به فرمان زد. ــــ لعنت بهت مهران... پشیمان شده بود. تحمل ناراحتی مهیا را نداشت. در را باز کرد، تا به طرف خانه مهیا برود. اما با دیدن چراغ خاموش اتاق مهیا سرجایش ایستا‌د. با اینکه برایش سخت بود؛ اما بایدمهیا یاد می گرفت، که چیزی از او پنهان نکند. به عقب برگشت و سوار ماشین شد. ماشین را در قسمتی از حیاط پارک کرد. وارد خانه که شد، شهین خانوم به استقبالش آمد. ــــ سلام مادر! خسته نباشی! شهاب لبخند بی جانی زد. ــــ خیلی ممنون... ـــ چیزی شده شهاب؟! ـــ نه مامان! خستم. من میرم بخوابم. به طرف پله ها رفت. روی یکی از پله ها ایستاد. ـــ مامان من از فردا برای دو سه روز میرم ماموریت... ـــ چرا زودتر نگفتی مادر؟! ـــ شرمنده یادم رفت. شهین خانوم به رفتن شهاب نگاهی انداخت. مطمئن بود اتفاقی افتاده است. ازنگاه غمگین پسرش راحت می توانست این را فهمید....

👆 شهاب، سجاده اش را جمع کرد. کوله اش را روی شانه اش گذاشت، و از اتاقش بیرون رفت. آرام آرام از پله ها پایین آمد. کفش هایش را از جا کفشی درآورد؛ تا می خواست کفش هایش را پا کند، با صدای محمد آقا ایستاد. ـ شهاب داری میری؟! ـ آره بابا! ـ چرا اینقدر بی سرو صدا؟! ـ خب، گفتم خوابید. بیدارتون نکنم. ـ یعنی اگه برای نماز بیدار نمی شدم، تو خداحافظی نمی کردی... ـ شرمنده فک کردم مامان، بهتون گفت دیشب. ـ آره! مادرت گفت داری میری ماموریت. به شهاب نزدیک شد و دستی روی شانه اش گذاشت. ـ چیزی شده شهاب؟! شهاب لبخندی زد. ـ نه! ـ مطمئن باشم؟! ـ مطمئن باشید. محمد آقا، خداروشکری زیر لب گفت. شهاب کفش هایش را روی زمین گذشت، و مشغول پا کردنشان شد. ــ می خوای بری با مهیا خداحافظی کنی؟؟ دستان شهاب، برای چند ثانیه از حرکت ایستادند. ــ نه دیشب ازش خداحافظی کردم! با زنگ خوردن تلفن شهاب؛ شهاب، با پدرش خداحافظی کرد و از خانه خارج شد. ماشین آرش، سر کوچه بود. نگاهی به اتاق تاریک مهیا انداخت و لبخند غمگینی زد. کوله اش را روی شانه اش جابه جا کرد، و به سمت ماشین آرش رفت. مهیا از صبح تا الان هر چقدر به شهاب زنگ زده بود؛ جوابش را نمی داد. کلافه از جایش بلند شد و شروع به آماده شدن کرد. قرار بود، همراه نرجس و شهین خانوم به مهمانی زنانه، که خانه ی یکی از اقوام شهین خانوم برگزار میشد؛ بروند. بعد از نیم ساعت، آماده شده بود و روبه روی آینه، مشغول مرتب کردن چادرش بود؛ که موبایلش زنگ خورد. ـــ جانم مریم؟! ـــ اومدم! زو کیفش را برداشت. ــ مامان من رفتم. ــ بسلامت مادر جان! مهیا از پله ها پایین آمد. به سمت ماشین محمد آقا رفت. سوار ماشین شد. ــ سلام! محمد آقا و شهین خانوم با مهربانی جوابش را دادند. ــ چه خبر مهیا خانوم؟! ــ سلامتی! اگه این داداشت جواب تلفن مارو بده... مریم دستی به روسریش کشید. ــ شهاب اصلا تو ماموریتا جواب تلفن نمیده، به خودت زحمت نده... مهیا با شوک گفت. ــ ماموریت... ــ آره دیگه صبح رفت ماموریت! مریم باتعلل پرسید: ــ یعنی چیزی به تو نگفت؟! مهیا لبخند تلخی زد. ــ چرا چرا دیشب بهم گفت، فقط یکم نگران شدم، که جواب تلفنشو نداد. مریم شروع کرد به دلداری دادن؛ ولی مهیا متوجه صحبت هایش نمی شد. فقط سرش را تکان می داد؛ یا بعضی اوقات با یک یا دو کلمه حرف هایش را تاکید می کرد. باورش نمی شد، شهاب بدون خداحافظی رفته باشد...ماشین ایستاد. مهیا نگاهی به در سفید روبه رویش انداخت. بعد از خداحافظی با محمد آقا، به طرف خانه رفتند. در با صدای تیکی باز شد. وارد خانه شدند. همه به استقبالشان آمدند. مهیا لبخند تلخی زد؛ با همه سلام واحوالپرسی کردند، شهین خانم او را کنارش نشاند. همه کنجکاو بودند که عروس شهین را ببیند. بعضی از نگاه ها دوستانه بود و بعضی ها... دخترهای جوان، دورهم نشسته بودند و از آخرین مدل های لباس حرف می زدند. مهیا فقط گهگاهی با لبخند حرف هایشان را تایید می کرد. کم کم بحث به سمت کنسل شدن، اردوی مشهد رفت. مهیا چشمانش را روی هم فشار داد. دیگر تحمل اینجا نشستن را نداشت. از جایش بلند شد که بیرون برود؛ که با صدای شهین خانوم به طرفش رفت. ــ بیا! بشین پیشم عزیزم... مهیا نمی توانست قبول نکند. لبخندی زد وکنارش نشست. ــ اینم عروس شهاب! البته دخترم مهیا خانم! مهیا لبخند و ممنونی در پاسخ به تبریک ها و تعریف ها گفت. سوسن خانم تابی به گردنش داد. ــ میگم مهیا جان، شهاب کجاست الان؟؟ مهیا، بشقاب میوه را از دست میزبان گرفت و تشکری کرد. ــ شهاب ماموریته... ــ واه... الان وقت ماموریته؟!! مهیا، چاقو را برداشت و مشغول پوست کندن میوه ها شد. ــ کاره دیگه... پیش میاد. سوسن خانم که هنوز دلش خنک نشده بود و دوست داشت، بیشتر مهیا را آزرده خاطر کند؛ لبخند شیطانیی زد. ــ والا اگه زندگی و زنش، براش عزیز و مهم بودند... اینقدر زود نمی رفت، ماموریت! مهیا آخ آرامی گفت. نگاهی به دست بریده اش انداخت. شهین خانم هول کرد و سریع به طرف مهیا آمد. ـــ وای مهیا! چیکار کردی با خودت! ببینم دستت رو... مهیا لبخند غمگینی زد. نمی توانست حرفی بزند. گرنه این بغضی که در گلویش نشسته بود، می شکست. مریم با اخم به سمتشان آمد. ـــ مامان بشین. خودم با مهیا میرم. ثریا جان، سرویس بهداشتی کجاست؟! ــ آخر راهرو. جعبه کمک های اولیه هم همونجاست. مریم، دست مهیا را گرفت و به طرف سرویس بهداشتی رفتند. در را بست و دست مهیا را زیر آب سرد گذاشت. مهیا چشمانش را از سوزش دستش بست؛ اما سوزش دستش کجا و سوزش دلش کجا... قطره ای اشک روی گونه های مهیا سرازیر شدند. مریم دست مهیا را از زیر آب بیرون آورد و از جعبه کمک های اولیه چندتا چسب زخم برداشت. ــ چقدر بد بریدی دستت رو ، چرا گریه میکنی حالا؟ ــ می سوزه... مریم لبخند تلخی زد. ــ فکر میکنی من حرفای زن عموم رو نشنیدم... چته مهیا؟! چه اتفاقی بین تو و شهاب افتاد؟! این از حال تو... اون از👇👇

👆👆 شهاب با اون حال پریشون وآشفتش... مهیا سرش را پایین انداخت. ــ چیزی به من نگو، ولی بدون برای شهاب خیلی مهمی... اون تورو بیشتر از جون خودش دوست داره! من داداشم رو خوب میشناسم. اون عشق تو چشماش وقتی تورو نگاه میکنه رو، هیچوقت دیگه تو چشماش ندیدم. پس اگه حرفی زده، کاری کرده، بدون نگرانت بوده... مهیا سرش را پایین انداخت و شانه هایش از هق هق می لرزیدند. مریم بوسه ای بر سرش زد و از سرویس بهداشتی بیرون رفت. ــ مامان! ــ جانم؟! مهیا چطوره؟! ــ دستشو بد بریده... یکم ضعف کرده یه زنگ به بابا بزن بریم خونه. دو قدم رفته را برگشت و روبه مادرش گفت : ــ مامان به فکر جواب برای سوال های شهاب داشته باشید. میدونید که رو مهیا چقدر حساسه... ببینه دستشو بریده دیگه واویلا... به اخم های زن عمو و دختر عمویش، نگاهی انداخت و با لبخندی پیروزمندانه، دوباره کنار مهیا برگشت... #ادامه_دارد #نویسنده #فاطمه_امیری @mahruyan123456 🍃

. يوسف گمگشتھ باز آيد،اگــر ثــابــت شــود؛ در فراقش مثل يعقوبيم و حـسـرٺ می‌خوريم..؛ #اللهم_‌عجل‌_الولیک_‌الفرج @mahruyan123456

#نمازت‌سردنشه‌مومن 🌱♥️

💖الوعده وفا 💖

💖به قرار عاشقی 💖

@mahruyan123456 #عشقی_از_جنس_نور #پارت‌_صد‌_و_پنجاه‌_و_چهارم نفس نفس میزد . و چهره اش به سرخی میزد . چندین بار نفس عمیق کشید تا بهتر شود . نگران به صورتش خیره شدم و گفتم: عمه حالت خوبه !! چرا تند نفس میزنی !؟ دست گرمش را روی دستم گذاشت و آرام فشرد . لبخند کمرنگی زد و گفت : خوبم مهتاب جان ! نگران نباش. از پله ها اومدم بالا نفسم گرفت . این همه پله ... ای، ای روزگار پیر شدیم رفت ... هم سن تو که بودم این پله ها رو دو تا یکی میرفتم و می اومدم انقدر ورجه ورجه میکردم که نمی دونستم روز و شب چطور می گذره. اما هر چی بزرگ تر شدم بیشتر غرق شدم تو مشکلات . دستم را روی صورتم کشیدم و گفتم : الهی قربونت برم ... شما هنوز هم جوونی... تازه اول چل چلیته .! سری تکون داد و گفت : هیییی دنیا چه کردی با من . تو این چین و چروک های پای چشمم رو نمی بینی. دست های چروکیده شدم ... موهای سفیدم ... -- مهم اینه که دلت جوون باشه عمه اینا که مهم نیست . به صورتم خیره شد و دقیق نگاهم کرد . صورتم را زیر نظر گذراند و خوب کاوید. ودر پی چیزی می گشت... اما من نمیدانستم به دنبال چیست !! -- مهتاب !؟ -- جانم عمه !! -- مبارک باشه مادر شدنت . وای نفس حبس شده ام را آزاد کردم و خندیدم و گفتم : عمه خدا خیرت بده جوری منو نگاه می کردی ترسیدم. خندید آرام و مهربان . -- عزیزم ترس چی ! به دنبال چیزی می گشتم در نگاهت که پیدا کردم . -- دنبال چی !! --- زود بزرگ شدی عزیزم خیلی زود خانم شدی .‌‌.. پیشم نبودی اما شاهد ذره ذره قد کشیدنت ، راه رفتنت ، حرف زدنت ، خانوم شدنت بودم ... امروز دیدم که حسابی بزرگ شدی و خانم، و یه مادر . حس قشنگ مادرانه رو از نگاهت خوندم . سخت نیست فهمیدنش. اونم برای یه مادر ... عشق توی تمام وجودت نقش بسته و از همه ی حرفات مشخصه . میخوام یه چیزی رو بگم واست که تا امروز نگفتم و پیش احدی لب باز نکردم --بگو عمه که مشتاق شنیدنش هستم . --هیچ وقت گذشته ، فراموش شدنی نیست مهتاب ! حتی اگر اون گذشته تلخ باشه . ردش همیشه باقی می مونه . گاهی باید تفال بزنیم به گذشته ... یادته که ... حرفش را ادامه نداد و سرش را پایین انداخت . به گمانم بغض کرده بود . سعی در سر کوب بغض سمجش داشت دستم را زیر چانه اش گذاشتم و سرش را بالا آوردم. زل زدم به چشمانی زیبا و افسونگر . گرد پیری بر صورتش نشسته بود اما زیبایی اش همچنان پا بر جا بود. اشک حلقه زده در چشمانش حاکی گذشته ی دردناکش را داشت . -- عمه خواهش میکنم خودت رو اذیت نکن ... --نگران من نباش دخترم . بزار تا برات بگم. هر چند حالا دیگه هیچ فایده ای نداره اما شاید این درد ها و حرف های تلمبار شده ی روی دلم کمی سبک بشه . ادامه دارد ... ✍نویسنده: ح*ر #دل‌آرا ❌کپی رمان حرام است ❌ @mahruyan123456 🍃

@mahruyan123456 #عشقی_از_جنس_نور #پارت_‌صد‌_و_پنجاه_‌و_پنجم سرش را به صندلی تکیه داد و چشمانش را بست و آرام شروع کرد به حرف زدن و پر کشید به سال ها پیش ... احمد رضا عاشقت بود .خیلی هم عاشق بود . از وقتی از آب و گل در اومدی مهرت به دلش افتاده بود و حرفت همیشه نقل زبونش بود . کسی نمی دونست ، منی که مادرش بودم می دو نستم چی تو اون دلش می گذره.. اوایل خجالت می کشید تا بهم بگه ! اما یه مادر خیلی زود میفهمه حال بچش رو . هر وقت ترو میدید دیگه سر از پا نمی شناخت. اما اونقدری عاقل بود که این عشق رو کنترل کنه و به گناه آلوده نشه . مسئله ی عشق خودش یه بحثه جداست . عاشق شدن کار سختی نیست یهو به خودت میای و میبینی که عاشق شدی و قلبت رو گرو گذاشتی ! اما اگه کسی بتونه عشقش رو نگاهش رو کنترل کنه اون شرطه ! اون موقع است که عشق ارزش داره و حتی اگه بهش نرسه ... این علاقه با احمد رضا رشد کرد و روز به روز بیشتر در وجودش ریشه زد . اونقدر ریشه زد که دیگه راحت نبود قطع این ریشه ‌. خیلی سعی داشت تا سرکوبش کنه و بی توجه باشه اما نتونست . عاشق نمیتونه از معشوق بگذره. چشماش رو باز کرد و سوالی نگاهم کرد و گفت : خودت عاشق بودی ! تونستی از علی بگذری؟! تونستی فراموشش کنی ! سرم را پایین انداختم و آرام گفتم : نه نتونستم . هیچ وقت نتونستم . سعی کردم اما نشد..‌ اوایل سعی داشتم علی رو تغییر بدم تا یکی بشه مثل ما . اما نشد ... علی تغییر پذیر نبود یه آدم با اراده و محکم . اونقدر اعتقاد و ایمانش قوی بود که رفته رفته من متمایل شدم به سمت اون . و این من بودم که به واسطه ی علاقه ای که به علی داشتم تغییر اساسی کردم... -- خیلی برات خوشحالم عزیزم . آرزوی همیشگی من دیدن این روزا بود . اما نتونستم چیزی بگم چون دوست داشتم خودت علاقه پیدا کنی . کاری که به اجبار باشه مطمئن باش هیچ سر انجامی نداره . آهی کشید و رفت به همان روزهای کذایی... -- ‌یکی از همین روزا بود که احمد رضا از زور خونه اومد و حال و احوالش آشفته تراز همیشه بود . رفتم پیشش و بهش گفتم : چی شده مادر !؟ چرا انقد پریشونی . سرش رو به زیر انداخت و با من و من گفت : دیگه..دیگ ...دیگه واقعا نمیتونم مامان .بخدا صبرم تموم شده . همش ترس دارم . ترس اینکه یه روزی برسه و من مهتاب رو از دست داده باشم . هراس اینکه نصیب یکی دیگه بشه . دستش رو گذاشت رو صورتش و با صدای خفه ای گفت : مامان بخدا نمیتونم تحملش واسم سخته . یه کاری کن واسم... احساس میکنم به ته خط رسیدم ... ادامه دارد ... ✍نویسنده: ح*ر #دل‌آرا ❌کپی رمان حرام است ❌ @mahruyan123456 🍃