🌸🌸🌸🌸🌸🌸 #عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت‌صد‌و‌پنجاه‌و‌هفتم دزدیده شده، زیاد با کار آدمهایی مثل شما آشنایی نداره. –نه، اون از تنها موندن با تو می‌ترسه، قشنگ استرسش از چشم‌هاش معلومه. اُسوه گفت: –من نمی‌ترسم. منظورم این بود تو بری ممکنه... پری‌ناز حرفش را برید. –بالاخره شما نامزد هستید یا نه؟ اُسوه سکوت کرد. من گفتم: –بهتره در رو قفل کنی و بری، این حرفها به تو نیومده. پری‌ناز که دیگر به حرف من شک کرده بود گفت: –یه دقیقه پاشو. اخم کردم. دستم را گرفت و کشید. –اگه نامزدید پاشو بغلش کن ببینم. اُسوه هاج و واج به دستهای ما نگاه می‌کرد. دستم را کشیدم و فریاد زدم: –برو بیرون. به طرف اُسوه رفت و گفت: –اون دروغ گفته درسته؟ با هم نامزد نیستید مگه نه؟ با لبخند موزیانه‌ایی منتظر جواب اُسوه به صورتش زل زده بود. اُسوه با عجز نگاهم کرد. از روی مبل بلند شدم و به اُسوه اشاره کردم که بنشیند. بعد به پری‌ناز تشر زدم. –گفتم برو بیرون و از جلوی چشمام دور شو. به طرف اُسوه رفت دستش را گرفت و به طرف من کشید و رو به من گفت: –مگه نامزدت نیست بیا دستش رو بگیر دیگه، ترسیده بیا آرومش کن. اُسوه با دهان باز به پری ناز نگاه می‌کرد. پری‌ناز دست اُسوه را نزدیک دستم اورد شاید چند سانت بیشتر نمانده بود که دستش به دستم بخورد که ناگهان اُسوه محکم پری‌ناز را هول داد و فریاد زد: –ولم کن، مگه من مثل تو هستم که هیچی برام مهم نباشه. اگه گفتم اینجا بمون برای این که اون هیولا یه وقت نیاد ما رو اذیت کنه. پری‌ناز تعادلش را از دست داد و به ستون وسط سالن برخورد کرد. این کار اُسوه باعث شد پری‌ناز عصبانی‌ شود. شاید هم به خاطر حرفی که شنیده بود کنترلش را از دست داد و مانتواش را که دگمه‌ایی نداشت را کنار زد و اسلحه‌اش را از پشتش خارج کرد. بعد همانطور که دندانهایش را روی هم فشار می‌داد به طرف اُسوه حمله کرد و لوله‌ی اسلحه را روی کمر اُسوه گذاشت و گفت: –میری دستش رو می‌گیری تا بهت ثابت بشه توام لنگه‌ی منی. آب نیست وگرنه شناگر ماهری هستی. داد زدم. –چیکار می‌کنی پری‌ناز راحتش بزار. دوباره جنی شدی؟ داد زد: –باید خودش بیاد دستت رو بگیره وگرنه می‌کشمش، شوخی هم ندارم. من می‌خوام بدونم با یه دست گرفتن مگه چی میشه، بعد با خشم نگاهم کرد و ادامه داد: –بلعمی بهم گفته بود خبری نیستا، ولی من به حرف تو بیشتر اعتماد کردم. –باشه، ما نامزد نیستیم. تو بردی حالا اون ماسماسک رو بکش اونور. –نه، حالا که اینطور شد من باید به این دختره ثابت کنم با یه دست گرفتن هیچ اتفاقی نمیوفته. نه آسمون به زمین میاد، نه زمین به آسمون، دنیا هم همینجوری که هست خواهد بود. رنگ اُسوه مثل گچ سفید شده بود. یک قدم به طرفش برداشتم و گفتم: –نترس، من باهاش حرف می‌زنم کوتاه میاد. پری‌ناز سر اُسوه را گرفت کمی به خودش نزدیک کرد و گفت: –مگه دوسش نداری، خب برو دیگه از فرصتت استفاده کن. اُسوه با صدای لرزانی گفت: –باور کن آسمون به زمین میاد، وِلوِله میشه، همه چیزایی که گفتی اتفاق میوفته....میشه، همش میشه، باور کن میشه، بعد گریه‌اش گرفت. من نزدیکتر رفتم. همانطور که اشکهایش می‌ریخت سرش را به علامت منفی به طرفین تکان داد و خودش را کمی عقب کشید. انگار برایش مهم نبود که پشتش یک آدم دیوانه اسلح به دست ایستاده. پری‌ناز وقتی دید از پس اُسوه برنمی‌آید، با یک جهش خودش را به پشت من رساند و رو به اُسوه گفت: –میای جلو یا عشقت رو بزنم؟ بلعمی می‌گفت کادو بهت داده، پس معلومه همچینم نیست که خبری نباشه. یه چیزهایی بینتون هست. حالا به قول شماها هنوز محرم نشدید، نه؟ گفتم: –پری‌ناز تو چرا اراجیف میگی، خوبه چند ماه بیشتر اونور زندگی نکردی، بدتر از اونا شدی. با این کارا چی بهت میرسه؟ –میخوام به این دختره ثابت کنم موقعیت آدما فرق می‌کنه، اگه اون خودش رو مریم مقدس میدونه چون تو شرایط من نبوده، میخوام یه کاری کنم دیگه تا آخر عمرش در مورد کسی قضاوت نکنه. میخوام تو هم یه چیزهایی بفهمی، یادته اون موقع‌ها تا حرف میزدم می‌گفتی، نه اول باید محرم بشیم. انگار من جزام داشتم. دستهایم را بالا بردم. –باشه، باشه، تو درست میگی، اُسوه اشتباه کرده، منم اشتباه کردم. بس کن دیگه. دیوونه بازیت رو بزار کنار. @mahruyan12356