بی‌گمان لحظه‌ی خلق تو خدا عاشق بود ،
صرف شد پای تو انگار تمام هنرش.

فکر و ذکر و همه‌ی هوش و حواسم شده تو ،
کاش بودی که ببینی چه بساطی شده‌ای 

(س)

نشان ِعاشق آن باشد که شب با روز پیوندد ؛
تو را گر خواب می‌گیرد نه صاحب درد عشاقی

دو قدم مانده که پاییز به یغما برود
این همه رنگِ قشنگ از کفِ دنیا برود
هرکه معشوقه برانگیخت گوارایش باد...
دلِ تنها به چه شوقی پیِ یلدا برود؟