پندیات میرزا حسن خان وثوق (وثوق الدوله) خُنک آنکس که نباشد پیِ آزار کسی بار بر کس ننهد چون نبَرد بار کسی رشک یکسو نهد و پاکدلی پیشه کند نشود سرد دل از گرمیِ بازار کسی آنکه را خنده به گفتار و به کردار رواست چه زند خنده به گفتار و به کردار کسی ؟ دل که هست آینه ی غیبِ خدا ، عیب بود که شود آینه ی عیب کس و عارِ کسی عیب خود بنگر و بر عیب کسان خُرده مگیر که حساب از تو نپرسند ز رفتار کسی گوهر آدمی اندیشه ی وی باشد و بس جز بِدان پی نتوان بُرد به مقدار کسی گوهر خویش بپرداز ز زنگار هوس زنگ بر وی مَهل از درهم و دینار کسی گر نه در اندک و بسیارِ کسانت طمع است چند گویی سخن از اندک و بسیار کسی خویِ آزاد بجوی و ره تقلید مپوی مَطَلب منفعت از سخره و پیکار کسی سعی کن تا نفزایی گره از بی خردی چون به دانش نگشایی گِره از کار کسی بگذر ازجامه ی نو،گرکفت ازمایه تهی ست زیب اندام مکن جامه و دستار کسی کام بر دوخته از میوه ی شیرینت به که نظر دوخته بر شاخه ی پُربار کسی سخن قیمتی و ساده همین ست#وثوق گر سخن فهم کند خاطر ایثار کسی . #وثوق_الدوله