🔴 جیش‌الظلم: هدف عملیات ما ناکام‌گذاشتنِ «طرح توسعۀ مکران» بود! ▫️گروهک تروریستی جیش‌الظلم روز گذشته با انتشار بیانیه‌ای عملیات پنجشنبه خود را تشریح کرد. ▫️هدف این حملۀ تروریستی «ناکام‌گذاشتن پروژه و طرح توسعۀ سواحل مکران» عنوان شده است. ▫️در ۲ سال گذشته امید به سرمایه‌گذاری و توسعۀ بلوچستان شدت یافته بود. مردم محلی ناامنی ایجادشده توسط گروه‌های تروریستی را یکی از عوامل پیشرفت‌نکردنِ استان سیستان‌وبلوچستان می‌دانند. منبع: فارس

عملیات تروریستی اخیر در چابهار حمله به آینده ایران است. دشمن فهمیده کدام نقطه راهبردی را باید ناامن کند اما سهل انگاری عزیزان در طراحی الگوی مشخصی برای پیشرفت و توسعه اقتصادی و اجتماعی مکران انباشته های زیادی از چالش ها را شکل دادند مکران نقش مهمی در آینده اقتصاد ایران خواهد داشت و تهران باید تکلیف خود را برای آماده سازی این منطقه برای آینده اقتصادی و ترانزیتی منطقه و جهان روشن کند حمله تروریستی به چابهار پیام متفاوتی نسبت به سایر عملیات ها داشته است بر هم زدن شریان اقتصادی آینده ایران مهم ترین سیگنال تحرکات جدید تروریست های وابسته به موساد است ابوقاسم

📌 چابهارِ ایران ✍️ #یادداشت به قلم امیر امیری‌فر ۱- یک حمله «تروریستی» روی داده است. تشکیک در تروریستی بودن این حمله تشکیک در صداقت و اصالت بیان گوینده در دغدغه‌مندی برای بلوچستان را بدیهی می‌نمایاند. ۲- تصویر ساخته شده از ناامنی ۱۲ ساعته در چابهار، تصویر گران‌قیمت تری از همسایه شمال شرقی‌اش، راسک بوده است. تخریب‌گر هم قیمت آسیب را می‌دانسته که ذوق‌‌زده «متوقف شدن طرح توسعه مکران» را فاکتور کرده است. ۳- اصل تخریب در اذهان مردم ایران اتفاق افتاده است. چابهار دیگر آن سرزمین امن نیست! این تصویر باید شکسته شود. این وظیفه عاملین «توسعه» است. ۴- اصطکاک در پاسخ احتمالی ایران به رژیم صهیونیستی و واکنش پاکستان به اظهار تمایل جدی طالبان در استفاده از بندر چابهار در ادامه فرآیند ناامن سازی پاکستان برای چینی‌ها در چند ماه اخیر، گمانه های این حمله تاکنون بوده‌اند. ۵-این گمانه‌ها علی الخصوص گمانه دوم هزینه‌های توسعه در یک منطقه استراتژیک با بازیگران متعدد است. زمینی که از قرن هجدهم در اراده قدرت‌های بزرگ «زمین سوخته» تلقی می‌شده و محل تقاطع منافع آن‌ها بوده است، کمینه‌های هزینه ای که پرداخت می‌کند رویارویی با عاملیت های خرد ضد توسعه همچون این گروهک است. ۶- گروهک پس از القای ناامنی چابهار خواسته قد بکشد، عجولانه و هیجان زده کلمات را پشت سر هم چیده تا برای خود طرفی ببندد. مثلا به قدرت‌های منطقه‌ای وعده‌ی فردای پس از جمهوری اسلامی را داده!! و با ادبیات طنزگونه‌ی بارگزاری جمعیت، برای مردم نجیب بلوچستان اظهار قیمومیت کرده است! ۷- در این هم‌آوردی میان عاملین توسعه و دشمنان آن، دولت تماشاچی‌ست! مساله اصلی مکران نه حمله تروریستی بلکه بی دولتی است. چابهار و راسک هزینه‌های «نمایش توسعه» را به جای توسعه‌ی واقعی می‌پردازند و عایدی مشخصی هم دست آن‌ها را نگرفته است. آنچه گروهک به طرزی ناشیانه تحت عنوان طرح توسعه مکران و آمایش!! مطرح نموده، برون داد واقعی و ملموس ندارد. تنها یک نمونه بلاتکلیفی ۶ ماه اخیر دبیرخانه توسعه مکران نشانی از این بی دولتی است. ۸- کار برای عاملین و کارگزاران توسعه سخت‌تر شده است. رنج تحمل بی‌دولتی اکنون مضاعف گشته و تحمیل تصویر ضد توسعه از بلوچستان بدان افزوده شده است. فروشندگان دوره‌گرد کالای ناامنی نیز گهگاه در پی معامله به تهران پیشنهادهایی عجیب می‌دهند. اما این‌ها هیچ‌یک دلیلی بر ناامیدی نیست. ۹- امید وظیفه است. خلق امید و انتشار امید. باید در بازسازی تصویر چابهار، چابهارِ ایران کوشید. این وظیفه همه‌ی دغدغه‌مندان بلوچستان است. راسک و پیشین این نقطه ی استراتژیک و بسیار غنی را باید امن نمود و در مسیر توسعه قرارداد. بی‌توجهی به راسک و پس کرانه‌های مکران (چه بسا بی‌توجهی عمومی و رسانه ای) خود عاملی برای ناامنی آنجاست. باید بیش از پیش از راسک و از مرز گفت و نوشت! باید تصمیم گرفت و فرصت‌ها را از دست نداد. دولت باید تصمیم گرفتن را تمرین کند. هنوز بی‌عملی و سردرگمی درباره جنوب شرق ایران سکه رایج است. و در انتها باید «گفت‌وگو» کرد. نه از آن جنس گفت‌‌وگو ها که به ناامنی تشخص می‌دهد! گفت‌وگو هایی که به مردم از توسعه اطمینان خاطر دهد و نشان از عاملیت دولت داشته باشد. اینها وظیفه است و وظیفه امید است و این بخشی از فرآیند توسعه و پیشرفت است. ما محکومیم به امید و توسعه! ✴️  مَکُ‌ایران را دنبال کنید، بخوانید و در صورتی که پسندیدید به دوستان خود پیشنهاد دهید. 🆔 @MakoIran_ir

پیشنهاد جناب آقای مسعود داداشی مدیرعامل شرکت توسعه منطقه‌ای رویش نوین نصیر ایرانیان پیرو مسائل امنیتی اخیر مکران 👇 چگونه می‌توان اقتصاد و مشارکت مردم را به امنیت گره زد؟ چگونه می‌توان سرمایه‌های قابل توجه بسیاری از افراد محلی منطقه به خصوص عزیزان اهل تسنن را از کسب و کارهایی مثل قاچاق سوخت به سمت ایجاد زیرساخت اقتصادی هدایت کرد؟ اگر به صورت قومی یا منطقه ای سرمایه ها به سمت ایجاد زیرساخت های اقتصادی هدایت شوند، خود اهالی منطقه در ایجاد امنیت بیشتر مشارکت نخواهند کرد تا سرمایه‌شان حفظ شود؟ در حالت فعلی، هر چه ناامنی بیشتر شود و تمرکز نیروهای انتظامی معطوف به این قضیه باشد، اتفاقا قاچاق سوخت راحت تر انجام شده و کسب و کار فعلی مردم با ناامنی بیشتر رشد می‌کند. حتی پیشنهادی در نگاه اول عجیب اما قابل تأمل این است که سوخت‌بری با ایجاد تعاونی‌ها و شرکت‌های محلی فروش و صادرات به صورت قانونی و رسمی انجام شود و مردم محلی در این حوزه سرمایه‌گذاری کنند. هزاران نیسان در جاده‌های مکران و پس‌کرانه آن با خطرات و تلفات روزانه در حرکت است، در حالی که مردم این توان مالی را دارند که نیسان‌ها را به تانکر سوخت تبدیل کنند و در عین حال خودشان راهکار فروش و صادرات آن را نیز می‌دانند که گرفتار تحریم نشود. البته به شرطی که مشابه سایر کسب و کارها گرفتار تحریم و موانع داخلی نشوند! در این صورت امنیت برای خود مردم اولویت پیدا می‌کند. اجرای چنین راهکارهایی به عاملان توسعه‌ای نیاز دارد که به صورت میدانی و بلندمدت در منطقه حضور پیدا کرده و مسیر توسعه مشارکتی و درون‌زا را در پیش گیرند. فعالیت‌‌هایی اقتصادی‌-اجتماعی توسط جبهه‌ای از افراد یا گروه‌های حرفه‌ای و باتجربه در حوزه توسعه منطقه‌ای در کنار پشتوانه سیاسی و تأمین مالی کافی از سرمایه‌گذاری بخش شبه‌دولتی و خصوصی می‌تواند منجر به توسعه و ظهورِ بلوچستانِ ایران شود. 🌱 کانال تحلیلی خبری «مکران و آینده ما» 👇 @Makran_Iran

⭕️ اصفهان | آب | دریا 🔰 تهدیدِ محدودیتِ توسعه اصفهان چگونه می‌تواند فرصتی برای نقش‌آفرینی آن در توسعه ایران باشد؟ 🔻 یکی از چالش‌های مسائل پیچیده در حکمرانی از جمله بحران آب در اصفهان، گرفتاری تصمیم‌گیران در انبوهی از مسائل و خرد کلان است. این چالش باعث می‌شود که مدیران، نخبگان و ذی‌نفعان در انبوهی از کارهای خوبِ کوچک و بزرگ سردرگم شده و توان اولویت‌بندی را از دست بدهند. از این رو در گام اول باید ابتدا از کلان‌مسئله به تعداد بسیار محدودی از ریشه‌ها یا گلوگاه‌های بروز سایر مسائل و پیامدهای آن رسید و سپس با زمان‌بندی کوتاه‌مدت و بلندمدت روی همین موارد محدود تمرکز نموده و تمامی منابع (اعم از توان انسانی، وقت، منابع مالی و ...) را حول همین یک، دو یا سه گلوگاه بسیج نمود. 🔻به عنوان مثال تمرکز مدیریت استان بر تأمین منابع جدید آبی در دو سال اخیر منجر به اجرای پرشتاب پروژه‌های برزمین مانده استان گردیده است. در این برهه از زمان لازم است چنین تمرکزی روی گلوگاه‌های مدیریت مصرف در زاینده‌رود ایجاد شود تا نهایتا بتوانیم به جاری‌سازی دائمی زاینده‌رود امیدوار باشیم. توقف برداشت‌های غیرمجاز و مدیریت برداشت‌های سطحی و حریمی در بالادست شهر اصفهان از جمله استراتژی‌های اساسی در کوتاه‌مدت است. 🔻از طرفی مدیریت توسعه اقتصادی و جمعیتی اصفهان جهت جلوگیری از بارگذاری‌های مجدد و حتی کاهش بارگذاری‌های موجود نیز از جمله گلوگاه‌های مدیریت مصرف و جزو استراتژی اساسی اصفهان در میان‌مدت می‌باشد. توجه به دریا و ظرفیت سواحل جنوبی کشور و سرمایه‌گذاری در سواحل مکران با بهره‌گیری از مزیت‌های استان اصفهان (اعم از سرریز سرمایه مالی، انسانی، فنی و ...) علاوه بر نقش‌آفرینی اصفهان در توسعه کشور، می‌تواند نیازهای اصفهان را از جهت اقتصادی و زیست‌محیطی برآورده نماید بدون اینکه چالشی برای خود در بلندمدت ایجاد نماید. 🔻در غیر این صورت حتی در صورت احیای دائمی زاینده‌رود در کوتاه‌مدت، متاسفانه دیر یا زود مجددا باید منتظر بارگذاری فراتر از توان زیستی اصفهان و خشکاندن مجدد زاینده‌رود باشیم. #پیشرفتِ_منطقه‌ایِ_ایران 🌱 کانال تحلیلی خبری «مکران و آینده ما» 👇 @Makran_Iran

🌿 سه پیشنهاد برای فعالان مردمی پیشرفت استان سیستان و بلوچستان عطف به موانعی که پیش تر درباره رشد استان گفته ام ایده هایی را مطرح می کنم که گرچه با حمایت و همت استاندار یا نماینده محترم ولی فقیه سرعت بیشتری خواهند گرفت ولی کاملا با یک قرارگاه مردمی فعال -و نه اسامی بی اثر موجود- نیز قابل اجراست. گفتمان «پیشرفت» تنها ایده وحدت بخش به استانی است که برخی نان شان در امنیتی سازی، تهدیدنمایی و دوگانه سازی های کاذب در آن است لذا باید برای تحقق این گفتمان تلاش ویژه کرد: 1. فقط درباره پیشرفت استانت حرف بزن! جمعی نیاز داریم که به هیچ وجه به مسائل منفی استان و تهدیدها و نزاع ها ورود نکنند و فقط از پیشرفت سخن بگویند. این جمع باید خودش بر مسائل پیشرفت مسلط شود و آنرا به نخبگان ملی نیز منتقل نماید تا روایت استان در خارج بتدریج عوض بشود و تهدیدنمایی جای خودش را به فرصت سازی بدهد. این جمع باید جلوی گفتمان های مخرب و منفی سابق بایستند و برای تغییر گفتمان شجاعانه وارد بشوند. اینکه همه سکوت کرده اند و از جریان تندروی طرفین می ترسند یک نوع عافیت طلبی است و تجربه نشان داده جریان انقلابی مسلمان اگر وارد عرصه ای شده آن را به دست گرفته است. 2. پیشرفت رسانه لازم دارد! پیشرفت در استان نیازمند مجله و سایت و صفحه است. نیازمند گفتگوهای کارشناسی است. نیازمند ضریب دهی به اولویت هاست. شاید اگر خیریه اشتغالزایی جهت که فهم خوبی از مسائل استان دارد در کنار میدان به گفتمان سازی مسائل هم توجه کرده بود امروز کنشگران این عرصه بیشتر بودند. گرچه در سیمای استان برنامه های مطالبه گرانه ای مثل دادخواست وجود دارد ولی در جنبه تبیینی نیز به نهادهای رسانه ای خاص مسأله پیشرفت نیاز داریم. 3. استانهای معین را فعال کن! بر این باورم که چهار منطقه با محوریت شهرهای زابل، ایرانشهر، سراوان و چابهار باید به چهار شهر مشهد، تهران، اصفهان و شیراز متصل بشوند تا بتوانند خلاهای متعدد نیروی انسانی را از طریق اعزام پیاپی کارشناسان و کارآفرینان و متخصصان مختلف جبران نمایند. استان باید به کلاس درس و کارگاه تجربه و اجرا تبدیل بشود. خصوصا در جنوب استان که طرح فراملی مکران بناست اجرا شود این امر ضروری تر است چرا که با سرمایه اجتماعی موجود عملا خیلی از عناصر بومی از تخصص لازم برای نقش آفرینی در این پروژه ها برخوردار نیستند. بنظرم امثال معین الدین سعیدی که با تنگ نظری از مجلس بازماند را نیز باید در این قرارگاه و فعالسازی نقش #اهل_سنت درگیر کرد. 📍 @komeilialireza

کشور به دو گفتار سیاسی نیاز دارد: مقاومت و تولید مقاومت را داریم چون ارکان دیگر نظام مثل رهبری، سپاه و ... نقش جدی در طرح و تحقق این سیاست دارند و نمی‌گذارند این سیاست در ایران رنگ ببازد اما مقاومت بدون تولید ابتر است مثل وضعیت فعلی امیدوارم رئیس جمهور آتی و دولت او متمرکز شود روی سیاستِ تولید و نه رفاه و خدمات پراکنده و مصرف منابع روبه‌پایان ایران سیاستِ تولید نیاز به تصمیم و اراده دارد "من میخواهم ایران از یک کشور مصرفی به یک کشور مولد در جهان تبدیل شود و در زنجیره های ارزش جهانی نقش ایفا کند من میخواهم نقش ایران را در جهان تعیین کنم و تمام تمرکزم بر این است، حتی سیاست خارجه‌ام و حتی گفتار مقارنم یعنی مقاومت" احیای تولید داخل و سپس دعوت مردم به مشارکت در آن، بدون حضور جهانی امکانپذیر نیست تصمیم به تولید داخل نیازمند تصمیماتی منطقه‌ای و بین‌المللی است و نقش‌آفرینی جهانی در تولید و خلق ارزش، موقعیت می‌طلبد نقطه ورود می‌طلبد ایران چه فرصت و مزیت منطقه‌ای و جهانی دارد ضرورت، فوریت و اولویت حضور و تمرکز بر "مکران" در اینجاست