دعای چهل و چهارم: «دُعَاؤُهُ لِدُخُوْلِ شَهْرِ رَمَضَانَ» - دعاى آن حضرت براى فرا رسيدن ماه رمضان - (وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیهِ السَّلَامُ إِذَا دَخَلَ شَهْرُ رَمَضَانَ:) دعاى چهل و چهارم از دعاهاى امام علیه السّلام است هنگامى كه (شب اوّل یا روز اوّل) ماه رمضان می‌ رسید (از پیغمبر ـ صلّى الله علیه و آله ـ رسیده: رمضان نامیده شده براى آنكه «یرمض الذّنوب» گناهان را می‌ سوزاند «می‌ آمرزد» سعید ابن سالم گفته: نزد حضرت باقر ـ علیه السّلام ـ بودیم و از رمضان سخن می‌ گفتیم، حضرت فرمود: نگویید این رمضان، و نگویید رمضان رفت و رمضان آمد، زیرا رمضان نامى از نام‌ هاى خداى تعالى است نمی‌ آید و نمی‌ رود، آنكه می‌ آید و می‌ رود زایل و نیست شونده است، بلكه بگویید شهر رمضان «ماه رمضان» و علماء ـ رحمهم الله ـ نهى در اینجا را حمل بر كراهت نموده ‏اند، و بیان شدن لفظ رمضان در بعض احادیث بدون شهر زیانى به این گفتار نمی‌ رساند، زیرا ممكن است مقصود از آن بیان مباح و جایز بودن آن بوده و این با كراهت منافات ندارد): (1) الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی هَدَانَا لِحَمْدِهِ، وَ جَعَلَنَا مِنْ أَهْلِهِ لِنَكُونَ لِإِحْسَانِهِ مِنَ الشَّاكِرِینَ، وَ لِیجْزِینَا عَلَى ذَلِكَ جَزَاءَ الْمُحْسِنِینَ. سپاس خدایى را سزا است كه ما را براى سپاسگزارى خود راهنمایی نمود (توفیق داد) و از اهل سپاس (كسانی كه به سپاسگزارى شناخته شده ‏اند) قرار داد (یا و از اهل و دوستان خویش گردانید) تا براى احسان و نیكیش از سپاسگزاران باشیم، و ما را بر آن سپاسگزارى پاداش نیكوكاران دهد. ❤@maktab_ommeabiha