🍃حضرت امید داشتم با خودم فکر می‌کردم که اگر بخواهم انتظار را بکشم باید چه چیزی را نقّاشی کنم. در طبیعت به دنبال مفهوم انتظار می‌گشتم. گشتم و گشتم و گشتم از کوه و در و دشت و صحرا گذشتم از میان درخت‌های جنگل دویدم ساحل را پشت سر گذاشتم شهرها و روستاها را دیدم و عبور کردم تا رسیدم به یک بیابان خشک و بی‌آب و علف. سینۀ‌ این بیابان پر بود از ترَک‌های پی در پی. نمی‌‌دانم باید این ترَک‌ها را به لب‌های تشنه تشبیه کنم یا چشم‌های منتظر که به سوسو افتاده‌اند. بادی که گهگاه در این بیابان می‌وزید گویی زمزمۀ التماس باران داشت. او شده بود زبان بیابان گاهی که باد به طوفان بدل می‌شد و گرد و خاکی را بلند می‌کرد التماس باران به ضجّه‌ای بدل می‌شد تا شاید دل آسمان به رحم بیاید. آیا کسی بود که از آن بیابان بگذرد و انتظار باران را در سر تا پای او نبیند؟ همین بیابان را می‌کِشم تا حواسم باشد اگر منتظر باشم تماشایم مردم را به یاد انتظار و منتظَر می‌اندازد. می‌خواهم منتظر تو باشم پس باید شبیه تو شوم باید با دیو یأس بجنگم تا نکند فاصله‌ها مرا از شبیه شدن به تو ناامید کنند. اصلاً کسی که ناامید است، منتظر نیست من اگر مأیوس باشم، شبیه تو نمی‌شوم. تو معنای امیدی وقتی زمین و زمان ناامید می‌شوند تو هستی که روح امید را در پیکرشان می‌دمی. تو میان بندگی و امید، رشته‌ای کشیده‌ای که با هیچ تیغ و تبری نمی‌شود آن را گسست. میان ما و امید را رشته‌ای پیوند داده که باریک‌تر از تار عنکبوت است فوتش کنند، از هم می‌گسلد. باید راهی را که تو در بندگی می‌پیمایی پیدا کنیم تا امیدمان شبیه امید تو شود. تو جز خدا به هیچ کسی امید نبسته‌ای راز عنکبوتی بودن رشتۀ امید ما دل بستن به غیرخداهای زیادی است که در چنته هر چه داشته باشند، امید ندارند. ما شبیه تو نیستیم امیدمان به خالق، اندک و به مخلوق بسیار است. خدا نکند واگذار شده باشیم به مخلوق و خالق رهایمان کرده باشد! خیالش زندگی را پر از وحشت و ترس می‌کند. می‌خواهم شبیه تو شوم تاری از رشتۀ امیدی که میان تو و خدا بسته است را بفرست به سویم تا من هم خودم را از این برهوت یأس بکشانم به آسمان امید تو. شبت بخیر حضرت امید! #بهانه_بودن #شب_بخیر 🍃@negahebeheshti

🍃🌸🍃 #شب_بخیر 🌿🌼🌿🌼🌿🌼🌿🌼🌿 🌿🌼🌿🌼🌿🌼🌿🌼🌿 💞 #نگاه_مادر 🆔 @Negah_madar ╲\╭┓ ╭⁦🌺🍂🍃 ┗╯\╲