#قسمت_دوم
هیچی. لابد اول با دست محکم به پاهای آرتروز دار همیشه دردناکش می کوبید
و بعد می گفت:((یاحضرت زهرا.همین دیروز صبح این بچه اینجا بود.
برام با اون آبمیوه پلاستیکی آب پرتقال گرفت و توش شیکر ریخت که بشه خوردش.
بعدم یه چندتا ده هزار تومنی چپوند زیر پتوم ورفت. تف به این دنیا تف به این روزگار.))
شاید هم خجالت می کشید که خودش خیلی بیشتر از نوهء هجده ساله اش عمر کرده و هنوز عزائیل سراغش نیامده.
بیچاره ننه.تنها کسی که ازش طلبکار نبودم همین زن بود.
خوب شد موقع خداحافظی دوتا بوس روی لپ های چروک خورده اش گذاشتم تا حداقال دم آخری از کیانا یک چیز خوبی هم توی خاطرش مانده باشه.
تا سر کوچه رفتم و حسابی زیر باران نم نم خیس شدم.
به درک. حالا فوقش دم مردن سرما هم می خوردم چه ایرادی داشت؟هرچه دردناک تر بهتر!
با رسیدن اولین اتوبوس سوار و خوشحال شدم که جای خالی برای نشستن داشت البته این خط همیشه همینطور بود فقط یک عده بیکار مثل من مسافرش بودند. نشستم و لم دادم روی صندلی نه چندان راحت و خشک و خنکش. یقهء کاپشن پادی ام را بالاتر دادم و دست به سینه نشستم.
به بغل دستم نگاه کوتاهی انداختم. دختر چادری نشسته بود.
حتما دانشجو بود که کلی وسیله دور و اطرافش به چشم می خورد.
به برگه های سفیدی که از لای کلاسورش زده بود بیرون نگاه کردم.
قبل از خودکشی باید وصیتنامه هم می نوشتم؟
مال و اموالی که نبود ولی می شد بخواهم رد خونم را بگیرند تا به دامون لعنتی هرزه برسند.
خیلی وقت نداشتم. ناخودآگاه گفتم:
_یکی از برگه های سفیدت رو بهم قرض میدی؟ می خوام وصیت نامه بنویسم.
لبخند زد. خوشگل بود! جلوی روسری اش سایه انداخته بود روی زیبایی چشم و ابرو های کشیده اش. فکر می کردم تعجب می کند و مخالفت، اما برگه ای بیرون کشید و گفت:
_چه کار خوبی. منم هر سال یه جدیدش رو مینویسم. آخه میگن خوبه. مسلمون باید وصیت نامه داشته باشه دیگه. وایسا یه خودکارم بهت بدم، بفرمایید.
تعجب کردم. با دست هایی که از سرما بی حس شده بود خودکار را گرفتم و حتی تشکر نکردم. موبایلش زنگ خورد. شروع کرد به صحبت. مشخص بود به قول ننه سوری دختر استخوان دار و با اصالتی است! پرو شدم و گفتم:
_ببخشید. یه زیر دستی هم بهم میدی؟
اینجوری نمیتونم بنویسم خراب میشه.
_یه لحظه گوشی. ببخشید تو اون نایلون جلوی مات یه کتاب بردار عزیزم.
_مرسی
اول مارک کتاب فروشی های روی مشماها را بررسی کردم و بعد یکی را شانسکی کشیدم بیرون.
چقدر هم که کتاب خریده بود. دل خوش سیری چند؟ نیشخند زدم و شانه بالا انداختم. حوصله مقایسه کردن هم نداشتم.
نمی دانستم از چه چیزی و ازکجا بنویسم. کاش برادری داشتم که غیرتی می شد و انتقامم را از دامون عوضی می گرفت که حالا مجبور نمی شدم دوباره صورت کثیفش را ببینم.
گریه ام گرفت. اصلا برای چه کسی می نوشتم؟
🧡
ادامه دارد...
🔴کپی"ممنوع"
#فور
"حـواݪے عــ❤️ــۺـڨ"
@Aroundlove
