فرهنگ #حجاب_استایل بحث من است، نه فرهنگ #بلاگری، اگرچه هر دو، معلول فرهنگ زیست مصرفی‌اند. زیست مصرفی همان تقلای هویت‌یابی است. انسان مدرن همه چیز را مصرف می‌کند تا بتواند هویتش را تثبیت کند. نتیجه‌ی این سبک زندگی، کالاشدن همه چیز است. این ها مقدمه بود تا عرض شود دین هم یکی از ارکان اجتماعی است که لاجرم در این نوع زیست، تبدیل به کالا و مصرف می‌شود. یعنی دین، نه به عنوان یک نظام ایدئولوژیک، که به عنوان وسیله‌ای برای ارضای خلا هویتی به مصرف میرسد. اما اتفاقی که تقریبا در یک‌سال اخیر در حال رخ دادن است، افزایش سیطره‌ی این جماعت، در ساحات گوناگون دینی است. در بازار فضای مجازی، پوسته‌ی دین، ابزاری برای کسب مخاطب مذهبی و جذب «مشتری» می‌شود و لاجرم در آن گزینش صورت می‌گیرد. لرای مثال: اساسا فلسفه‌ی حجاب، در تغایر با #خود_نمایی است، اما همین حجاب، عامل خودنمایی می‌شود تا مشتری (فالوور) جذب کند. #حجاب_مصرفی هم یعنی همین. یعنی شما دیگر با فرهنگ حجاب مواجه نیستی! حجاب یک ابزار رسانه‌ای است. این‌ها به این معنا نیست که جامعه‌ی دینی برای ورود به فضای مجازی با محدودیتی مواجه است. مساله این است که هویت دینی در دست تغییر قرار می‌گیرد و کارکرد اصلی‌ش را از دست میدهد. باید در مواجه‌ی با این فرهنگ و این جماعت، به عنوان بازتولیدکنندگان این فرهنگ ایستاد تا دین، ابزار دیده شدن فرد نشود. این مسیر نه تنها دین را استحاله ‌می‌کند، محل دریافت و ارائه‌ی دین را هم از عالم به بلاگر تغییر می‌دهد. یعنی گویا دیگر نیاز نباشد برای شناخت دین حقیقی (اصل دین) به عالم مراجعه شود. #سید_علی_حسنی #حجاب_مصرفی