. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۷۵: آیه ۱۹۰ را بنگرید..... در تفاسیر فخر رازی، قرطبی و مراغی آمده است: از عایشه پرسیدند: بهترین خاطره‌‏ای که از رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله به یاد داری چیست؟ گفت: تمام کارهای پیامبر شگفت‏‌انگیز بود، امّا مهم‌‏تر از همه برای من، این بود که رسول خدا شبی در منزل من استراحت می‌کرد؛ هنوز آرام نگرفته بود که از جا برخاست، وضو گرفت و به نماز ایستاد و به قدری گریه کرد که جلوی لباسش، تر شد. بعد به سجده رفت و به اندازه‌ای گریه کرد که زمین، تر شد. صبح که بلال آمد سبب این همه گریه را پرسید؛ فرمود: دیشب آیاتی از قرآن بر من نازل شده است؛ آن‌گاه آیات ۱۹۰ تا ۱۹۴ سورۀ آل عمران را قرائت کرد و فرمود: وای بر کسی که این آیات را بخواند و فکر نکند. در تفسیر کبیر فخر رازی و مجمع‌البیان از حضرت علی علیه‌السّلام نقل شده است که فرمود: رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله همواره قبل از نماز شب این آیات را می‌خواند. و در احادیث سفارش شده است که ما نیز این آیات را بخوانیم. در تفسیر نمونه از «نوف بکّالی» صحابۀ خاصّ حضرت علی علیه‌السّلام نقل شده است که شبی خدمت حضرت علی علیه‌السّلام بودم. امام از بستر بلند شد و این آیات را خواند. سپس از من پرسید: خوابی یا بیدار؟ عرض کردم، بیدارم. فرمود: خوشا به حال کسانی که آلودگی‌های زمین را پذیرا نگشتند و در آسمان‌ها سیر می‌کنند. کلمۀ «الْأَلْبابِ» جمع «لب»، به معنای عقل خالص و دور از وهم و خیال است. پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۱۹۰: ۱. آفرینش جهان، هدف‌دار است. «خَلْقِ السَّماواتِ»، «لَآیاتٍ لِأُولِی الْأَلْبابِ» ۲. هستی‌شناسی، مقدّمۀ خداشناسی است؛ «خَلْقِ السَّماواتِ»، «لَآیاتٍ». برگ درختانِ سبز، در نظر هوشیار ............ هر ورقش دفتری است، معرفت کردگار ۳. اختلاف ساعات شب و روز در طول سال، در نظر خردمندان تصادفی نیست. «وَ اخْتِلافِ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ لَآیاتٍ» ۴. قرآن، مردم را به تفکّر در آفرینش ترغیب می‌کند. «خَلْقِ»، «لَآیاتٍ لِأُولِی الْأَلْبابِ» ۵. هر که خردمندتر است باید نشانه‏‌های بیشتری را دریابد. «لَآیاتٍ لِأُولِی الْأَلْبابِ» ۶. آفرینش، پر از راز و رمز، و ظرافت و دقّت است که تنها خردمندان به درک آن راه دارند. «لَآیاتٍ لِأُولِی الْأَلْبابِ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 93 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام سه گاه - عراق 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه ☘️☘️☘️☘️ #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۹۳: کسی که اظهار اسلام می­ کند، در امان است؛ بدگمانی ممنوع!: پس از جنگ خیبر، پیامبر(ص) شخصی به نام «اسامة بن زید» را با جمعی از مسلمانان به سوی برخی از یهودیان فرستاد تا آنان را به اسلام دعوت کند، و اگر نپذیرفتند، جزیه دهند؛ یعنی در قبال تأمین امنیتشان توسط حکومت اسلامی، مالیات ویژه­ ای را بپردازند. یکی از یهودیان به نام «مرداس» که از آمدن سپاه اسلام باخبر شده بود، اموال و فرزندان خود را در پناه کوهی قرار داد و به استقبال مسلمانان شتافت، و این در حالی­ بود که به یگانگی خدا و رسالت حضرت محمد(ص) گواهی می­ داد؛ ولی اسامة بن زید به گمان این​که آن مرد یهودی از ترس جان و برای حفظ اموالش اظهار اسلام می­ کند و در باطن مسلمان نیست، به او حمله کرد و او را کشت و اموال و گوسفندانش را به غنیمت گرفت. هنگامی که این خبر به پیامبر(ص) رسید، آن حضرت از این ماجرا بسیار ناراحت شد و اسامه را به شدّت سرزنش کرد. در آن موقع، این آیه نازل شد و به مسلمانان هشدار داد که برای به دست آوردن غنایم جنگی و مانند آن حق ندارند سخن کسانی را که اظهار اسلام می­ کنند، رد کنند؛ بلکه باید سخن آنان را بپذیرند. [1] بر اساس آموزه­ های قرآن و معصومین، هر کس به یگانگی خدا و رسالت حضرت محمد(ص) گواهی دهد، مسلمان است و جان و مال و ناموس و آبروی او، مانند دیگر مسلمانان در امان است و به هیچ­ وجه کسی حق ندارد به آن تجاوز کند؛ مگر این​که مرتکب گناهان ویژه­ ای شود و از سوی «حاکم شرع»، حکم جدیدی در باره​ ی او صادر شود. در روایتی از پیامبر خدا(ص) می­ خوانیم: «عبارت «لا اله الا الله» نزد خدا سخنی بزرگ و گرامی​ست. هر کس آن را از روی اخلاص بگوید، شایسته​ ی بهشت می­ شود، و هر کس آن را به دروغ به زبان براند، مال و جانش در امان است؛ ولی سرانجام به آتش دوزخ خواهد رفت.»[2] در روایت دیگری از همان حضرت نقل شده است: «دشنام دادن به مسلمان، نافرمانی خدا، و پیکار با او، کفر، و غیبت او که مانند خوردن گوشت اوست، از گناهان است، و همان طور که نمی­ توان به جان او آسیبی رساند، نمی­ توان به مال او نیز آسیبی رساند»[3]. هم​ اکنون نیز این دستور مهم اسلامی باید آویزه​ ی گوش افراد باایمان باشد. مبادا برخی از مسلمانان با بی­ توجّهی به این دستور و با بهانه​ ی این​که اسلامِ شخص دیگری، اسلام حقیقی نیست و او از منافقان است، به جان و مال و آبروی او تعرّض کنند. به یاد داشته باشیم که پیامبر گرامی ما فرموده است: «تعرّض به تمام چیزهای مسلمان ممنوع است؛ چه آبرو، چه مال و چه جانش.» [1] - تفسیر نمونه، ج 4، ص 73 [2] - توحید صدوق، ص 23 [3] - مشکاى الانوار، ص 190 #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۹۵: ستون دین: در میان دستورهای اسلام، پس از پیروی از امامان معصوم (ع) و پذیرش ولایت ایشان، به چیزی به اندازه​ ی نماز سفارش نشده است.[1] اقامه​ ی نماز، سفارش خدا به تمام پیامبران و پیروانشان بوده و هست. حضرت موسی(ع) و حضرت عیسی(ع) در ابتدای نبوّت خویش به نماز سفارش شدند،[2] و پیامبر ما پس از بعثت، همراه نخستین مسلمانان به نماز می­ ایستاد[3]. نماز، نشانه​ ی اسلام است و با دیدن نماز خواندن یک نفر، مسلمان بودن او مشخص می­ شود. پیامبر اسلام‹ در مورد اهمیت این عبادت فرموده است: «فاصله​ ی بندگان خدا و کفر، ترک نماز است.»[4] امام صادق (ع) نیز در این باره فرموده است: «محبوب­ ترین اعمال نزد خدا، نماز، است. نماز، آخرین سفارش پیامبران است... و هنگامی ­که بنده​ی خدا سجده­ اش را طولانی می­ کند، ابلیس [از ناراحتی] فریاد می­ کشد.»[5] در روایت دیگری از همان حضرت می­ خوانیم: «هنگامی که بنده​ ی مؤمن خدا به نماز می­ ایستد، تا وقتی که رویش را برنگردانده، خدا به او توجّه [ویژه­ ای] می­ کند و رحمت [الهی] از بالای سرش تا کرانه​ی آسمان سایه می­ افکند و فرشتگان تا کرانه​ ی آسمان اطرافش را فرا می­ گیرند و خدا فرشته­ ای را مأمور می­ کند تا بالای سرش بایستد و بگوید: ای نمازگزار، اگر می­ دانستی که چه کسی به تو توجّه می­ کند و با چه کسی مناجات می­ کنی، هرگز رویت را برنمی­ گرداندی و جایت را ترک نمی­ کردی.» [6] آیات مورد بحث به ما یادآوری می­ کند که نماز، عبادتی زمان​دار است و باید آن را در وقت خود به جای آوریم. حتّی در هنگام جنگ و درگیری با دشمن، این عبادتِ واجب حذف نمی­ شود؛ بلکه کوتاه­ تر و به صورت «نماز خوف» انجام می­ شود.[7] در تاریخ آمده است که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا، نماز ظهر و عصـر را به جماعت و بدین صورت برپا کرد.[8] لزوم خواندن نماز در میدان جنگ، نشانگر اهمیت برپا داشتن نماز در وقت مشخص​ شده​ی آن است. نمازهای پنجگانه، اوقات مشخص و مخصوصی دارند و البته پاداش خواندن نماز در اوّل وقت، بسیار بیشتر است. از امام صادق علیه السلام روایت شده است: «برتری نماز اول وقت بر نماز آخر وقت، مانند برتری آخرت بر دنیاست.»[9] همچنین آن حضـرت فرموده است: «شیعیان ما را با اوقات نمازشان آزمایش کنید؛ این​که چقدر بر نماز اول وقت مراقبت می­ کنند.»[10] [1] - برای اطلاع بیشتر ر.ک به : الکافی، ج 2، ص 18، باب دعائم الاسلام [2] - آیات 14 سورة طه و 31 سورة مریم [3] - بحارالانوار، ج 18، ص 179 [4] - همان، ج 79، ص 202 [5] - الکافی، ج 3، ص 263 [6] - الکافی، ج 3، ص 265 [7] - برای اطلاع بیشتر ر.ک به: تفسیر نمونه، ج 4، ص 104 [8] - همان، ج 4، ص102 [9] - الکافی، ج 3، ص 274 [10] - وسائل الشیعه، ج 4، ص 114 #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2936537296C81b5114eb4

🔸ترتیل صفحه 108 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام ماهور 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۰۸🌷 وضو: دین اسلام، سرشار از احکام و دستورهایی ست که آفریدگار جهان برای رشد و کمال بندگانش بر آنان نازل کرده است. یکی از این دستورها که خود مقدمّه‏ ی دستورهای مهم دیگر است، «وضو» است. خواندن نماز ـ که از مهم ترین اعمال دین محسوب میشود ـ مشروط به داشتن وضوست. به همین سبب در روایات آمده که بخش بزرگی از دینداری، به وضو وابسته است . بدون شک وضو دارای دو فایده‏ ی روشن است: فایده‏ ی بهداشتی و فایده‏ ی اخلاقی و معنوی. از نظر بهداشتی، شستن صورت و دست ها، آن هم پنج مرتبه در شبانه روز، اثر زیادی در نظافت بدن دارد. مقدمه ی مسح کردن سر و پاها که شرط صحت آن، رسیدن آب به موها یا پوست بدن است نیز پاکیزگی این اعضاست. از نظر اخلاقی و معنوی نیز این عمل، اثر تربیتی ویژه ای دارد؛ زیرا با قصد قربت و برای خدا انجام می شود. مفهوم این عمل شاید این باشد که خدایا، از فرق سر تا نوک انگشتان پاهای ما در راه اطاعت تو قرار دارد. در باره‏ ی فواید وضو از امام رضا نقل شده است: «برای این به وضو دستور داده شده و آغاز عبادت با آن است که بندگان هنگامی که در پیشگاه خدا می ایستند و با او مناجات می کنند، پاکیزه باشند و دستورهای او را به کار بندند و از آلودگی ها و نجاست ها پاک باشند. علاوه بر این، وضو باعث می شود که آثار خواب و کسالت از انسان برطرف شود و دل و جان او برای ایستادن در پیشگاه خدا نور و صفا یابد.» پیشوایان ما توصیه کرده اند که وضو به صورت کامل و بر اساس آداب آن گرفته و از عجله کردن در وضو خودداری شود . همچنین داشتن وضو در همه‏ ی حالات، بسیار خوب و مناسب است. از پیامبر خدا  نقل شده است: «زیاد وضو بگیر تا خدا بر عمرت بیفزاید، و اگر می توانی در شب و روز(همیشه) باوضو باشی، این کار را بکن؛ که اگر با وضو از دنیا روی، مانند شهید از دنیا رفته ای.» در روایتی از امام صادق می¬خوانیم: «کسی که با وضو به رختخوابش برود و بخوابد، رختخوابش مانند عبادتگاهش می شود.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 113 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام حجاز 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۱۳🌷 توسّل: بر اساس قرآن، هدف اصلی ما از زندگی در این جهان، «به دست آوردن خشنودی خدا و نزدیک شدن به او» است؛ نزدیک شدن به منبع قدرت، علم و عظمت جهان، و به دست آوردن رشد و کمال بی نهایت و بدون حدّ و حصـر در پرتو این نزدیکی. خدا در این آیه به مسلمانان دستور می دهد که در پی وسیله ای برای نزدیک شدن به او باشند. این وسیله، معنای وسیعی دارد و شامل هر کار و هر چیزی می شود که انسان را به خدا نزدیک می کند. از نظر امام علی، بهترین چیزهایی که با آن ها می توان به خدا نزدیک شد، ایمان به خدا و پیامبرش، جهاد، توجّه به عبارت «لا اله الا الله»، نماز، زکات، روزه‏ ی ماه رمضان، حج و عمره، صله‏ ی رحم(پیوند با خویشاوندان)، صدقه‏ ی پنهان و آشکار، و کارهای نیک دیگر است. همچنین در روایات زیادی می خوانیم که پیروی از اهلبیت و دوستی آنان و واسطه قرار دادن ایشان نزد خدا، وسیله‏ ی بسیار مؤثری برای نزدیک شدن به خدا و جلب خشنودی اوست. به این واسطه قرار دادن اهلبیت نزد خدا، «توسّل» می گویند. توسّل، حقیقتی از متن قرآن است و این که وهّابیانِ متعصّب و جاهل، شیعیان را به سبب اعتقاد به توسّل، مشرک می خوانند، تهمت و نسبت دروغی بیش نیست. این که ما خدا را به مقام و منزلت امامانمان سوگند می دهیم تا حاجاتمان را برآورده کنند، یا از خود آنان تقاضا می کنیم که مشکلاتمان را برطرف کنند، به هیچ وجه به این معنا نیست که ایشان جدای از خدا، دارای قدرتی ویژه هستند؛ بلکه خداوند خود به آنان چنین مقامی داده تا بتوانند حاجات مردم را برآورند. آیا مراجعه‏ ی به پزشک و مصـرف دارو به این معناست که پزشک و دارو، جدای از خدا قدرت ویژه ای دارند؟! یا برعکس، این خداست که برطرف شدن بیماری را به مراجعه‏ ی به پزشک و مصرف دارو مشروط کرده است. شاید برای همه‏ ی ما اتّفاق افتاده باشد که برای درخواست از شخص مهمّی، فردی را که نزد او آبرو دارد، واسطه کرده باشیم. ما شیعیان نیز برای درخواست از خدا، آبرومندترین مخلوقات او را نزد او واسطه قرار می دهیم و حاجاتمان را توسط آنان به خدا عرضه می کنیم. در روایتی می خوانیم که خداوند می فرماید: «بندگان من، هر کس که از شما درخواستی داشته باشد و آن را به وسیله‏ ی کسی که دوستش دارید، از شما بخواهد، درخواستش را برمی آورید. پس بدانید که محبوب ترین و گرامی ترین بندگان من، محمّد است و علی که دوست و حبیب من است. پس هر کس از شما که خواسته ای از من دارد، به آن دو توسّل کند؛ زیرا من حاجت کسی را که به حقّ آن دو نفر و خاندان پاک آن دو از من درخواست کند، رد نمی کنم.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 119 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام رست 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۱۹🌷 ماجرای غدیر خم: سال دهم هجرت بود و درست هشت روز از عید قربان می گذشت. مسلمانان با شور و نشاط عجیبی که از اعمال حج ـ آن هم در کنار پیامبر خدا ـ به دست آورده بودند، به وطن-هایشان باز می گشتند. آفتاب حجاز، بر کوه ها و دره ها آتش می پاشید؛ امّا شیرینی این سفر روحانی، همه چیز را آسان می نمود. ظهر نزدیک شده بود. کم کم بیابان های خشک و سوزان «غدیر خم» از دور نمایان می شد. آنجا چهارراهی بود که مسافران مدینه، عراق، یمن، مصر و ... از یکدیگر جدا می شدند. ناگهان از طرف پیامبر دستور توقف داده شد. آیه‏ ی 67 سوره‏ی مائده از سوی خدا نازل شده بود و پیامبر وظیفه داشت پیام مهمّی را از سوی پروردگارش به مردم برساند. مسلمانان، کسانی را که جلوتر بودند، به بازگشت دعوت کردند و مهلت دادند تا عقب افتادگان نیز برسند. پس از نماز ظهر، پیامبر سخنرانی تاریخی اش را آغاز کرد و فرمود: «من به همین زودی از میان شما خواهم رفت ... شما در باره‏ ی من چگونه گواهی می دهید؟» مردم با صدای بلند گفتند: «گواهی می دهیم که شما پیام های خدا را به ما رساندی و خیرخواه ما بودی و بسیار تلاش کردی. خدا به شما جزای خیر دهد.» ناگهان مردم دیدند که پیامبر به اطراف خود نگاه می کند؛ گویی در جستوجوی کسی است. همین که چشمش به علی افتاد، خم شد، دست او را گرفت و بلند کرد؛ آنچنان که همه‏ ی مردم او را دیدند و شناختند. در این هنگام، پیامبر با صدای بلند ندا داد: «هر کس رهبر و سرپرستش من هستم، علی رهبر و سرپرستش است.» سپس این سخن را سه بار تکرار کرد. پس از آن به خدا عرض کرد: «خدایا، دوستان علی را دوست بدار و دشمنانش را دشمن بدار. یاورانش را یاری کن و کسانی را که از یاری اش دست برمی دارند، خوار و ذلیل کن... .» سخنرانی پیامبر به پایان رسید. هنوز مسلمانان متفرّق نشده بودند که این آیه بر پیامبر نازل شد: «امروز دین شما را کامل کردم و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را دین شما برگزیدم و آن¬ را برایتان پسندیدم.» در این هنگام، شور و غوغایی در میان مردم افتاد. سپس مسلمانان گروه گروه نزد حضرت علی آمدند و به او تبریک گفتند و با او بیعت کردند. در تاریخ نقل شده که دو تن از نخستین کسانی که با حضرت علی بیعت کردند و به او تبریک گفتند، ابوبکر و عمر بودند. ماجرای غدیر خم، در بسیاری از کتب شیعه و اهل سنّت ثبت شده و بزرگ ترین دلیل شیعیان برای اثبات امامت و خلافت امیر مؤمنان علی است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 122 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام بیات 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌸نکته تفسیری صفحه ۱۲۲🌸 دو سرنوشت متفاوت: مطالعه‏ ی نحوه‏ ی زندگی انواع و اقسام جانداران نشان می‏ دهد که افراد هر نوع از آنان، به یک شکل به دنیا می آیند، زندگي مي‏ كنند و از دنیا می‏ روند. البته این قانون عمومی، یک استثنای مهم دارد، و آن، زندگی انسان است؛ موجود پیچیده ای که اگرچه مانند همنوعان خود به دنیا می آید و سال های نخست زندگی اش را می گذراند، با کمی بزرگ شدن و آشنایی با راه خوب و بد، یکی از آن دو را انتخاب می کند، و بدین ترتیب، به یکی از دو سرنوشت متفاوت «بهشت» یا «دوزخ» می رسد. از همین رو خداوند هزاران پیامبر خود را یکی از پس دیگری به سوی مردم فرستاد و آنان را از سرنوشت بی نهایت خوب یا بی نهایت بدشان آگاه کرد تا مردم با چشمان باز، یکی از این دو راه را انتخاب کنند. درست به همین سبب، بخش عمده ای از آیات قرآن، به توصیف بهشت و دوزخ اختصاص یافته است؛ دو سرانجامی که پیش روی ماست و ما خواه و ناخواه به آن دو می رسیم و تنها اختیار داریم که یکی از آن دو را انتخاب کنیم و راه سومی برایمان وجود ندارد. بر اساس آیات قرآن، بهشت، باغی بیکران و به وسعت آسمان ها و زمین است که سراسر آن با درختان سرسبز و خرّم پوشیده شده است. در آن باغ، هر نوع لذّت و تفریح و خواسته ای وجود دارد، و فراتر از خواسته های انسان، نعمت هایی خواهد بود که هم اکنون توصیف شدنی نیست. «آنچه بینی، دلت همان خواهد/ وانچه خواهد دلت، همان بینی». مدّت اقامت در بهشت، نامحدود است و پیری و مرگ در آن وجود ندارد. در روایتی می خوانیم که شخصی به نام ابوبصیر به امام صادق عرض کرد: «ای فرزند پیامبر، مرا [به بهشت] تشویق کن.» امام فرمود: «ای ابوبصیر، بوی خوش بهشت از فاصله‏ ی هزار سال راه استشمام می شود و پایین ترین خانه‏ ی اهل بهشت آنقدر بزرگ است که اگر تمام جنیان و انسانها در آن میهمان شوند، باز هم برای آنان غذا و نوشیدنی وجود دارد و چیزی از نعمت های آن کم نمی شود.» آری، این سرنوشت بی‏ نظیری ست که خداوند برای تمام انسانها آماده کرده است. پس باید مراقب باشیم که خانه‏ ی خود را در بهشت از دست ندهیم؛ زیرا پیامبر خدا فرموده است: «هر یک از شما دو خانه دارد؛ خانه ای در بهشت و خانه ای در آتش دوزخ. پس اگر کسی بمیرد و وارد جهنّم شود، اهل بهشت، خانه‏ ی او را به ارث می برند.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d