هیچی بوی عید نداره ، به‌جاش تا سر حدِ اعلی همه‌جا بوی الکل صنعتی میاد ، بوی بیمارستان.. هیچی اینجا سبز نیست ، جز لباس پرستارایی ک ِ هرازگاهی از اتاق عمل برمی‌گردن بیرون.. هیچی لبخند برات نمیسازه ، فوقش لبخندیه ک ِ برای پسرکوچولویی ک ِ پیش مامانش مونده میزنی.. هوا سرده ، آدما سردتر.. قلبم یخ‌زده . ترسِ آینده نامعلوم.. استرسی ک ِ همه میگن طبیعیه.. همه اینا قابل تحمله ولی تنهایی‌اش نه.. اینکه هیچکس رو راه نمیدن ، اینکه به زور گوشی رو گرفتم تا سرمو بند کنم ، اینکه حتی حوصله کتاب خوندنم ندارم ، اینکه حوصله حرف زدن با آدما رو هم ندارم.. این وسط فقط ی ِ چیزی تو سرمه : [ قصد جان می كند این عید و بهارم بی تو  این چه عیدی و بهاری است ک ِ دارم بی تو ] چشامو می‌بندم فکر می‌کنم هستی ولی باز یکی تو مغزم میگه : [ گیرم این باغ ، گلاگل بشكوفد رنگین به چه كار آیدم ای گل! به چه كارم بی تو؟! ] از پنجره به بیرون نگاه می‌کنم می‌کنم ، با خودم میگم راست میگه ، این همه گل و شکوفه ولی بی تو من مریضم.. نفس زیاد دارم انگار.. کاش تموم شه .

غصه‌ها دارد .. نگاهی در آینه ؛ می‌نگرد مرا ! شکسته و چین‌خورده افتاده در چاله‌های ِدلواپسی . و زندگی‌اش کابوسی‌ست تکراری ؛ چون کشتی ک ِ هر شب خواب طوفان می‌بیند .

در واقع انسان باید سال را از دست کسی تحویل می‌گرفت ک ِ بهار ِ او بود . ..͜  ولاغیر!

‌گفتم از همه آینه‌ها بدم میاد ! گفت از آینه بدت میاد یا از تصویری ک ِ درونش میبینی ؟

فصل‌ها را واژگون کرده‌اند! بهار از راه نرسیده دلتنگِ خزان است .. و خسته‌اند درختان از ایستادن .. طبیعت با چهره‌ای نگران می‌نگرد به آسمان ؛ خورشید پشت درهایِ بسته گرفتار مانده است .