[ جان را به تمنّای لبش بردم و نگرفت ]

رابطه زندگی با من اینجوریه که وقتی دارم غصه های تلنبار شده هفته رو میخورم سریع یه غصه یهویی از هرکجا که شده جور میکنه که به جای غصه‌های گذشته غصه‌ی تازه بخورم.

میشه، قول میدم که بشه خب؟

وقتایی که هم کلی غصه دارم هم درس نوبتی میخورمشون/میخونمشون. مثلا الان تا هشت نیم غصه میخوریم از هشت نیم تا نه‌نیم درس میخونیم و منتظر میشیم تا ساعت ده شه که دوباره بتونیم غصه میخوریم.

[ تُف برسرشتت که این‌همه تَف بردل ما کاشت ]

چون نمیتونم اولویت بندی کنم که کدوم یکی از کارام مهم‌تره پس هیچکدومو انجام نمیدم که عدالت بینشون برقرارشه.

اصلا اگه این لیلی با من نبودش هیچ میلی چرا عین قاشق نشسته میپره وسط فکرم؟

همیشه حرص آشفتگی های تو کله‌م رو سر قدموهام خالی میکنم انقدر شاخه شاخه ازش میچینم که کل فکرای توسرم خالی‌شه، تهش من میمونم و شاخه های نامرتب مو و کله پُر ازخالی.

وقتی فکر میکنم که دارم جون میکنم تا برسم به اون نقطه ای که بقیه دارن جون میکنن ازش بیرون بیان حقیقتا دلم میخواد همه چیزو ول کنم برم.

این آدمایی هستن که یهویی یه سطح زیادی از توجه و هیجان و طغیان احساسات نشون میدن از خودشون، قبل هرچیزی بزنید تو دهنشون چون بلافاصله بعد اینکه بهشون ری‌اکت مثبت بدید میزنن زیر همه چی و شما میمونید و یه عالم احساساتی که نباید. دل نبندید به این آدما که یه لحظه خوبن یه لحظه بد. دل نبندید به احساسات شرطی این آدما. شرطی‌شون نشید که به فقدان کشیده میشید. قبل اینکه برسید به بن‌بست و بیفتید تو باتلاق احساساتتون تا میتونید دورشید.