گاهی وقتا ناخواسته یجوری استاکربازی درمیارم که خا‌کبرسرم. ولی جدی مگه من گفتم این آدم و زندگیش هرجا میرم جلوی روم سبز شه؟

خداوندا این آدمایی که آفریدی چرا صدوهشتاد درجه برعکس خواسته ها و حرفاشونن؟ بعد تازه انتظار دارن ری‌اکشن ما بهشون اگگگگ هم نباشه.

پریدن از روی پشت‌بوم؟ نه عزیزم هنوز کلی خجالت هست که نکشیدی.

مگه قرار نبود فقط شبا دلمون تنگ بشه و غم عالم بریزه سرمون؟ چرا واسه من بیس و چار ساعته شده؟

1:15 کاش میشد منم دیگه بگم به جهنم. محض رضای خدا دیگه انقدر سعی نکنم تا هر آدمی میبینم به سیم‌ثانیه نکشیده عین‌خواسته ها و فرد مورد علاقه‌ش رفتار کنم. خستم. میترسم، از اون صدای آشنا میترسم. میترسم ازم بدشون بیاد، آخه یه رازی رو بهت بگم؟ من خودمم از خودم بدم میاد. [اینا همش اداست، ساختگیه، من خیلی حال بهم زن تر از این حرفام]

دلم یه هم‌غصه ای میخواد. که مثلا وقت بی‌وقت هروقت غصه‌مون گرفت پیش هم غصه بخوریم. معمولا من تا میام پیش آدم ها چه دور چه نزدیک غصه بخورم خیلی عذاب وجدانی میشم، البته که من اول عذاب وجدان بودم و بعد دست و پا دروردم. مثلا با خودم میگم که غلط میکنی غصه های خودت روهم به بقیه تحمیل کنی وقتی خودشون هزار یک جور غصه دارن یا اصلا شاید طرف خسته باشه، حوصله نداشته باشه، گشنه باشه و بلابلابلابلا چرا باید وقتشو بگیری؟

یجوری کل زندگیم رو صرف هیچ‌کاری نکردن دارم میکنم که خاکبرسرم.

گل دل منو اینجوری ساختن که تو قالب انسان پروانه باشم.

چی‌بگم؟ هنوزم اون چشارو چشم به راهم.

[ یا مُفَرِّجَ الْهُمُومِ، يَا مُنَفِّسَ الْغُمُومِ ] اى گره‌گشای غصه‌ها، ای برطرف کننده دلتنگی ها

بنده ذره ای کنترل رو حالت صورتم ندارم، یجوری احساسات رو انتقال میده که حالا من هرچی سعی کنم لبخند بزنم هم باز همه متوجه میشن. کل مجلسو سعی کردم مهربون برخورد کنم و نزارم هیچی بفهمن، آخرش خانومه اومد بهم گفت همیشه تو قیافت یه من اینجا چیکار میکنم اینا دیگه کی‌ان بابای خاصی هست، از ما خوشت نمیاد بگو خب عزیزم منم با یه حالت زاری فقط یه لبخند تصنعی زدم و فرار کردم.