دلم یه هم‌غصه ای میخواد. که مثلا وقت بی‌وقت هروقت غصه‌مون گرفت پیش هم غصه بخوریم. معمولا من تا میام پیش آدم ها چه دور چه نزدیک غصه بخورم خیلی عذاب وجدانی میشم، البته که من اول عذاب وجدان بودم و بعد دست و پا دروردم. مثلا با خودم میگم که غلط میکنی غصه های خودت روهم به بقیه تحمیل کنی وقتی خودشون هزار یک جور غصه دارن یا اصلا شاید طرف خسته باشه، حوصله نداشته باشه، گشنه باشه و بلابلابلابلا چرا باید وقتشو بگیری؟

یجوری کل زندگیم رو صرف هیچ‌کاری نکردن دارم میکنم که خاکبرسرم.

گل دل منو اینجوری ساختن که تو قالب انسان پروانه باشم.

چی‌بگم؟ هنوزم اون چشارو چشم به راهم.

[ یا مُفَرِّجَ الْهُمُومِ، يَا مُنَفِّسَ الْغُمُومِ ] اى گره‌گشای غصه‌ها، ای برطرف کننده دلتنگی ها

بنده ذره ای کنترل رو حالت صورتم ندارم، یجوری احساسات رو انتقال میده که حالا من هرچی سعی کنم لبخند بزنم هم باز همه متوجه میشن. کل مجلسو سعی کردم مهربون برخورد کنم و نزارم هیچی بفهمن، آخرش خانومه اومد بهم گفت همیشه تو قیافت یه من اینجا چیکار میکنم اینا دیگه کی‌ان بابای خاصی هست، از ما خوشت نمیاد بگو خب عزیزم منم با یه حالت زاری فقط یه لبخند تصنعی زدم و فرار کردم.

_

میخوام توی لحظه زندگی کنم ولی هربار این کارو کردم گند خورده به صدتا لحظه بعدی زندگی. من حتی نمیدونم با خودم چندچندم، خدایا میشه این دور من حذف شم از زندگی؟ نمیکشم. [ نه میتونم بگم نه نه میتونم بگم آره، جدی جدی خل شدم. ]

[ يَا حَبِيبَ الْباكِينَ، يَا مَنْ يَعْلَمُ ضَمِيرَ الصَّامِتِينَ ] ای خدایی که گریون‌ها رو هم دوست داری، خدایی که تا من اومدم چیزی بگم زبونم بند اومد ولی از برم بودی، کاش این‌دفعه دعاهام چپ و چوله به آسمون نرسه، کاش فاطمه احمق رو آدم کنی، کاش بهم بفهمونی که با خودم چندچندم.

من هرچقدرم از یکنواختی بدم بیاد بازم آدم یکنواختیم، یعنی حتی وقتی زندگی میخواد منو از روزمرگی دربیاره انقدر پامو میکنم تو یه کفش و یه جا میشینم تا دوباره به شرایط قبل برگردم، حوصله دردسر و وفق دادن با شرایط و کوفت و زهرمار هم اصلا ندارم.

دیدید تو این بسته چیپسا کلی هوا میکنن؟ فکر کنم تو اینترنتا هم همین روندو دارن پیاده میکنن. خواستم غصه هامو بریزم تو سطل آشغالی و بعد صدسال برم فیلم ببینم یهو اینترنتم تموم شد.