حداقلش اینه که عوضی نیستم و وقتی نمیتونم روانمو کنترل کنم آدما رو به خودم امیدوار و وابسته نمیکنم.

کتاب را به سمت دیوار پرت کرده و ضجه‌زنون پتو رو روی سرش میکشد و میکپد.

ممنون، دستتون دردنکنه، راجبش گریه خواهم کرد.

اومدم غصه بخورم فهمیدم که به هیچ‌جای کسی نیست بیشتر غصه خوردم.

همیشه برام سوال بود که چرا بشر دوپا اینقدر رنج به خودش تحمیل میکنه و خودش رو نجات نمیده. الان که خودم هم درگیر این رنج تحمیلی شدم فهمیدم که زیادی هم آسون نیست، انگاری این رنج تنها حلقه اتصال به از دست داده هات هست و با رها کردنش خودت روهم از دست میدی.

من همه تلاشمو کردم که این نشه، ولی شد. انگار راه فراری نیست و نیست، گذشته تا ابد درحال تکراره و این جمله مهم الانه چرت محضه و با اینکه دارم به هر دری میزنم باز هم قراره تکرار بشه.

درد فیزیکی واقعا از دردهای روحی انسان کم میکنه.

شاید فقط زیادی همه چیز رو احساس میکنم.

دیدن رفتارای این آدم و دوستاش باعث میشه دلم بخواد ثانیه به ثانیه بهش تیکه بندازم ولی چون نمیخوام مردم ناراحت‌‌‌بشن و زندگی ارزش نداره و به من چه اصلا کظم غیظ میکنم و خفه یه جا دوغمو میخورم.

انقدر اسنپیا آهنگ چرت و پرت بهم خوروندن که جدیدا همش از آهنگای چرت و پرت خوشم میاد.