من همه تلاشمو کردم که این نشه، ولی شد. انگار راه فراری نیست و نیست، گذشته تا ابد درحال تکراره و این جمله مهم الانه چرت محضه و با اینکه دارم به هر دری میزنم باز هم قراره تکرار بشه.

درد فیزیکی واقعا از دردهای روحی انسان کم میکنه.

شاید فقط زیادی همه چیز رو احساس میکنم.

دیدن رفتارای این آدم و دوستاش باعث میشه دلم بخواد ثانیه به ثانیه بهش تیکه بندازم ولی چون نمیخوام مردم ناراحت‌‌‌بشن و زندگی ارزش نداره و به من چه اصلا کظم غیظ میکنم و خفه یه جا دوغمو میخورم.

انقدر اسنپیا آهنگ چرت و پرت بهم خوروندن که جدیدا همش از آهنگای چرت و پرت خوشم میاد.

تو فکر میکنی اون یه برونگرای بامزه‌ست که باهات حرف میزنه و بهت اهمیت میده ولی درواقع اون یه برونگرای بامزه‌ست که تقریبا با همه حرف میزنه و اهمیت میده

بیا دوباره سیگارامونو تموم کنیم نسخ بشیم همو بکشیم.

1:27 بیدار شدی یه زنگ بزن، بعد قلبمم یه دستی بکش خاک نگیره.

این آدم برام مثل آینه ی همه گند و کثافت های وجودمه که اون پشت مشتا قایمش کردم و خیلی وقته ازش فرار میکنم، التماس توی چشماش برای کمک رو هر ثانیه میفهمم ولی مجبورم خودمو بزنم به نفهمی، کاش میشد بهش بگم ببخشید که آدم خوبی نیستم و نمیتونم کمکت کنم، آخه من خیلی ترسو‌ام، خیلی ترسوتر از اینکه با خودم روبه‌رو شم.

چجوری میشه دوست داشت و ویران نشد؟