این آدم برام مثل آینه ی همه گند و کثافت های وجودمه که اون پشت مشتا قایمش کردم و خیلی وقته ازش فرار میکنم، التماس توی چشماش برای کمک رو هر ثانیه میفهمم ولی مجبورم خودمو بزنم به نفهمی، کاش میشد بهش بگم ببخشید که آدم خوبی نیستم و نمیتونم کمکت کنم، آخه من خیلی ترسو‌ام، خیلی ترسوتر از اینکه با خودم روبه‌رو شم.

چجوری میشه دوست داشت و ویران نشد؟

[ تو مواد پنج‌گرم به بالا ابد و یه روزی ]

انقدری آدم لمسی‌ای هستم که با یه دوتا تماس فیزیکی به‌موقع دل و دینم میدم دست بقیه و خامشون میشم.

غلت زدن توی کف و خون و امتحانا.

کاش میشد مثلا یه‌سری آهنگارو ممنوع الپخش کرد که آدم یهو پرت نشه وسط وهم و خیال گذشته.

این خلع وسط خنده هامو اصلا دوست ندارم.

این آدم انقدر نازه که هردفعه میبینمش دلم میخواد کف و خون بالا بیارم.

کی فکرشو میکرد واسه هم سردرد شیم؟

ذره‌ای روی خودم کنترل ندارم و الان اونجایی از زندگی هستم که یکم دیگه بهم رو بدن بدون هیچگونه فکری یجوری احساساتی بازی درمیارم و خرمیشم که از دست میرم، اصلا سر تو دلم میخواد هزار و یک بار از یه سوراخ گزیده‌شم.