کی فکرشو میکرد واسه هم سردرد شیم؟

ذره‌ای روی خودم کنترل ندارم و الان اونجایی از زندگی هستم که یکم دیگه بهم رو بدن بدون هیچگونه فکری یجوری احساساتی بازی درمیارم و خرمیشم که از دست میرم، اصلا سر تو دلم میخواد هزار و یک بار از یه سوراخ گزیده‌شم.

این بارون ریزریزه انقدری نازه که دلم میخواد شب تا صب بشینم فقط نگاش کنم و زیرلب هرچی شعر هست براش بخونم.

مغزم هی پیشنهاد گریه و ضجه دربرابر مشکلات میده منم هی _با غلط کردی فردا هزار صفحه امتحان داری_ رد میکنم و البته که آخرشم بعد دوصفحه خوندن با حواله کردن گورباباش کتابو پرت میکنم تو دیوار و میرم میخوابم.

از بغل های رفع‌تکلیفی و هولهولکی متنفرم، اون بغلا خوبه که تا جونتون تو هم قاطی میشه.

کاش میشد آدم های تو ذوق زن رو از زندگیم پرت کنم تو سطل آشغالی.

خوشحال باش فاطمه حداقلش فردا امتحان نداری و میتونی تا خرخره اورثینک کنی.

این آدم خلق شده برای اینکه گند بزنه به حال من تو هرموقعیتی.

چجوری میشه تحمل کرد؟ چجوری میشه زنده موند؟ و در ادامه چطور میشه دلتنگ نبود؟

هرچی بیشتر خفشون میکنم انگار راه تنفس خودم بشتر بند میاد و وقتی سعی میکنم باهاشون کنار بیام یا ازشون حرف بزنم خیلی آدم چرت و پرت و حقیری به‌نظر میام یکجوری که انگار همه دلشون میخواد بهت ترحم کنن و من از این متنفرم، دیگه نمیدونم چیکارشون کنم، کاش میشد ساعت نه شب بزارمشون دم در تا آشغالی ببرتشون.

دلم میخواد از همه جا و همه کس کنار بکشم و تو غصه های به قول تو "مسخره‌م" خودمو خفه کنم.