از آدمایی که برام بیس‌ و چاری فاز ترحم برمی‌دارن خیلی بدم میاد، مثلا صد سال پیش وسط غصه یه چرت و پرتی بهشون میگی اینا دیگه تا عمر دارن هر جای عالم که باهات رو به رو شن یجوری ترحم‌برانگیز نگات میکنن و برات ادای آدم خوبا رو در میارن که دلت میخواد عق بزنی. برای همیناست که متنفرم آدمهایی که باهام آشناییت دارن از افکار و احساساتم سر در بیارن.

اون لحظه ای که دارم تو جمع بلند بلند حرف میزنم و میخندم اون ساید درونگرا و ضداجتماعیم داره تو گوشم نعره میزنه که خفه شو و دهنتو ببند، بعد هم تا مدتها تو سرم میکوبه که عجب آدم سبک و مسخره ای هستی.

کاش آدمها چیزهای نامعلوم مشخص نشده رو بهم نگن چون حتی اگه اون اتفاق هم درنهایت نیفته من انقدر سرش تپش قلب و استرس گرفتم که کل موهام سفید شده.

این آدم هرچقدرم یه دنده و عصبی باشه بازم دلم براش میسوزه که افتاده بین این همه آدم دورو و با سیاست، حداقلش ته رفتار بدش بچه بازیاشه نه مثل شما که با لبخند و نوازش جوری سر میبرین که انگار قاتل خود مقتوله. کاش یه تفنگ داشتم و یه تیر وسط صورت تک‌تکتون دقیقا روی لبخندای چرکتون خالی میکردم.

من دیگه چه احمقیم که این هرچی هار تر میشد بیشتر عسل میریختم تو دهنش.

محبوبم حالا نیمدی هم نیمدی ولی اگه خواستی بیای سر راهت یه سالاد سزار و نوشابه هم واسه من بگیر، بوس.

این هفته چرا انقدر داره طول میکشه؟ خدایا بس.

موهای شلخته پلخته خیلی نازنازی تر از موهای صاف و بسته ‌شدست نمیدونم چه اصراریه که با صد ژل و کوفت زهرمار مو رو میچسبونن فرق سرشون و گوجش میکنن، عینهو این کشتی‌گیر ‌ژاپنیا.

انقدر همش بی‌دلیل و با دلیل عصبی‌م که حس میکنم یه دونه ذرتم که هرلحظه ممکنه بترکه و بشه پفیلا.

وقتی به یه نفر ابراز احساسات میکنم و محلم نمیده میتونم تا ابد ازش متنفرشم.

'اضطراب' Welcome to the bottom of hell Sit in my room , tears running down my face and I yell :)