باز موهامو کوتاه کردم و حس میکنم نصف غصه هام همراه خرده موها رفتن تو سطل آشغالی.

"یادته؟ یادمه"

عزیزم زندگی اگه سخته برای همه سخته، دلیل بر این نیست که بتونی بیست و چهارساعته پاچه همه رو بگیری و ننه من غریبم بازی دربیاری، آدم باش و درست برخورد کن.

من که تهشو میدونستم ولی خب این سخت انکار کردنای تو هم ته خنده بودا.

"موهاش بوی بهشت میده"

شدی یه بغض تو گلو که هرچی قورتت میدم بزرگ‌‌تر میشی.

وا منظورتون چیه که وقت ندارم یک هفته بابتش برم زیر پتو گریه کنم؟

"دیدی، خودتو زدی به ندیدن"

وا معلومه که بین پوست خوب و نوشابه خودکشی رو انتخاب میکنم.

کاش واقعیت لحظاتی که دارم سعی میکنم دنیارو دوست داشتنی ببینم رهام کنه‌.

"تو از دوست خیلی برام عزیزتری"

این حس که اینجا همه یک دایره امن برای خودشون دارن و اگه هراتفاقی افتاد درنهایت میتونن بهش برگردن و من حتی اگر یهو پنیک کنم هم هیچ راه فراری ندارم وحشتناکه. این pms لعنتی هم ول نمیکنه و شرط میبندم که قراره چندتا خراش محکم رو اعصابم بندازه. امیدوارم فقط زنده بیرون بیام.