"من از بی عدالتی دنیا خستم، اینکه هرچی کمتر تلاش کنی چیزهای بیشتری میگیری"

اسنپی که پاشایی میزاره گلی از گل های بهشته.

من هنوز گاهی وقتا فکر میکنم که همه اینا ساخته تخیلات خودم و یک شوخی بیمزست و معلومه که هیچوقت یه نفر نمیتونه همچین کاری رو با بقیه انجام بده. ولی واقعیت اینه که آدما هرکاری که دلشون بخواد باهات انجام میدن و درنهایت هیچ چیزی جز خودشون براشون اهمیتی نداره. نمیدونم، من حتی دلم نمیخواد باورش کنم ولی تو حتی انجامش دادی. تبریک میگم من حتی به خودم هم نمیتونم دیگه اعتماد کنم و تو یکی از بهترین زخم های باز من شدی.

"من انجامش میدم نه چون خوشحالم میکنه، چون تنها راه نمردن زندگی اجتماعیمه"

بعدا؟ بعدا دیگه پزشکیان رئیس جمهور شده

پس زخم هایمان چه؟ روشون لاک میزنیم.

Yeah you'll smile in my face then rip the breaks out my car, Gave you all I had and you tossed it in the trash.

من عمیقا دلم میخواد نشون بدم که آدم روراستی با احساسات هستم و برای همین تندتند بیانشون میکنم ولی درواقع این فقط یه مکانیزم دفاعی دربرابر این هست که کسی احساسات اصلیم رو متوجه نشه. انگار که بخوام به بقیه نشون بدم من خیلی سطحی در استفاده از احساسات رفتار میکنم، مثلا به هزار و یک نفر مدام ابراز احساسات مختلف و هزار کوفت و زهرمار میکنم اما درنهایت نمیزارم شخصی که مخاطب اصلی این احساساته بویی ازش ببره و حتی اگه برد هم فکر کنه این فقط یه احساس عمومیه که نسبت به همه دارم، و در این باره گاهی حتی ذهن خودم هم باورش میکنه. خیلی کار عجیبیه که برای پنهان کردن احساسات از خودشون استفاده کنی ولی واقعا جواب میده و باعث میشه درمقابل آدم ها یکم کمتر آسیب پذیر باشید، فقط در آخر حس میکنید که دارید با خلع احساساتتون خفه میشید و هیچکس هم هیچوقت این رو نمیفهمه.