جدی به آدم هایی که کل زندگیشونو میزارن روی دایره و حتی اونقدری اهمیت نمیدن که نمیدونن نگرانی برای عواقب کارشون چیه حسودیم میشه. بارها تلاش کردم به این سبک زندگی کنم و یا حتی برونگراتر عمل کنم و کمتر محتاط باشم و حتی شد اما اونقدر بار روانی سنگینی داشت و من رو انقدر از خودم دور میکرد که در یک لحظه مجبور شدم همه چیز رو کنار بزارم. الان هم با اینکه بارها حسرت میخورم اما حداقل آرامش روانی بیشتری دارم( آره سه‌بار)

اصلا کاش تو یکی دیگه نمیدادی تنفرو ترجیح و پیام میدادی.

همیشه خدا خودم برنامه میریزم و در آخر خودم هم از کنسل شدنش خوشحال میشم. چیه این درونگرایی سگی؟

"به امید اشتباهی دل بستم"

کاش میشد یک‌سری چیزهارو همیشه‌نگه‌داشت، مثلا لبخندهات رو، مثلا لحن حرف زدنت رو، مثلا در آغوش کشیدنت رو، مثلا قبل نه صبح رو، جدا چقدر عزیز بودی و من دیگه همه چی رو داره یادم میره.

سردرد میره معده درد میاد، معده درد میره سردرد میاد help me god جدی.

ممنون از زندگی بابت این سعی کن گریه نکنی ای که برام راه انداخته، خیلی مفرح بود ولی لطفا بس.

یه این بارم واست گریه میکنم از فردا دیگه قول میدم بدم تنفرو ترجیح.

متنفرم از لرزش صدام وقتی عصبانیم، متنفرم از اینکه چشمام مدام پر میشه و متنفرم که حتی نمیتونم یک کلمه بگم بدون اینکه بغضم بشکنه.

امیدوارم هیچ وقت دچار غمی نشین ولی غم بزرگی به ما محول شده عزادار برادرم هستیم لطف کنید هرکس یه فاتحه برای شادی روحِ پشت و پناه خواهر بفرسته