"انگار قدر کل دنیا غصه ریختن لای صفحه های این کتابه"

انقدر کار ریخته رو سرم که حتی وقت ندارم گریه کنم راجبش.

کاش امشب میمردم یه ده سال دیگه دوباره زنده میشدم.

بداخلاقی تنها راهیه که میتونم باهاش جلوی گریه کردنمو تو جمع بگیرم.

و کاش من احمق یاد بگیرم که به جای هرلحظه بیشتر له کردن خودم کمک بخوام.

آدم فردگرا که حتی دلسوزیش هم بر همین محوریته واقعا اذیتم میکنه.

دستمو بگیر و بزار برای چندلحظه هم که شده حس دوست داشته شدن کنم، حس زنده بودن.

بعضی وقتا یهو یاد آدم هایی که در برهه های زمانی قبلی زندگیم همراهم بودن میفتم و حس میکنم چقدر ناگهانی از زندگیم رفتن و چقدر این بی‌رحمانه‌ست که مدام آدم هایی که داری باهاشون زندگیت رو به اشتراک میزاری و هم‌مسیرت هستن عوض میشن و در خاطر آدمی کم‌رنگ و من انقدر غرق سیاهچاله زمان شدم که خودم رو هم یادم رفته.

نمیدونم احساساتم رو با چه چیزی بیان کنم، کلمات خیلی ساده ان و باعث میشن همه چیز مسخره به نظر بیان و رو راست بودن هم باعث قضاوت شدنه، انگار توی مغزم برای بیان هر خرده احساسی باید هزار و یک ایهام و استعاره بچینم و بعد بیانش کنم تا راحت بشه از زیرش در رفت. و من واقعا دلم میخواد بیشتر از این ها حس کنم، این روزا مثل قبل حس کردن برام آرزو شده و جز غم و اضطراب های یهویی که میگیره و ول میکنه چیز تازه ای رو حس نمیکنم. "گاهی حس مردگی میکنم انگار هر بار قبل رسیدن احساس به لمس از بین میبرمش."