از روزهایی که کم میارم بدم میاد و از روزهایی که کم اوردم ولی میچپونمش توی مسائل دیگه بیشتر بدم میاد. حتی وقت ندارم ببینم جدی کم آوردم یا تلقین و کوفت و زهرماره.

صبح تا شب صغری کبری میچینم که این دفعه دیگه نه و شب تا صبح از دوست داشتنت قلبم مچاله میشه.

"میبوسم دونه دونه برگ های تازه جوونه زده‌ت رو"

گاهی وقتا با خودم میگم اصلا ارزش این همه رو داشت؟ یا بازم سرکاریم؟

از روزمره آدم ها خارج شدن انقدر یهویی و سریع اتفاق میفته که حتی نمیدونی باید چه کاری راجبش انجام بدی و چجوری باید درستش کرد و آیا اصلا میشه؟ فقط ناگهانی خودت رو دور تر از همه پیدا میکنی با دیواره هایی از تنهایی که قابل شکستن نیست.

متأسفم برای راهی که نمی‌رم. برای زندگی که نخواهم داشت. برای آغوش‌هایی که باز کردم. And all there's left will be A faded memory A dream you woke up from.

"در آغوشم بگیر، بی‌آنکه بخواهی اندوهم را برایت شرح دهم"

"ارتباط ساختن برای داشتن همراه سخت ترین کار دنیاست" همیشه سعی میکردم افرادی که مدتی به تصادف روزگار به هم برمیخوردیم و مسیر مشترکی رو طی میکردیم همراه به حساب بیاورم و اهدافم را به آنها نزدیک کنم و بلعکس، مدام سعی داشتم در روزمرگی یکدیگر حل شویم به‌طوری که جزوی جدا نشدنی از زندگی یکدیگر شویم و این تصور آرمانی من از داشتن یک همراه برای زندگی کردن بود. ولی در نهایت من فاطمه ای رو میدیدم که هم خودش و هم همراهانش رو از دست میده و یک لنگه پا در هوا مانده.

انسان روز و شب درحال تغییره و این باعث میشه که بارها تغییر مسیر بده و من راه رو برای تغییر مسیر های درونیم سد میکردم تا از همراه های زندگیم جدا نشم درحالی که اشتباه اصلی همین جا بود. درنهایت هرکسی به دفعات متعددی مسیر های فرعی اش را دنبال میکرد و من سعی بر همراهی‌اش داشتم با شکست مسیر شکست میخوردم و حتی با موفقیت هم خوشحال نبودم چرا که یک مسیر اجباری و واهی رو برای کوتاه مدت به جبر همراهی کردن افراد دنبال میکردم و به خیال خود همراهی همیشگی هستم و در پستی و بلندی کنار نمیکشم. اما همه چیز آن طور که من میدانستم نبود. مسیر ها بلاخره از یک جایی جدا میشد و هرچه قید خواسته های خود را میزدم باز یک جای کار میلنگید و فهمیدم که این کار پوچ و بی فایده است چرا که اصل همراه خواستن برای زندگی به دنبال رسیدن به هدف مشترک بود و اینجا هدف مشترک اصلا وجود نداشت و صرفا اجبار خود بود.

به یک باره همه چیز را رها کردم و خودم را از بند جبر دیگران خارج کردم. هرچه بود را کنار گذاشتم از اول اهداف و مسیرم را چیدم"*که شاید هم کمی لجبازی یا تصوف گرایی ناگهانی قاطی‌اش کرده باشم" و حالا پیدا کردن دوباره همراهی که توان همراه بودن را داشته باشد خیلی سخت بود و جدای این مسئله پروسه خسته کننده ای داشت. بیخیال تصمیم گرفتم خودم رو قاطی کسی نکنم و اصلا مگر بودن همراه چقدر مهم است؟ "*همانقدر که هربار به زانو میفتی به دستی برای بلند شدن نیاز داری" و به هر حال که پیدا کردن همراه سخت ترین کار دنیاست چون نمیتوان همزمان تمام فرعی های درونی و فرعی های همراه را طی کرد. و حتی بسنده کردن به داشتن همراهی در مسیر اصلی هم گره های این قضیه را باز نمیکند و از میان هزاران راه چگونه میتوان هم‌مسیری _نه‌آن‌چنان به دنبال تغییر و تجدید_ پیدا کرد؟