به یک باره همه چیز را رها کردم و خودم را از بند جبر دیگران خارج کردم. هرچه بود را کنار گذاشتم از اول اهداف و مسیرم را چیدم"*که شاید هم کمی لجبازی یا تصوف گرایی ناگهانی قاطی‌اش کرده باشم" و حالا پیدا کردن دوباره همراهی که توان همراه بودن را داشته باشد خیلی سخت بود و جدای این مسئله پروسه خسته کننده ای داشت. بیخیال تصمیم گرفتم خودم رو قاطی کسی نکنم و اصلا مگر بودن همراه چقدر مهم است؟ "*همانقدر که هربار به زانو میفتی به دستی برای بلند شدن نیاز داری" و به هر حال که پیدا کردن همراه سخت ترین کار دنیاست چون نمیتوان همزمان تمام فرعی های درونی و فرعی های همراه را طی کرد. و حتی بسنده کردن به داشتن همراهی در مسیر اصلی هم گره های این قضیه را باز نمیکند و از میان هزاران راه چگونه میتوان هم‌مسیری _نه‌آن‌چنان به دنبال تغییر و تجدید_ پیدا کرد؟

در هرحال من هنوز امیدوارم مفهوم همراه اعتباری و در برهه های زندگی متغیر نباشد که این سیلان زندگی و انسان ها واقعا برایم غیرقابل تحمل شده و گاه دلم میخواهد کل دنیا را متوقف کنم تا چند وقتی ثبات نسبی داشته باشم و مجبور به درک و پذیرش تغییرات جدیدش نباشم. "*بله شاید دگم بودن یقه ام را سفت چسبیده باشد ولی تحمل هر روز یک چیز جدید بودن_شدن هم سخت است حس شدیدی از بی‌پناهی را منتقل میکند."

کاش یکی هم این وسط دست منو بگیره و نزاره زندگیمو جهنم کنم، قول میدم از بعدش دیگه فقط استقلال مستقل قلل.

بهش گفتم دلتنگم و در کسری از ثانیه در آغوشم کشید و شست و برد و خاکبرسرت که سر همین یه کارم جونمو بالا آوردی.

"اصلا تو من رو دوست داری یا ارزشی که بهت میدم رو؟"

امشبم بیاید با پاشایی جون سر کنیم🎀 *آهنگ پاپ قدیمیا همیشه حس زندگی و راحتی بهم میده، حس برگشتن از مدرسه بعد یه روز خسته‌کننده و طولانی، حس روزای آخر اسفند ماه، حس چند ساعت آخر مسیر برگشت توی سفر، حس اواخر اردیبهشت ماه ۱۴۰۱.

The world’s a little blurry Or maybe it’s my eyes The friends I’ve had to bury They keep me up at night Said I couldn’t love someone ‘Cause I might break If you’re gonna die, not by mistake

کاش مغزم متوجه این پدیده بشه که اگه یکی توی خوابات آدم خوبیه دلیل نمیشه که درواقعیت هم باشه.

"اگه هم زندم جز به عطر تو نیست"

میگه که یک خنده کن ای گل عو عی عا عو عی عو