_خواستم از همین تریبون اعلام کنم اونایی که پالتو نسکافه‌ای رنگ ِ بلند میپوشید ، خیلی خوشگلید .

_اون ساعت شیش عصری که خسته و کوفته ، با کلی کارریخته‌روسرت از خواب پا میشی و میبینی تعدادزیادی مهمون خونتون رو تسخیر کردن چیه ؟ آفرین جهنم . *پی‌نوشت : بابا لامصبا به‌ولله حبیب خدا روزی که فرداش دوتا امتحان داری نمیاد حبیبی‌گری کنه که ، اه .

_لحظه‌ای که خدا مورچه رو خلق کرد ، قطعا میخواست یِ نیمچه عذاب الهی تو دنیا بهم بده ، حساب کار بیاد دستم .

_معقوله یِ برونگرایِ غیراجتماعی خیلی‌سخت‌تر از احساسی منطق‌گراست حالا فک این وسط علاوه براینا محتاط‌م باشی .

از وقتی اینستا قطع شده کمتر از آدما متنفر میشم .

_بعد این جریانات چقدر از هم‌نسلام متنفر شدم ، چقدر فهمیدم باید گِل بگیرن در ِآموزش پرورش رو ، چقدر فهمیدم آدما فراموشکاران ، چقدر فهمیدم آدما زود باورن ، چقدر فهمیدم ذره ای قدرت تفکر ندارن تا خزعبلات رو از حرف ِدرست تشخیص بدن ، چقدر فهمیدم نمک نشناسن ، چقدر از خودم و هرچی [آدم] هست متنفرم ، چقدرخستم چقدر و چقدر و چقدرهایِ پایان ناپذیر .

_یك روز می‌آیی که من، دیگر دُچارت نیستم .

_با اینکه دخترم از مجلسایِ زنونه وحرفایِ خاله‌زنکی‌ش متنفرم .

_پاییز و چارخونه هایِ گشاد .

[ ببخشید اگه نمیتونم غم هاتو پاک کنم ‌]

با قابلیت اشک ریختن برایِ هربیت ؛ سروده شده توسط خانوم ِبناد و خوانش ِ بچه هایِ عزیز ِ نجوا مدیا . [فروردینِ عزیز روز ِ فلان‌اُم]

_این اولین دیدار ِحضوری‌م باهاشون بود ، اولیش ؛ اما انقدر جوصمیمی حاکم بود که اولین بار بودن ذره‌ای حس نمیشد ؛ میدونین ؟ این همخونی جنس‌ش با بقیه فرق داره ، یِ حس دیگه قاطیشه ، یِ حسی که همیشه حسرتشو میکشیدم ؛ یِ روز از روزهایِ فروردینِ عزیز خانوم ِ بناد قلب مارو لرزوند ، قرار بود یا جلسه توجیهی ساده باشه اما غافل از اینکه یِ قرارِعاشقونه بود ؛ خاطرات ِ اون روز هیچوقت یادم نمیره ، هیچوقت اون اشک ها خنده ها یادم نمیره ، هیچوقت بچه هایی که حفظ و ظبتش رو هرجوری که بود نیم ساعاته جمع کردن یادم نمیره ، هیچوقت اون نوشابه هایِ سرسفره افطاری یادم نمیره و هیچوقت و هیچوقت و هیچوقت هایِ ناتمام . شعری که خانوم بناد سرود قابلیت اشک ریختن با تک تک بیت هاش رو داره چون مملوء از خاطراته ، خاطرات . [اصلا اشك و خنده اونروز جنسش فرق میکنه ]