موضوع : #روضه_وداع_با_مادر مناسبت : ایام فاطمیه 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 همین شبها بود که حضرت زهرا ع به سمت خداوند علی اعلی مراجعت نمود و علی ع مسئول غسل فاطمه ع بود ، علی ع میگوید: من متصدى امر غسل آن بانو شدم و بدن وى را از زیر پیراهن غسل دادم، به خداوند سوگند که بدن فاطمه زهرا ع پاک و مطهّر بود، آنگاه بدن مقدّس او را از باقیمانده حنوط پیامبر اسلام حنوط کردم، سپس پیکر مبارکش را در میان کفن هایش جاى دادم و چون تصمیم گرفتم کفن او را گره بزنم، اول دختران مان و زنان داخل خانه را صدا زدم: اى امّ کلثوم، زینب، سکینه، فضّه، حسن و حسین! بیایید و مادر خود را براى آخرین بار ببینید، روز فراق آمد و ملاقات شما در بهشت خواهد بود. سپس پسران یعنی حسن ع و حسین ع را صدا زدم و در حالى آمدند که فریاد مى‏ زدند: فَأَقْبَلَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ وَ هُمَا یُنَادِیَانِ وَا حَسْرَتَا لَا تَنْطَفِئُ أَبَداً مِنْ فَقْدِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى وَ أُمِّنَا فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ یَا أُمَّ الْحَسَنِ یَا أُمَّ الْحُسَیْنِ إِذَا لَقِیتِ جَدَّنَا مُحَمَّداً الْمُصْطَفَى فَأَقْرِئِیهِ مِنَّا السَّلَامَ وَ قُولِی لَهُ إِنَّا قَدْ بَقِینَا بَعْدَکَ یَتِیمَیْنِ فِی دَارِ الدُّنْیَا آه از این حسرتى که هیچ وقت به علّت از دست دادن جدّمان، پیامبر خدا و مادرمان، فاطمه زهرا ع از بین نخواهد رفت. بعد خودشان را انداختند روی بدن مادر و گفتند: اى مادر حسن و حسین! هنگامى که جدّ ما حضرت محمّد مصطفى ص را ملاقات نمودى سلام ما را به آن حضرت برسان و به آن بزرگوار بگو: ما بعد از تو در دار دنیا یتیم ماندیم! حضرت على ع مى‏ فرماید: إِنِّی أُشْهِدُ اللَّهَ أَنَّهَا قَدْ حَنَّتْ وَ أَنَّتْ وَ مَدَّتْ یَدَیْهَا وَ ضَمَّتْهُمَا إِلَى صَدْرِهَا مَلِیّاً خداوند را شاهد مى ‏گیرم که فاطمه زهرا ع آه و ناله کرد، دستهاى خود را دراز نمود و حسنین ع را چند لحظه ‏اى به سینه خود چسبانید. ناگاه هاتفى از آسمان ندا در داد: اى ابو الحسن! حسن ع و حسین ع را از روى سینه فاطمه ع بردار، به خداوند سوگند که ملائکه آسمان ها را گریان کردند، زیرا دوست مشتاق لقاى دوست است. حضرت امیر ع مى ‏فرماید: من حسنین ع را از روى سینه زهرا ع برداشتم و در حال بستن بندهاى کفن این اشعار را سرودم: فِرَاقُکِ أَعْظَمُ الْأَشْیَاءِ عِنْدِی وَ فَقْدُکِ فَاطِمُ أَدْهَى الثُّکُولِ‏ سَأَبْکِی حَسْرَةً وَ أَنُوحُ شَجْواً عَلَى خَلٍّ مَضَى أَسْنَى سَبِیلٍ‏ أَلَا یَا عَیْنُ جُودِی وَ أَسْعِدِینِی فَحُزْنِی دَائِمٌ أَبْکِی خَلِیلِی مفارقت تو برایم بزرگترین امور است، و از دست دادن تو سخت‏ ترین مصیبت. من براى حسرت و غم آن کسى گریه و ناله مى کنم که بهترین راه را براى مرگ پیمود. اى چشم من! با من مساعدت و همراهى کن که محزون دائمى هستم و براى دوست خودم گریانم. اما در کربلا هم دختری می خواست وداع آخر با پدر کند… … ثُمَّ إِنَّ سُکَیْنَةَ اعْتَنَقَتْ جَسَدَ أَبِیهَا الْحُسَیْنِ فَاجْتَمَعَتْ عِدَّةٌ مِنَ الْأَعْرَابِ حَتَّى جَرُّوهَا عَنْهُ. حضرت سکینه پیکر پدرش امام حسین ع را در آغوش کشید [ولى نگذاشتند که سکینه در بالین پدر بماند] گروهى از اعراب اجتماع کردند و سکینه را از بالین پدر کشیده و جدا نمودند.