۶ 🇵🇸 #غزه_نوشت #دردهای_عمیق #رشدهای_شگفت دوشنبه ۶ آذر ١۴٠٢ ▫️توان توصیف مطمئن باشیم که داریم از ضعف در «توصیف رشد» و ضعف در «وَ أَمّٰا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ»﴿الضحى‏، 11﴾ لطمه می خوریم. این لطمه‌ها لطمه‌های مستحبی نیست، بلکه واقعاً دارد ما را ناکار می کند. حرکت تمدنی بدون این «روایت پیشرفت» ممکن نیست. وقتی «انسان جدید» که «انسان انقلاب اسلامی» و «انسان مقاومت» است، دارد شگفتی خلق می کند و این شگفتی را حتی به خود او نشان نمی دهی، یعنی اولاً به لحاظ ادارکی عقب هستی و ناتوانی و رشدیافته نیستی و ثانیاً به لحاظ بیانی و تبیینی و کار آموزشی و فرهنگی حوالی هیچی. انسان از این انگاره ها استفاده می کند و تغذیه می کند و خود را به رتبۀ بالاتری می کشد و انسان نیرومندتری می شود و کار بزرگتری میکند. اگر این رشدها روایت نشود و هر گندی که طاغوت زد رشد محسوب شود، ممکن است انسان مؤمن انقلابی(!) دنبال طاغوت راه بیافتد و دست کم تلاش کند مطلوبیتها و ارزشهای او را مراعات کند. این کفر به طاغوت نیست. روایت ضعیف ما را در تبرّی ضعیف می کند. روایت ضعیف ما را در «قل یا ایها الکافرون / لکم دینکم و لی دین» ضعیف می کند. چشم باز کنیم و ببینیم که حقیقت حیات انقلابیون ما چیزی جز این نیست. به همۀ مطلوبیتها و راهنماییها و سیطره های طاغوت تن داده ایم و گمان می کنیم که این از سر زمان شناسی است. خیر «هویّت نارسایی» داریم و این حتماً یکی از آبشخورهایش این است که «رشدها» روایت نشده اند. این است سرّ وجوب سخن گفتن از «قیام غزه». محمدرضا فلاح ✓