ریشۀ کلمۀ شیطان 🔹هاشدیطن در زبان عبری «عزازیل» است؛ یعنی عزیزِ خدا. در فرهنگ یهودیان؛ شیطان، جن نیست، بلکه یک فرشتۀ خیرخواه است. بُعد دیگری که از این کلمه گرفته شده است، کلمه‌ای فارسی با عنوان «دیو» بوده. ما دیو یا دئو را در آیین پیش‌از زرتشتی‌بودنمان، یعنی آیین میترائیستی، به‌عنوان خدا می‌دانستیم. همین‌الان هم خدا به انگلیسی، Theo می‌شود،‌ که همان «دئو» است. 🔸"جان‌ ناس" در کتابش می‌نویسد: «وقتی زرتشت آمد گفت شما را چه شده است، ارواح خبیثه را می‌پرستید؟» یعنی ما ایرانیان قبل‌از آیین زرتشتی‌مان داشتیم جن می‌پرستیدیم؛ دیوها را می‌پرستیدیم. 🔹معمولاً به این نحو بوده است که وقتی یک دین و تمدن جدید می‌آمد، خدایان تمدن قبلی، شیطانی می‌شدند. اسم بزرگِ دیوها «ایندیرا» یا «آسورا» بوده است؛ «ه» و «س» در زبان‌شناسی فارسی بسیار به یکدیگر تبدیل می‌شوند؛ مثل «آسورا» که می‌شود «اهورا». ریشۀ فارسی شیطان را برای شما گفتم. 🔸شیطان یک ریشۀ ذاتی بین‏‌النهرینی هم دارد، این مال اقوامی است که زبانشان آرامی است؛ از کلمۀ «بعل» برای شیطان استفاده می‌کردند، و این برای برهه‌ای بود که شیطان و جن می‌پرستیدند و شیطان را صاحب‌اختیار خود می‌دانستند. بعل در زبان عربی یعنی صاحب‌اختیار. اکنون در زبان عبری، بعل به‌معنی صاحب است و در عربی به‌معنی شوهر. 🔹این‌ها بعل را به‌عنوان ابلیس می‌دانستند و کلمۀ ابلیس، به‌خاطر حرف "اوس" است که انتهای بعل آمده. یونانی‌ها هرچه می‌گیرند آخرش یک "اوس" می‌گذارند. فرانسوی‌ها "دیو" را از این‌طرف و "بعل" و "اوس" را از آن‌طرف گرفتند و واژۀ "دیابلوس" را درست کردند. "دیابل" یعنی شیطان؛ از دل این‌ها، "ابلیس" درآمد. ابلیس کلمۀ عربی نیست. برگرفته از سخنرانی استاد رائفی‌پور با موضوع: ✅ دشمن‌شناسی _ جلسۀ اول 📅 ۲۷ مرداد ۹۳ 📍تهران #شیطان #ابلیس #زرتشت #ادیان_و_فرق #متن_کوتاه 📥 لینک دانلود سخنرانی 📚 واحد نگارش مؤسسه مصاف (نویسا) 🆔 @Masaf_Nevis