📜وقتی از ولیّ، محروم می‌شوی... ▪️وقتی فرزندمان، چشممان، دستمان یا امنیتمان را از دست می‌‌دهیم، چه چیز از ما کم می‌‌شود؟ ▪️نکته همین است که وقتی که دستی از من کم بشود، هنوز می‌‌توانم با دست دیگر همان سیر کمالی را که داشتم، داشته باشم. ▪️ولی، وقتی در رهبری انحراف ایجاد کردند و ولیّ را کنار گذاشتند و چشمه نور را به خون بستند، وقتی از نور ولیّ، محروم می‌‌شوم و در تاریکی قرار می‌‌گیرم. خسارت من خیلی سنگین و جبران‌‌ناپذیر است، اینجاست که می‌‌گویم: «عَظُمَ مُصابِی.» ▪️این محرومیت را نمی‌‌شود با محرومیت‌‌هایی مثل محرومیت از زن و فرزند و دست و چشم و گوش مقایسه کرد. چون در دید شیعه، ولیّ، متمم تمام این نعمت‌‌هاست. ▪️اوست که به ما یاد می‌‌دهد چگونه از نعمت‌‌ها بهره‌‌مند شویم. ولیّ، مکمل و متمم است... وقتی از چنین وجودی محروم می‌شوی، همه ابتدائیات و مبتدیاتت، در هوا و از‌دست‌رفته است. ▪️یک وجود وافی، یک وجود کامل، فقدانش در مرحله اول بر تمامی ذرات این عالم، خاکی و افلاکی‌‌اش، اثر می‌‌گذارد. در مرحله بعد، اهل اسلام‌ و اهل ولایت که حظ و هدایت بیشتری از ولیّ می‌‌گیرند و سهم زیادتری از ولیّ می‌‌برند. پس درجه‌ مصیبت‌ها هم، بالا می‌رود. ▪️این است که یک بار می‌گوید: «عَظُمَتْ مُصِیبَتُكَ فِی السَّماواتِ عَلىٰ جَمِیعِ اَهْلِ السَّماواتِ»، جای دیگر می‌گوید: «عَظُمَتِ الْمُصِیبَةُ بِكَ عَلَینا وَعَلىٰ جَمِیعِ اَهْلِ الْاِسْلامِ.» در مرحله بعد، تکرار می‌کند: «عَظُمَ مُصابِی» #صفایی‌حائری