#بی_توهرگز #نویسنده_شهیدسیدطاهاایمانی #قسمت_دوازدهم:زینت علی ❣مادرم بعد کلی دل دل کردن، حرف پدرم رو گفت ... بیشتر نگران علی و خانواده اش بود ... و می خواست ذره ذره، من رو آماده کنه که منتظر رفتارها و برخورد های اونها باشم ... ❣هنوز توی شوک بودم که دیدم علی توی در ایستاده ... تا خبردار شده بود، سریع خودش رو رسونده بود خونه ... چشمم که بهش افتاد گریه ام گرفت ... نمی تونستم جلوی خودم رو بگیرم ... خنده روی لبش خشک شد ... با تعجب به من و مادرم نگاه می کرد ... چقدر گذشت؟ نمی دونم ... مادرم با شرمندگی سرش رو انداخت پایین ... - شرمنده ام علی آقا ... دختره ... ❣نگاهش خیلی جدی شد ... هرگز اون طوری ندیده بودمش ... با همون حالت، رو کرد به مادرم ... حاج خانم، عذرمی خوام ولی امکان داره چند لحظه ما رو تنها بزارید ... مادرم با ترس ... در حالی که زیرچشمی به من و علی نگاه می کرد رفت بیرون ... ❣اومد سمتم و سرم رو گرفت توی بغلش ... دیگه اشک نبود... با صدای بلند زدم زیر گریه ... بدجور دلم سوخته بود ... ❣- خانم گلم ... آخه چرا ناشکری می کنی؟ ... دختر رحمت خداست ... برکت زندگیه ... خدا به هر کی نظر کنه بهش دختر میده ... عزیز دل پیامبر و غیرت آسمان و زمین هم دختر بود ... ❣و من بلند و بلند تر گریه می کردم ... با هر جمله اش، شدت گریه ام بیشتر می شد ... و اصلا حواسم نبود، مادرم بیرون اتاق ... با شنیدن صدای من داره از ترس سکته می کنه ... ❣بغلش کرد ... در حالی که بسم الله می گفت و صلوات می فرستاد، پارچه قنداق رو از توی صورت بچه کنار داد ... چند لحظه بهش خیره شد ... حتی پلک نمی زد ... در حالی که لبخند شادی صورتش رو پر کرده بود ... دانه های اشک از چشمش سرازیر شد ... ❣- بچه اوله و این همه زحمت کشیدی ... حق خودته که اسمش رو بزاری ... اما من می خوام پیش دستی کنم ... مکث کوتاهی کرد ... زینب یعنی زینت پدر ... پیشونیش رو بوسید ... خوش آمدی زینب خانم ... 🍃و من هنوز گریه می کردم ... اما نه از غصه، ترس و نگرانی ... 🖤🍃 #کانال_مسیر_راه_با_شهدا 🍃 @masirshahid 🍃🖤

#به_وقت_رمان رمان نسل سوخته📖🔎 #قسمت_دوازدهم 💎شرافت💎 توی همون حالت...کیفم رو گذاشتم روی میز و نیم چرخ....چرخیدم سمتش...خیلی جدی توی چشماش زل زدم....محکم مچش رو گرفتم و با یه ضرب....یقه ام رو از دستش کشیدم بیرون... برای اولین بار،پی یه دعوای حسابی رو به تنم مالیده بودم...اما پیمان کپ کرد...کلاس سکوت مطلق شده بود....عین جنگ های گلادیاتوری و فیلم های اکشن....همه ایستاده بودن و بدون پلک زدن....منتظر سکانس بعدی بودن....ضربان قلب خودمم حسابی بالا رفته بود.....که یهو یکی از بچه ها داد زد... -برپا... و همه به خودشون اومدن... بچه ها دویدن سمت میزهاشون...و سریع نشستن...به جز من،پیمان و احسان... ضربان قلبم بیشتر شد...از یه طرف احساس غرور میکردم...که اولین دعوای زندگیم برای دفاع از مظلوم بود....از یه طرف میترسیدم اقای غیور مارو بفرسته دفتر....و اونم منی که تا حالا پام به دفتر باز نشده بود.... معلممون خیلی اروم وارد کلاس شد...بدون توجه به ما وسایلش رو گذاشت روی میز....رفت سمت تخته... رسم بود زنگ ریاضی....صورت تمرین هارو مبصر زنگ تفریح روی تخته می نوشت...تا وقت کلاس گرفته نشه... بی توجه به مسئله ها...تخته پاک کن رو برداشت...و مشغول پاک کردن تخته شد....یهو مبصر کلاس گفت... -اقا اونها تمرینای امروزه.... بدون اینکه برگرده سمت ما....خیلی اروم گفت.. -میدونم... سکوت عمیق و بی سابقه ای کلاس رو پر کرد....و ما سه نفر هنوز ایستاده بودیم.... -میرزایی.... -بله اقا.... -پاشو برو جای قبلی فضلی بشین...قد پیمان از تو کوتاه تره...بشینه پشتت تخته رو درست نمیبینه.... بدون اینکه حتی لحظه ای سرش برگرده سمت کلاس...گچ برداشت.... -تن ادمی شریف است،به جان ادمیت....نه همین لباس زیباست،نشان ادمیت. نویسنده : 🌸شہید سید طاها ایمانے🌸 ـ•┈┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈┈• ❀ ‌#کانال_مسیر_زندگی_با_شهدا ❀ @masirshahid ـ•┈┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈┈•ـ