نکته تفسیری صفحه ۳۱:  هم دنیا، هم آخرت: آفتاب طاقت­ فرسای مدینه، مردم را به استراحت در سایه­ ها فرا خوانده بود؛ ولی امام باقر علیه السلام بدون توجه به آن هوای سوزان، دنبال كاری كه به گذران زندگی مربوط می­ شد، در حركت بود و به سبب سنّ زیاد و حال جسمی خود، با كمك دو خدمت­كار حركت می­ كرد. محمّد بن مُنكَدِر كه خیال می­ كرد شخص بزرگی​است، این صحنه را از دور دید و با تعجّب در دل گفت: عجب! پیرمردی از پیرمردهای قریش، در این هنگام روز، با این وضع در پی مال دنیاست! باید جلو بروم و او را نصیحت كنم. محمد جلو رفت و در حالی كه امام در كنار نهری ایستاده بود و عرق از سر و رویش می­ ریخت، به ایشان سلام كرد و جواب سلامش را از امام گرفت. سپس گفت: «خدا كمكت كند؛ چگونه ممكن است شما كه پیرمردی از پیرمردهای قریش هستید، در این هنگام روز و با این وضع در پی مال دنیا باشید؟! آیا فكر نمی­ كنید اگر مرگ شما در این حالت فرا رسد، چه خواهید كرد؟» امام باقر علیه السلام در پاسخ او فرمود: «اگر مرگ من در این حالت فرا رسد، من در حال اطاعت و عبادت خدای بزرگ مرده­ ام؛ زیرا با كار و تلاش، خود و خانواده­ ام را از تو و مردم دیگر بی­ نیاز می­ كنم. من فقط از این می­ ترسم كه در حالی مرگم فرا رسد كه در حال گناه باشم.» محمّد با شنیدن این پاسخ، سرش را به پایین انداخت و با خجالت گفت: «حق با شماست؛ رحمت خدا بر شما باد! می­ خواستم شما را نصیحت كنم؛ ولی شما مرا نصیحت كردید.»[1] برخی از افراد كه دین اسلام را به­ درستی نشناخته­ اند، تصور می­ كنند كه دین‌داری فقط نماز خواندن و روزه گرفتن و حجّ رفتن و دیگر عبادت­ هاست، و انسان دین­دار فقط باید مشغول این كارها باشد و دنبال درآمد و فراهم كردن زندگی مناسبی برای خود و خانواده­ اش نرود؛ در حالی كه قرآن كریم و پیشوایان معصوم ما هرگز چنین مطلبی را نفرموده­ اند. از نظر قرآن، انسان مسلمان باید با تلاش و كوشش، در پی در‌آمد حلال باشد و زندگی خوبی را برای خود و خانواده­ اش فراهم كند. دین اسلام با مناسب­ ترین برنامه­ ریزی، بهترین زندگی را در دنیا و پس از مرگ برای مسلمانان طراحی کرده است. اگرچه نماز، روزه و عبادت­ های دیگر اهمیت فراوانی دارند و دین­داری بدون این​ها معنا ندارد، یك مسلمان در كنار این عبادت­ها، دنبال تندرستی، نشاط، درآمد و رفاه خود و خانواده­ اش نیز باید باشد. پیشوایان معصوم ما، علاوه بر عبادت، ما را به ورزش كردن، تلاش برای كسب علم و درآمد، تجارتِ حلال، و خلاصه، زندگی خوب توصیه كرده­ اند و خود نیز به این امور اهتمام می­ کردند. ما در آیه​ ی 201 سوره​ ی بقره از خدای مهربان می­ خواهیم، هم در دنیا و هم در آخرت، زندگی خوب و مناسبی برایمان فراهم كند؛ به­ طوری كه او از ما خشنود باشد و ما نیز با استفاده از امكانات زندگی­مان، راه رشد و ترقّی را بپیماییم. چه خوب است این فرمایش امام صادق علیه السلام را در این ­باره به خاطر بسپاریم: «از ما نیست كسی كه دنیایش را برای آخرتش رها كند [و آن​قدر سرگرم عبادت شود كه كار و درآمد و سلامت خود را فراموش کند] و همچنین كسی كه آخرتش را برای دنیایش رها کند [و آن​قدر سرگرم كار و تفریح شود كه عبادت و آخرت را از یاد ببرد].»[2] همچنین در روایتی از امام حسن مجتبی علیه السلام می­ خوانیم: «برای دنیای خود چنان تلاش کن که گویا در دنیا زندگی ابدی خواهی داشت و برای آخرتت نیز چنان کار کن که گویا فردا، روز مرگ توست.»[3] پس مناسب است این عبارت قرآنی (رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنیا حَسَنَةً وَ... ) را حفظ ‌كنیم و این دعای پرمعنا را در قنوت نمازهایمان بخوانیم. [1] . الکافی، ج5، ص73 [2] . من لایحضره الفقیه، ج3، ص156 [3] . مستدرک الوسایل، ج1،

#اطلاعیه 📌 ۲۷جمادی الثانی سالروز شهادت اولین سفیر و شهید اهل بیت در ایران حضرت سلطان علی بن محمد باقر (ع)تسلیت باد 🖤🖤🥀🖤🖤 «به این مناسبت مراسم عزاداری برگزار میگردد » 📅زمان: چهارشنبه ۲۰دی ماه بعد از نماز مغرب و عشا 📍مکان: خیابان شهید نواب صفوی_ مسجد فاطمیه رضوی 🌱🌱🌱 @masjed_fatemieh

نکته تفسیری صفحه ۳۲: فدایی پیامبر(ص): سیزده سال از بعثت پیامبر خدا گذشته بود. آزار و اذیت مشرکان مکّه به بیشترین حد رسیده بود و مسلمانان در فشار شدیدی قرار داشتند؛ ولی هر چه آزار مشرکان بیشتر می­ شد، شمار مسلمانان نیز افزایش می­ یافت. شاید سیزده سال پیش که جمع کوچک و سه​نفره­ ی پیامبر ، علی ­بن ابی​طالب علیه السلام و خدیجه(س)به نماز می­ ایستادند، به خیال مشرکان هم نمی­ رسید که پیروان اسلام این​قدر زیاد شوند. خبر بیعت گروهی از مردم یثرب با پیامبر صلوات الله علیه نیز باعث شده بود که آتش خشم کافران شعله­ ورتر شود. به همین سبب، بزرگانشان در «دارالندوه»، دور هم جمع شدند؛ جایی که آنان، برای تصمیم​ گیری در امور مهم، گرد هم می​آمدند. در آن مجلس شیطانی، هر یک از آنان برای سرکوب اسلام پیشنهادی کردند. تا این​که سرانجام تصمیم گرفتند از هر قبیله یک نفر مأمور شود و در شب 24 ذی​حجه، همگی به خانه­ ی پیامبر صلوات الله علیه بریزند و با هم او را به قتل برسانند؛ تا بدین وسیله قتل پیامبر بر گردن همه­ ی آنان بیفتد و قبیله­ ی پیامبر یعنی بنی­ هاشم که توان جنگ با همه­ ی قبایل را ندارد، به خونبها راضی شود و غائله­ ی اسلام برای همیشه ساکت شود؛ امّا خداوند که از همه­ ی اسرار آگاه است، پیامبرش را از توطئه­ ی کافران باخبر کرد. پیامبر صلوات الله علیه این مطلب را با بهترین یار و یاور خود علی ­بن ابی​طالب علیه السلام که در آن زمان جوانی 23ساله بود، در میان گذاشت و او با کمال میل پذیرفت که خود را سپر بلای پیامبر کرده، جانش را برای او فدا کند؛ بدین صورت که برای گمراه کردن مشرکان، در بستر پیامبر صلوات الله علیه بخوابد و آن حضرت از فرصت استفاده کند و از مکّه خارج شود. آن شب، بردگان شیطان، خانه­ ی پیامبر را با شمشیرهای بُرّان محاصره کردند و آن را زیر نظر گرفتند. حضرت علی علیه السلام با قلبی سرشار از ایمان، زیر پارچه­ ی سبزرنگی که پیامبر صلوات الله علیه هر شب روی خود می­ انداخت، خوابیده بود و هر لحظه انتظار می­ کشید که شمشیرهای کافران بر بدنش فرود آیند و او را تکّه­ تکّه کنند؛ ولی آرام و بی­ صدا با خدای خود مناجات می‌کرد. در روایات آمده است که در این هنگام، خدا به سبب داشتن چنین بنده­ ای، به فرشتگان خود افتخار کرد و جبرئیل و میکائیل، دو فرشته­ ی بزرگ خدا، بر آن حضرت آفرین گفتند. سرانجام، کافران به خانه­ ی پیامبر هجوم آوردند و برای این​که جنایتشان را کامل کرده، پیامبر را زجرکش کنند، به سمت بسترش سنگ پرتاب کردند. صدای آه و ناله از زیر پارچه شنیده شد؛ ولی صدای محمد نبود. با خشم جلو آمدند و پارچه را کنار زدند و ناگهان بر زمین میخ­کوب شدند. بر سر علی علیه السلام فریاد کشیدند که محمّد کجاست؟ او با آرامش پاسخ داد: «خبر ندارم.» آنان علی را به قصد کشت کتک زدند و سپس او را با بدن مجروحش رها کردند و در پی پیامبر شتافتند. فداکاری امیر مؤمنان علی علیه السلام در آن شب، نقشه­ ی کافران را نقش بر آب کرد و نجات­ بخش بزرگ انسان­ها را نجات داد. آن شب تاریخی، به «لیلة المبیت» معروف است و یکی از مدال­های افتخار پیشوای یکم ما شیعیان محسوب می­ شود.[1] آیه​ ی 207 بقره به این ماجرای تاریخی و فداکاری بزرگ اشاره می­ کند. [1] . این متن از بحار الانوار، ج36، ص41، تقسیر قمی، ج1، ص273 و تفسیر نمونه، ج2، ص77 اقتباس شده است.

مقدمه ای بر شرح دعای دوم صحیفه سجادیه چهارشنبه ۲۰ دی هیأت امام صادق علیه‌السلام دانشگاه کاشان https://eitaa.com/sahife_sajjadieh

نکته تفسیری صفحه ۳۳: بهای بهشت: آسایش و راحت، آرزوی مشترک همه­ ی ما انسان­ هاست. همه­ ی ما در دنیای خیال خود، جهانی بی­ دغدغه و آرام را تصور می­ کنیم و تا آنجا که می­ توانیم، می­ کوشیم به آن جهان زیبا دست یابیم؛ ولی هرچه بیشتر زندگی می­ کنیم، بیشتر متوجه می­ شویم که رسیدن به آرامش کامل در این دنیا محال است. مال و ثروت، با همه​ ی خوبی و فایده­ اش، سختی­ هایی نیز با خود می­ آورد و رؤیای آرامش را تیره و تار می­ کند. ترس از دست رفتن ثروت و مشکل نگهداری آن، نمونه­ های روشنی از آن سختی­ هاست. این​ها همه به ما می­ فهماند که جهان آرزوهای ما، این زندگی کوتاه و گذرا نیست. پیامبران نیز این نوید را از سوی خدا آورده­ اند که «بهشت»، سرزمین موعود و بی­ رنج و دردسر همه­ ی ما انسان​ هاست و ما برای این به دنیا آمده­ ایم که روزی به آن وارد شویم؛ ولی آیا ورود به بهشت، ساده و رایگان است؟ آیا هر کس هر طور که زندگی کند، بهشتی می­ شود؟ آیا آنان که برای حفظ ایمانشان، دار و ندارشان را رها می­ کنند و به سرزمین دیگری هجرت می­ کنند، مانند کسانی هستند که برای حفظ خانه و کاشانه­ شان، دین خدا را نمی­ پذیرند و به او شرک می­ ورزند؟ آیا کسانی که برای نگهبانی از دین خدا سلاح به دست می­ گیرند و سلامت و جان خود را به خطر  می­ اندازند، مانند عافیت​ طلبانی هستند که همیشه منتظر پیروزی یکی از دو طرف جنگ هستند تا به آنان ملحق شوند؟! آیا کسانی ­که برای فرمان​ برداری از دستورهای پروردگارشان، یک ماه روزه می­ گیرند و از آب گوارا و غذاهای لذیذ صرف­ نظر می­ کنند، مانند بی­ خبرانی هستند که مهم​ترین مسئله در زندگی­شان، سیری شکمشان است؟ آیا آنان که از ترس خدا، لذّت­های حرام را زیر پا می­ گذارند، مانند کسانی هستند که لذّت­ جویی، بزرگ​ترین هدف آن​هاست و حلال و حرام بودن آن، برایشان اهمیتی ندارد؟ شاید این سؤالات به پاسخ نیاز نداشته باشد؛ ولی سؤال مهم​ تر این است که اگر این دو گروه یکسان نیستند، پس چرا بسیاری از مردم، راه خطا را انتخاب می­ کنند؟ پاسخ این است که قانون خدا چنین است که رسیدن به بهشت برین، مشروط به فرمان​برداری از اوست؛ ولی در برخی موارد، فرمان خدا در ظاهر با راحت­ طلبی­ ها و لذّت­ جویی­ های ما سازگار نیست. در اینجا، کسانی­ که به خدا و روز قیامت ایمان دارند، سختی فرمان​برداری از خدا را به جان می​ خرند؛ زیرا می­ دانند که آن سختی، گردنه­ ای برای رسیدن به قلّه​ ی سعادت است و باید از آن گذر کرد. آری، اگر ایمان ما به خدا و جهان پس از مرگ، ایمان حقیقی باشد، دیگر از رنج عبادت­ ها و اطاعت­ ها هراسی پیدا نمی­ کنیم و سختی آن​ها را به جان می­ خریم. اکنون می­ فهمیم که چرا پیامبر بزرگ ما فرمود: «گرداگرد بهشت، با سختی­ها و مشکلات پوشانده شده، و دور تا دور جهنّم با لذّت­های حرام پوشانده شده است.» [1] [1] . بحارالانوار، ج68، ص72

🌹﷽🌹 🌼⚘️🌺🌺⚘️🌼🌺🌺 السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَمِينَ اللّٰهِ فِي أَرْضِهِ با سلام و آرزوی سعادت دنیا و آخرت برای حضرت عالی به استحضار می‌رساند جهت نشر کتب دفتر اول و دوم نهج‌البلاغه و نیز چاپ دفاتر سوم و چهارم این یادگار ماندگار و بی نظیر امام هدایت و رهبر عدالت و امیر بیان حضرت مولی علی علیه السلام با لطف خداوند سبحان و کمک خالصانه  شما می‌خواهیم دانشجویان عزیز اهل تسنن را با معارف اهل بیت علیهم السلام بیشتر آشنا نموده و به صورت اهدائی برایشان ارسال نمائیم کمک حضرت عالی در حد توان می‌تواند ذخیره ای برای شما در آخرت و همچنین ایجاد انگیزه برای نویسنده ، ارسال کننده و خواننده این اثر نورانی باشد. استدعا داریم در صورت صلاحدید، خود را در این امر خیر و خدا پسند شریک نموده و هر مبلغی که توفیق داشتید به شماره حساب زیر واریز فرمائید قرآن کریم در سوره  انعام می‌فرماید : «   مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا    » « هر کس کار نیکو کند او را ده برابر آن خواهد بود.» 🌹🌹 با تقدیر و تشکر فراوان ارادتمند و دعاگوی شما مهدی منصوری   ((خادم کوچک نهج البلاغه )) 5892107044034315 شبا IR370150000000305800012805 خیریه امیرالمومنین 🌹🌹 بزرگواری فرموده در صورت صلاحدید این پیام را برای دوستان عزیزتان ارسال فرمائید https://eitaa.com/hekmat_nahjolbalaqe

#خدایا بندگان خالص چه میبینن که ما نمی‌بینیم عجب نماز پر عشقی @sulook

📸فهرست کاندیداهای تایید شده انتخابات مجلس درحوزه انتخابیه کاشان و آران‌و‌بیدگل 🔹بقیه افراد شامل عدم احراز صلاحیت، یا عدم تایید صلاحیت و یاعدم شرایط ثبت نام شده اند. 🛡کاشانیها رسانه مردم کاشان 👇👇 🗣 @eitaa_kashania 🗣 @eitaa_kashania

نکته تفسیری صفحه ۳۴: دری از درهای بهشت: شخصی با آرامش در خانه­ ی خود استراحت می­ کند که ناگهان صدایی می­ شنود. سراسیمه پشت در می­ رود. صدای کسی را می­ شنود که فریاد می­ کشد و می­ خواهد به زور وارد خانه­ ی او شود. صاحب­ خانه، فردی منطقی و داناست و با زبان خوش با آن شخص صحبت می­ کند؛ ولی او حرف حساب نمی­ فهمد و می­ خواهد به حریم آن خانه تجاوز کند. به نظر شما، صاحب­خانه چه رفتاری باید داشته باشد؟ آیا دست روی دست گذاشتن و ادامه ­دادن به صحبت­ های زیبا و منطقی، مشکل را حل می­ کند؟ یا این​که او هم باید فریاد برآورد و از حریم خصوصی زندگی­ اش دفاع کند و با آن شخص متجاوز گلاویز شود؟ آیا درگیری او با آن شخص، کاری غلط و غیر منطقی​ است؟ اسلام که آخرین و کامل­ ترین آیین بشر است، از روز اول، همه­ ی مردم را به تفکّر و گفت­ وگوی صمیمانه دعوت کرده است. اسلام با هر گونه ظلم و ستم مخالف است و هیچ­گونه تجاوز و بی­ عدالتی را نمی­ پذیرد. هنگامی که به زندگی انسان­ها در گذشته و حال نگاه می­ کنیم، می­ بینیم که همیشه افرادی وجود داشته­ اند که زندگی و آزادی بشریت را تهدید کرده­ اند؛ افراد طغیانگر و قدرت­ طلبی که مردم را بردگان خود فرض می­ کردند و آرزوی حکم­رانی بر همگان را در سر می­ پروراندند. از طرف دیگر، آزادگی و سعادت جاودان انسان­ها نیز از سوی برخی از مردم در خطر بوده است. «کفر و شرک»، بزرگ­ترین آفت سعادت بشر است که انسانیت انسان را از او می­گیرد و او را به موجودی بی­ هدف، سرگردان، خرافه­ پرست، بی­ منطق و خلاف­کار تبدیل می­ کند. آیا اسلام ـ این برنامه­ ی زندگی انسان ـ برای مقابله با دشمنان زندگی دنیا و آخرت او برنامه­ ای ندارد؟ آیا این آیین حیات­ بخش، مردم را به مردن و هلاک شدن توسط متجاوزان دعوت می­ کند؟ هرگز. اسلام اگرچه دنیایی پر از صلح و آرامش می­ خواهد، با قاطعیت، مسلمانان را به جنگ و جهاد با دشمنان دین و دنیای انسان­ها فرا می­ خواند. مسلمانان وظیفه دارند در برابر متجاوزان به دفاع برخیزند و آنان را سر جای خود بنشانند. همچنین مسلمانان با صلاح​دید پیامبر یا امام معصوم موظف​ اند به جنگ با دشمنان آزادگی و یکتاپرستی انسان­ها بروند و ریشه­ ی شرک و کفر را در جهان بخشکانند. این جهاد شاید ظاهری زیبا نداشته باشد؛ ولی آسایش و سعادت بشر در گرو آن است و کشته شدن در آن، بزرگ­ترین شرف و سعادت انسان محسوب می​ شود؛ زیرا انسان بهترین سرمایه­ اش یعنی جان خود را برای خدا و سعادت و کمال بندگان او فدا کرده است. شاید در طول تاریخ بشر، کمتر کسی به اندازه­ ی امام یکم ما، عمر خود را در جنگ و جهاد سپری کرده باشد؛ کسی که بارها برای محافظت از پیامبر خدا و اسلام تا پای جان جنگید و خم به ابرو نیاورد. در جنگ صفین، هنگامی که سپاهیان معاویه آب را بر لشکر امام بستند، امام رو به سپاه خود کرد و فرمود: «آن​ها با بستن آب، شما را به جنگ دعوت کرده­ اند. اکنون بر سر دوراهی قرار دارید؛ یا با ذلّت و خواری بر جای خود بنشینید، یا شمشیرهایتان را از خون آنان سیراب کنید تا بتوانید از آب گوارا سیراب شوید؛ چرا که اگر در زندگی شکست​خورده باشید، همچون مردگان هستید، و اگر پیروزمندانه بمیرید، زندگان حقیقی خواهید بود.»[1] آری، جهاد در راه خدا، کلید سعادت انسان­هاست. هم از این رو امام علی علیه السلام فرموده است: «جهاد، دری از درهای بهشت است که خدا آن را برای دوستان ویژه­ ی خود گشوده است.» [2] [1] . نهج­ البلاغه، خطبه88 [2] . همان، خطبه27