چکیده فصل یک ۱.تعریف مسئولیت؛ نویسنده در تعریف مسئولیت، شناخت زمینه ها و دارایی ها، و اعتقادها را برای معناداری و پایداری تعریف ضروری می داند و می گوید انسان به میزان بهره مندی هایش و شناختی که از استعدادها و بهره مندیهایش در جهان دارد، و نیز به میزان درک ارتباطی که بین خود و جهان هستی و جهان معنا برقرار است، به همان میزان مسئول است. با این تعریف مکتبهای فکری پس از رنسانس مثل اومانیسم و اگزیستانسیالیسم به دلیل اینکه مسئولیت مطرح در آن ها ریشه در اعتقادات و زمینه های حکمی و الهی ندارد، منجر به پوچ انگاری هستی و انسان می شود. ۲. زیربنای مسئولیت؛ زیربناهای مسئولیت بر پایه ی حکمت حاکم بر هستی تشریح شده است؛ الف)اگر نعمتی به کسی اعطا شده به همان میزان مسئولیت بر او محول شده است. ب)نعمتهای هر فرد باید بارور شود و در محل درست خود صرف شود، نه بی استفاده بماند و نه در جای نامناسب خرج شود، تا حق مسئولیت فردی ادا شود. در خلاصه ی این بخش امده؛ ا.داده ها بازدهی می خواهند. ب.سرمایه ها باید سود بیاورند. ج.انچه از خداست باید برای خدا باشد‌. د.مسئولیت بر پایه ی سه اصل ذکر شده معنا دارد. ۳.نوع مسئولیت؛ بهترین نوع مسئولیت، احساس مسئولیت در برابر خلق خداوند است. در راه کمال و تربیت خلق خدا. بدون تربیت حتی پیشرفتهای مادی نیز مانند تیغ تیزی است که در دست کودکی نادان افتاده و قطعا اورا نابود خواهد کرد و خطرها خواهد آفرید. ۴.راه شناخت مسئولیت؛ ا. رها شدن از اسارت امیال و هواهای نفس ب. یافتن یک معیار و میزان برای سنجش؛ میزانی به نام عقل سالم ج. مشورت با عاقلان در عین تفکر و تحلیل شخصی د. سنجیدن اولویتها و اهم ها با توجه به شرایط و موقعیت پایان فصل یک. #کتابِ‌مسئولیت‌و‌سازندگی #علی‌صفائی‌حائری

فصل سوم #مربی کیست؟ در این بحث سه نوع مربی نام برده شده است که دایره ی تربیتی شان از کوچک به بزرگ طراحی شده است. ۱.مربی سطح محدود که انسان را برای یک جامعه ی بسیار کوچک و محدود با نیازهای محدود و قابل پیش بینی و برای زمانی محدود، تربیت و آماده می کند. ۲. مربی سطح متوسط که شاگردش را برای جامعه ای بزرگتر (اجتماع)با نیازهایی متنوع و گسترده پرورش می دهد. ۳. مربی سطح وسیع که شرایط رشد انسان را برای زندگی انسان در جهان هستی مهیا می سازد. اما هر سه نوع این مربی ها نمی توانند در تربیت انسانی که فقط متعلق به این دنیای مادی نیست و نیز تنها متعلق به زمان و مکان محدود نیست و قرار است زندگی ابدی داشته باشد، راهی از پیش ببرد. برای تربیت شایسته ی انسان مربی ای لازم است که استعدادها و محدودیتهای انسان، جهان خلقت، مبدا و مقصد خلقت را به درستی بشناسد تا بتواند نقشه ی تربیتی صحیحی برای انسان طراحی کند. چنین مربی ای فقط خداوند است که شناختی تا این حد دقیق از انسات و ریزه کاری های خلقت او دارد. در حالی که مربیان دیگر بسیاری از قوانین حاکم بر انسان و خلقت را هنوز نتوانسته اند شناسایی کنند؛ چه برسد به استخراج برنامه ای مفید برای تربیت انسان. به همین دلیل مربی حقیقی انسان خداوند است که برنامه تربیتی را از طریق وحی بر پیامبران نازل می کند و انسان به واسطه ی پیامبران و کتابهای آسمانی به این برنامه دست می یابد. #ویژگی مربی(که از طرف خداوند و به نیابت از او به این مقام می رسد) ۱.مربی الهی باید به تمام ضعفها، محدودیتها و راههای درمان و رفع آنها آگاهی کامل داشته باشد‌. این آگاهی نسبت به انسان، از طریق وحی یا سنت قابل دریافت است. ۲.مربی الهی برای شناخت روحیات انسان از تجربه و برخورد با انسانها و شرایط زندگی شان، نیز از طریق آموزش (کتاب و سنت)و همچنین بهره گیری از لطافت روحی و قوه ی فرقان(قوه ی تشخیص حق از باطل) که در سایه ی تقوا حاصل می شود، استفاده می کند. #ضرورت مربی بدون مربی شاید انسان بتواند از طریق تجربه ی حوادث در طول عنر خود درسهایی بگیرد یا از طریق فلسفه ی عکس از شرایط بد نیز تربیت خود برای خود بازیافت کند. اما این روش تضمینی نیست و خطرات زیادی دارد. در حالی که عمر کوتاه و بازگشت ناپذیر انسان مجال این ریسکها را نمی دهد. بنابراین اگر در شرایط مربی در دسترس نباشد به اضطرار می توان از روش ذکرشده تا حد امکان بهره برد. اما اگر مربی الهی یا تعالیم او حاضر باشد، باید تربیت و شکوفا شدن استعدادها را به مربی سپرد. #نقش مربی ۱.نقش مربی بارور کردن و شکوفا ساختن استعدادهای خفته و پنهان است. ۲. مربی مثل قطب نماست نه مثل ویلچیر.یعنی باید راه را نشان دهد و رهرو خودش با انتخاب و اختیار خود مسیر را طی کند، نه اینکه به زور او را در مسیری به جلو براند. ۳.مربی افقهای وسیع انسان کامل بودن را به انسان نشان می دهد و رهرو از این طریق فکر انسان را به آزادی و رهایی از انواع جبرها می رساند. ۴. مربی باید روشهای رسیدن به قله های معنوی را به انسان تعلیم دهد. ۵. مربی باید بالای سر تعلیم بیننده باشد و هرجا لازم شد با ابزارهای مناسب تذکر بدهد و تربیت را با تذکر و تکرار تحکیم بخشد. پایان فصل سوم با درود و سپاس 📚#کتاب‌مسئولیت‌و‌سازندگی(عین‌صاد)