«ایمان گرایی و تقلّب از خدا» برای درس خواندن در دورۀ راهنمایی، پس از قبولی در آزمون، به مدرسۀ پُر طمطراقِ نمونه دولتی امام جعفر صادق(ع) رفتم. آن‌روز‌ها منزلِ ما در شهرک بیت المقدس یا بقول معروف شهرک نوردِ اهواز بود، محلّه پائین اما پُر نور! و مدرسۀ انتخابی در انتهایِ فاز پنجِ پاداد شهر اهواز، دورِ دور! در آنجا برخلاف اسمش یک فازِ مُضحکِ روشن‌فکریِ کجُ و کُوله‌ای حاکم بود، هر معلّمی- بجز قلیلٌ مِن عباد اللّه - سعی بر زیرآب زدنِ باور‌ها دینی و شبْهِ اعتقادی داشت. اگر چه خودْ آن‌ها را خرافات می‌پنداشت. یادم هست؛ معلّم حرفه و فنّ سالِ اوّل راهنمایی - که سال‌ها بعد استاد دانشگاه شد - با یک فازِ عجیب و غریبِ اینتلکچوالیتی، و ترکیب آن با کمدیِ سانتیمانتال، بنا بر حرف زدن بر علیهِ دعا، نیایش، و در آخر تیر خلاصْ را بر عدمِ امکانِ دخالتِ خواستِ الهی در زندگیِ بشری زد. لابلایِ حرف‌هایش از یکی از بچه‌هایِ کلاسِ خود در مدرسۀ محلّۀ فقیر شهر این‌چنین گفت؛ «او را سر جلسۀ امتحان دیده که درون برگه چیزی ننوشته است، اما از جیبش یک تکه نوشته در آورده که از قضاء تقلّب نبوده و درون آن دعا و طلسم نگاشته شده است و آن را روی برگۀ سوالات می‌مالد تا به زعمِ خرافات خودش؛ خدا یا همان موکّلینِ طلسمات لطف کرده و آن برگه را پُر کند و جواب‌ها را پاسخ دهد، بجای خواستِ تقلّب از هم‌کلاسی‌ها، انتظارِ تقلّبی از خدا را می‌کِشد.» به خاطر دارم، در آن کلاس با عقل خودْ نزاعی داشتم؛ به راستی چگونه می‌شود برگه سفیدِ امتحانی صرفاً با دعا کردن از پاسخ پُر شود؟! آیا خدا پاسخ سوالات را درست می‌دهد؟! آیا زورِ خدا به برگه می‌رسد؟! دیوانه کاش از جفتی‌اش تقلّب می‌گرفت و... . اما درونم در مخالفت با عقلم؛ با صلابت و جدّیّت می‌گفت: «خدا بخواهد می‌شود.» اکنون که حدود بیست سال از آن روز می‌گذرد، و من به لطف آشنایی با معارفِ اهل‌بیت علیهم‌السلام ، پس از غور در آراء فلاسفۀ اسلامی و غربی، خواندن عرفانِ اسلامی از ابن‌عربی تا ابوحامد مکّی و غیره و ذلک، اگرچه معنایِ قابلیّت قابل و فاعلیّت فاعل را به خوبی فرا گرفتم، و به ظاهر باید قائل به ردّ وجود قابلیّت در ما نحن فیه باشم، امّا هنوز هم مثلِ همان کلاس حرفه و فن معتقد هستم؛ « ایمانِ آن پسر بچّه کامل‌تر و زلال‌تر از اعتقادات بسیاری‌ست» آن‌روز هرچه با خود کلنجار رفتم، هیچ ایرادی در رفتار آن پسر- جدایِ از مسالۀ طلسمات- نیافتم، و الآن کما کان! این شاید اولیّن رشحات ایمان‌گرایی درونم بود. منِ عقلیْ از سرنوشتِ امتحان آن پسر با آن استادِ سِمِج اطّلاعی ندارم، اما قلبِ من، یقین به پیروزی در  آن امتحان دارد. یقین دارد؛ خدا هیچ‌گاه وفایِ بنده به ایمانش را بدون پاسخ نمی‌گذارد حتّی اگر عقلاً نامش حماقت باشد. ایمان دارد؛ خدا بهترین تقلّب دهندگان است. و هنوز می‌گوید: «خدا بخواهد می‌شود». #ایمان_گرایی #داستان #خاطره https://eitaa.com/joinchat/1458372640C19d19bdd5a

#قرآن #علم #ایمان_گرایی یکی از زننده‌ترین روش‌هایِ موجودْ پیرامونِ علومِ قرآنی؛ روشِ بررسی علمی؛ « ساینس:Science» ، آیات و روایات و اثبات هم‌خوانی این‌دو با یک‌دیگر است. جدایِ از آنکه این روش اساسا اشتباه است و دارای خطاهایِ معرف‌شناسانه و عمل‌گرایانه است، این منهج مخالفِ اعتقاد و ایمان راسخ است. اعتقاد و ایمان راسخِ حقیقی، هیچ‌گاه با این امور راسخ نشده و هیچ‌گاه با آن‌ها سُست نمی‌گردد.

کسی که «وجه‌الله» را در میانه‌یِ ذکرِ حسین‌ [روحی له الفداء] نبیند، فاقد ایمان است. #ایمان_گرایی #وجه‌الله

حُسین، وجه اللّه و نامِ او؛ اسمِ وجه الله. و راهی به‌جز مسیرِ اسم برایِ نیلِ به مقصدِ مسمّی نیست. پس او را بخوان. #ایمان_گرایی #وجه‌الله

اگر به وجه‌اللّه خیره شویم؛ هیچ‌گناهی سببِ اهل نار شدن نمی‌شود، مگر گناهی که باعثِ خروج از ایمان شود. دلیل این قید آن است؛ اساسِ «ایمان» با «تشدیدِ حبّ» همْ‌داستان است. و اگر فعلِ جوارحی و جوانحی سببِ رخت‌بَربَستنِ ایمان شود، حب‌ّ افول یابد. با این توضیح واضح است تنها عمل که ایمان‌زُدا باشد؛«کفر» و «شرک» است، آن‌هم «کفر و شرکِ قلبی» که می‌توان آن را به «دروغِ در محبَّت» نیز تحلیل کرد. منبع حدیث: کامل الزیارات #ایمان_گرایی #وجه‌الله

همانْ‌طور که مسمّایِ حُسین(ع)، نفیِ غیر در امرِ تجلّی کند و اغیار را برانَد. اسمِ حُسین(ع) نیز زنگار از دلْ بزُداید. که حق، اشکِ بر او را، عِدلِ توحید نهاده‌است. پس بدان؛ آنکه بر او اشک نریزد، ایمان ندارد و زندگی در کفر و شرک سپری کند. #ایمان_گرایی #وجه‌الله

توحید زُداینده‌یِ شرک است. پس آنچه عِدلِ توحید قرار گیرد، عِدلِ شرک را می‌زُداید. در ساحتِ متافیزیک با آمدنِ توحید، اخلاصِ از غیر الله آغاز می‌شود و در ساحتِ روان‌ْشناختیْ با آمدنِ عِدلِ توحید؛ اخلاصِ از غیر در نیّات یا به زبانِ دیگر؛ «ریا» بَرچیده گردد. و مِن‌ هنا یَظهر؛ «ریا» که در شریعت منفور بوده و مَنهیِ شارع است، در اشکِ بر سیدالشّهداء روحی له الفداء، جایز، بلْ ممدوح است. و این نُمایانْ‌گرِ رخت‌بَربستنِ تکوینیِ «ریا» در «اشک» است. زیرا با این اشک، اخلاصِ روانْ‌شناختی آغاز می‌گردد. #ایمان_گرایی #وجه‌الله #اشک