. این‌روزها من را یاد آمِرلیِ سال ١٣٩٣ می‌اندازد. شهری بیست‌هزار نفری که ٨٣ روز در محاصره‌ی کامل داعش بود. قبل از آن، شهر بزرگ و پرجمعیت موصل یک‌روزه سقوط کرده بود. اما این‌بار آمِرلی‌نشین‌ها مصمم ایستاده بودند که خانه‌هایشان غصب نشود. چراکه سرگذشت مردم موصل و بشیر را دیده بودند. می‌دانستند برای داعش، کرد و ترک و عرب، شیعه و مسیحی و ایزدی فرقی ندارد. می‌دانستند ته این مسیر مرگ است، پس چه بهتر که عزتمندانه بمیرند. داعش که ایستادگی‌شان را دید، قساوت بیشتری به خرج داد. برق را قطع کرد و توی لوله‌های آب روغن سوخته ریخت. زمین و آسمان را محاصره کرد و حتی نگذاشت هلی‌کوپتری بر خاک این دیار بنشیند و دوای دردشان باشد. مردم هم دست از مقاومت برنداشتند. میان تابستان سوزان، روزه می‌گرفتند. گندم‌ها را برداشت و آسیاب می‌کردند. با کاغذ و کارتن آتش راه می‌انداختند و نان می‌پختند. دور شهر سنگر می‌چیدند و خندق می‌کندند و با چهار خمپاره که تنها دارایی نظامی‌شان بود از خاکشان حفاظت می‌کردند تا مبادا دزدیده شود. در میان همین محاصره وقتی درخواست مددخواهی‌شان به گوش سردار سفرکرده‌مان‌ رسید؛ بهشان پیوست و با فرماندهی و بسیج تمام نیروهای نظامی و مردمیِ عراق محاصره را شکست. این آزادسازی شد اولین شکست مفتضحانه‌ی داعش و اولین وحدت نیروهای عراقی بعد از مرگ صدام. آمرلی را که می‌بینم می‌فهمم چرا فلسطینی‌ها سازش و عقب‌نشینی‌ نمی‌کنند. آنها سالهاست فهمیده‌اند که دشمن با گفتگو و سازش عقب نمی‌نشیند. او آمده که بتازد، تصاحب کند، خون بریزد و مالک شود. برایش فرقی ندارد که مذهب و قومیت و ملیت تو چیست. این بازی‌ای است که دشمن غاصب راه می‌اندازد اما برنده کسی است که نترسد و مقاومت کند و بجنگد، چراکه خداوند متعال نصرت الهی را از آن کسانی دانسته که: وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ چه پیامبران زیادی که مردانِ خداجوی فراوانی در کنارشان جنگیدند؛ پس در مقابل سختی‌هایی که در راه خدا کشیدند، خم به ابرو نیاوردند و ‌ضعفی از خود نشان ندادند و سرِ تسلیم در برابر دشمن خم نکردند! خدا چنین رزمندگانِ مقاومی را دوست دارد. آل عمران، ١٤٦ نویسنده: فاطمه مرادی سازنده کلیپ: اعظم مومنیان @ayehjaan