رفقا و گرامیان سلام.
یه دردودل کوچیک بکنم؟
من تنها جایی که همیشه می‌نوشتم، اینستاگرام بود. وقتی فیلتر شد و همسایه‌های صفحه‌م زیاد شد، معذب شدم و دلم خواست شخصی‌نویسی‌هام رو توی کانال جمع‌وجورتری بذارم.
خیلی از شما بهم محبت داشتید، اگر یادداشتی نوشتم، جستار یا روایت و مموآری، منتشرش کردید و تعداد همسایه‌ها و هم‌خونه‌های اینجا هم زیاد شد.
منت‌دار همه‌تونم و نمی‌خوام غر بزنم. اما رفقا! بزرگواران! گرامیان! اگه یه نویسنده یا شبه‌نویسنده متنی به اشتراک می‌ذاره، واسه‌ش از جونش، تجربهٔ زیسته‌‌ش و نیمچه مهارتهاش صرف کرده. حداقل حمایت و همدلی‌ای که می‌شه باهاش داشت اینه که کلماتش رو بی ذکر اسم جایی منتشر نکنیم یا بی‌اذنش برای کار فرهنگی و غیره استفاده نکنیم.
گاهی می‌بینم و می‌شنوم که به متن‌هام لطف داشتید و ازشون استفاده کردید، اما بی‌اینکه حق مالکیت مادی و معنویش رو رعایت کنید.
دلم خواست اینها رو بنویسم و بگم هوای نویسنده‌جماعت رو داشته باشید. اون‌ها هم دارن کار خلاقه می‌کنن عین نقاش، مستندساز و باقی هنرمندها.
ارادت 💚
کلمه‌چین مستوره
@masture
یک:
تابستان ١٣٧٩ بود. از صبح که بیدار شدم چشم‌های بابا فرق داشت. ته دلم حفره‌ای باز شده بود و هرچی روزهام را بالا و پایین می‌کردم، نمی‌فهمیدم چه دسته‌گلی به آب دادم. صبحانه که خوردم، صدای بم مردانه‌اش ریخت توی وجودم: «چرا اینا رو توی سررسیدت نوشتی؟!» دستش روی صفحه‌‌ای بود که ماجرای دعوایمان را نوشته بودم. آب دهانم را قورت دادم: «وقتی می‌نویسم‌شون، حالم خوب می‌شه.» دفتر را بست و دیگر پس نداد.
دو:
آذر ١٤٠٢ بود. رفته بودم خانهٔ بابا. شام را که خوردیم، دستی به ریش‌های سوزنی‌اش کشید: «نوشته‌ت رو بیار بخونم!» فایل ورد را باز کردم و گذاشتم روبه‌رویش. قلبم محکم می‌زد و دهانم خشک شده بود. منتظر بودم صدای بم مردانه‌اش بریزد توی وجودم: «چرا اینا رو نوشتی؟!» خواندنش که تمام شد، با چشم‌های درشت خرمایی‌اش زل زد بهم: «وقتی خوندمش، حالم بهتر شد بابا. بازم بنویس.» رفت خط اول و گوشی را پس نداد.
هدایت شده از جشنواره مردمی رزان
💠 خانم مرادی:
🔷در همين وانفسايى كه ما ايستاده‌ایم و روایت نمی‌کنیم، جبهه‌های مقابل در حال ساخت و پرداخت انواع روایت از زن هستند.
🔷پیام رسان‌های جشنواره به آدرس:
@razaan_festival
🔷متن کامل یادداشت در سایت جشنواره رزان:
Razaan-festival.ir
#روايت_زن
#جشنواره_رزان
#زن
#جشنواره
#رهبر_انقلاب
#برای_زنان_جهان_سرود_بیداری_بخوان
#جشنواره_مردمی_روایت_زن
#رزان
ما با سوگ‌هایمان قد کشیده‌ایم
سال ٦١ هجری قمری
زنی که یک‌روزه به سوگ مردان خانواده‌اش نشسته بود پا به کاخی گذاشت که پادشاهش کلمه پس هم می‌چسباند و تمسخر به هم می‌بافت. زن دلش خون بود و قلبش مالامال از درد، اما لب باز کرد و جملاتی آسمانی به یادگار گذاشت: «تو هر کاری کنی نخواهی توانست نام و نشان و یاد ما را از جریده عالم بزدایی و این ننگ را از دامان خود پاک کنی.» دهه‌هاست پشت هر جرعهٔ آبی که می‌نوشیم، پادشاه آن کاخ را لعن می‌کنیم.
شهریور ١٣٦٠ شمسی
مردی از دیار خمین، رو به مردم غم‌دیدهٔ جماران می‌گفت اگر مردانی پاک به آسمانها رفتند، انقلابشان راکد نخواهد ماند. مشی مسلمانی‌ست که دل به خدا ببندی نه به آفریده‌های خدا. رجایی و دیگران اگر نیستند، خدا هست، پس نترسید: «خدای تبارک و تعالی شما را پشتیبانی می‌کند و شما قوی خواهید بود.» انقلابی که زمزمه‌های افولش جهان را گرفته بود، هنوز ادامه دارد.
دی ١٣٩٨ شمسی
ساعاتی از عروج ژنرال‌مان گذشته بود که کلمات آسمانی‌اش از پس دیوارهای حسینیه امام به داد دل‌های داغدارمان رسید: «همه‌ی دوستان -و نیز همه‌ی دشمنان- بدانند خطّ جــ.هاد مقــ.اومت با انگیزه‌ی مضاعف ادامه خواهد یافت و پیروزی قطعی در انتظار مجــ.اهدان این راه مبارک است.» ماههاست که جــ.هاد سلیــ.مانی در خارج از مرزها ریشه کرده.
اردیبهشت ١٤٠٣ شمسی
مردی عباپوش در دیدار با سربازانش از امیدواری سخن می‌گفت: «مردم عزیزمان مطمئن باشند که هیچ اختلالی در کار کشور به وجود نمی‌آید. ایران، ایران امام رضاست.»
صبح تولد امام رضا و شهادت خادم‌الرضا
رئیس‌جمهورمان در حین خدمت به شهادت رسیده و ما سوگواریم. گوشه‌و کنار صفحه‌های مجازی، از دوست و نادوست ریشخند و تمسخر می‌بینیم. ما اما از پا در نخواهیم آمد. ما مبتلایان این راه! سال‌هاست آموخته‌ایم که برای ماندن نیامده‌ایم. ما روزهاست اهلی عالم سوگ شده‌ایم و با این دردها قد کشیده‌ایم. ما را از مرگ نترسانید، ما چشم به راه آسمان داریم نه زمین خاکی شما.
✍🏻 فاطمه مرادی
@masture
صدای امام خمینی.mp3
2.58M
آقا روح‌الله:
کسانی‌که برای «خدا» کار می‌کنند،
هیچ‌وقت شکست ندارند.
@masture
وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ
سه روز از جنگ نگذشته بود که آقای فکوری و فلاحی کاغذی می‌گذارند پیش چشم آقای خامنه‌ای: «ما چند نوع هواپیمای جنگی داریم که تا سی روز آینده آمادگی‌شان تمام می‌شود. قطعاتشان باید عوض شود و ما اینها را نداریم. هر قطعه‌ای از کار بیفتد، یک هواپیما در آشیانه می‌ماند. حالا وضع جنگ ما این است. بروید به امام بگویید.»
دل آقای خامنه‌ای خالی می‌شود. آن هم در شرایطی که از هرکشوری هواپیما و تجهیزات فراوان نظامی به خدمت صدام حسین رسیده است. سید علی نامه را برمی‌دارد و می‌برد جماران، می‌گذارد پیش چشمان خمینی. از فرماندهان کاربلد جنگ می‌گوید، از هواپیماهای رو به اتمام و از منطقی که این زمانها بلند پژواک می‌کند «کارمان تمام است!» امام نگاهی به سید نامه‌رسان می‌کند: «این حرفها چیست! شما بگوئید بروند بجنگند، خدا می‌رساند، درست می‌کند، هیچ‌طور نمی‌شود.» مرد جا می‌خورد، قانع نمی‌شود ولی دلش آرام می‌گیرد.
آن هواپیماهایی که قرار بود بعدِ سی روز در آشیانه بمانند، سالها پرواز می‌کنند. آن مردانی که فکر می‌کردند به آخر خط مقاومت رسیده‌اند، بعدها قطعات را می‌سازند. آن مردمی که به قول احمد محمود، حتی میخ طویله‌شان را از انگلیس می‌خریدند، با وجود تحریم موشک می‌سازند، ماهواره پرتاب می‌کنند و فناوری هسته‌ای راه می‌اندازند. آن جوانه‌های زیر خاک مانده، با خمینی به سروهایی راست‌قامت بدل می‌شوند تا دنیا بداند هرکس دین خدا را یاری کند، خدا یاری‌اش می‌کند.
✍🏻 فاطمه مرادی
🎬#mothers_instinct
از یک‌سوم فیلم به بعد دنیای هردو زن فیلم را از حفظ بودم. می‌دانستم حرکت بعدی خودشان و اطرافیان‌شان چیست و قرار است چه اتفاقی بیفتد.
از دوستم که فیلم را دیده بود، پرسیدم «تو هم تموم قصه رو حدس زدی؟» گفت: «نه اصلا!» برایش نوشتم اینجاست که فرق مغز یک تجربه‌گر افسردگی با مغز یک انسان سالم معلوم می‌شود.
#غریزهٔ_مادرانگی