. ٣. دوپامین: به زبون ساده و خودمونی، ایشون یه هورمون ترشح لذت هستن. البته تعریف علمی‌ش متفاوته ولی کارکردش همینه. شما هرکاری انجام بدی که منتهی به پاداش بشه، دوپامین ترشح می‌شه. مثلا اون قدیم‌ندیم‌ها که بچه‌ بودیم، بازی کردن، بستنی خوردن، سوباسا و آنه‌شرلی دیدن لذت‌بخش بود. الان هم اسکرول صفحه‌های مجازی، دیدار و گفتگو با آدمهای موردعلاقه، تیک زدن اهداف و الا ماشاءالله فعالیتهای لذت‌بخش هست که منتج به ترشح دوپامین می‌شن. #دوپامین بده؟ نه اصلا. یه هورمون مهم و ضروریه که اگر نباشه لذت بردن از زندگی مختل می‌شه. مثلا آدمهایی که افسردگی رو تجربه کردن می‌دونن که یه روزهایی از هیچ نعمتی لذت نمی‌برن. نه از خانواده، نه از عشق، نه کتاب، نه غذا. تموم علاقه‌مندی‌های سابق که خدای لذت و سرخوشی بودن می‌شن عین گچ دیوار. سرد و بی‌روح. بی هیچ کِیْفی. اینجور مواقع دوپامین رفته که رفته و روانپزشکها مجبورند دارویی تجویز کنند تا مغز دوباره ترشح دوپامین رو از سر بگیره. خب پس چرا بهش اشاره کردم؟ برای اینکه کار از جایی خراب می‌شه که ماها اجازه می‌دیم دوپامین به اشتباه ترشح بشه و اعتیاد ایجاد کنه. چطوری؟ می‌گم. فلسفهٔ ساخت شبکه‌های مجازی ایجاد وابستگی و سر زدن‌های مکرره. هر باری که شما به این صفحه‌ها سر می‌زنید، دوپامین ترشح می‌شه. چون دارید لذت می‌برید. بعد از مدتی اعتیاد پیدا می‌کنید و تعداد دفعاتی که شبکه‌های مجازی‌تون رو چک می‌کنید بیشتر می‌شه. حالا اگه همیشه کارهایی رو انجام بدید که دوپامین فوری ترشح می‌کنه، عادت می‌کنید به داشتن سطح بالایی از این هورمون. در نتیجه نمی‌تونید کارهای عمیق و طولانی‌مدت که دیرتر منتهی به ترشح دوپامین می‌شن رو انجام بدید. پس اگه می‌خواین برنامه‌ریزی کنید و توی اجرای وظایفتون موفق باشید باید ترشح این هورمون رو کنترل کنید وگرنه بهتون قول می‌دم هیچ‌وقت نمی‌تونید به اهدافتون برسید. اینکه در ابتدای راه چطور کنترلش کنید رو هم توی فرسته‌های بعدی می‌گم. خب بیاین بهم بگید تا اینجای کار چطور بود؟ سوالی دارید؟ #برنامه_ریزی @masture

. یادداشتش رو با دقت بخونید .

. نفر بعدی نیل استیونسونه. نویسندهٔ آمریکایی داستانهای علمی. ایشونم این جملات رو توی وب‌سایتش چِسبونده :) 👇🏻 .

. خوب بخون. ببین چی نوشته. نگفته ببخشید که مدام در دسترستون نیستم. ببخشید که دیر جواب دادم. می‌گه «وقت» و «توجه» من رو ازم نگیرید! چرا؟ مگه چی می‌شه؟ .

. این می‌شه. اگه مدام بچرخه توی این اپ و اون اپ، زمانش خرد می‌شه، حواسش پرت می‌شه، دوپامین زیادی دریافت می‌کنه، معتاد شبکه‌های مجازی می‌شه، توجهش از هدفش گرفته می‌شه و دست آخر به‌جای نوشتن کتابهاش، می‌شه پرسه‌زن مجازی. .

. استیونسون، نوث و باقی آدم‌های موفق، زمانی موفقیت رو به‌دست آوردن که متوجه دو تا نکتهٔ اساسی شدن: #وقت و #توجه .

. ماها روزی هشت ساعت می‌خوابیم. شونزده ساعت باقی می‌مونه. قطعا هشت ساعتش رو هم باید کار کنیم. یکی مادره، یکی خانه‌داره، یکی بیرون از خونه شاغله، بعضی‌ها هم حتی دوشغله‌اند. این هشت ساعت خرج همین‌ کارها می‌شه. حتی بیشتر. پس خوشبینانه و با اغماض می‌مونه هشت ساعت دیگه. اگه جمعش بزنی، شما فقط یک‌سوم هر سال و یک‌سوم عمرت رو وقت داری که برای اهدافت تلاش کنی. که از این یک‌سوم، داری برای غذا‌خوردن، معاشرت، سرگرمی، استحمام و... استفاده می‌کنی. پس هشت ساعت خالص نداری. حالا با این وضع فکر کن روزی سه‌ساعت رو پرسه‌زنی مجازی کنی. جمعا می‌شه چندسال؟ می‌شه ١٢ سال! به همین راحتی. حواست هست که داری وقتت رو چطور خرج می‌کنی؟ تو اگه ٩٠ سال عمر کنی، فقط ٣٠ سالش رو وقت داری که کار کنی و به اهدافت برسی. تو این ٣٠ سال رو مثل استیونسون و نوث خرج می‌کنی یا مثل آدمهای بی‌هدف؟ @masture

. پس قبل اینکه بشینی بولت ژورنال بنویسی، اهداف پشت هم ردیف کنی، کتابهای آموزش برنامه‌ریزی بخونی، باید با گوشت و پوست و خونت درک کنی که زیاد وقت نداری رفیق! تازه بابت همین هم اون دنیا باید جواب بدیم که لحظه لحظه‌ش رو خرج چه کاری کردیم. که وقتمون صرف اهداف متعالی شده یا اسکرول صفحات مجازی؟ .