. استیونسون، نوث و باقی آدم‌های موفق، زمانی موفقیت رو به‌دست آوردن که متوجه دو تا نکتهٔ اساسی شدن: #وقت و #توجه .

. ماها روزی هشت ساعت می‌خوابیم. شونزده ساعت باقی می‌مونه. قطعا هشت ساعتش رو هم باید کار کنیم. یکی مادره، یکی خانه‌داره، یکی بیرون از خونه شاغله، بعضی‌ها هم حتی دوشغله‌اند. این هشت ساعت خرج همین‌ کارها می‌شه. حتی بیشتر. پس خوشبینانه و با اغماض می‌مونه هشت ساعت دیگه. اگه جمعش بزنی، شما فقط یک‌سوم هر سال و یک‌سوم عمرت رو وقت داری که برای اهدافت تلاش کنی. که از این یک‌سوم، داری برای غذا‌خوردن، معاشرت، سرگرمی، استحمام و... استفاده می‌کنی. پس هشت ساعت خالص نداری. حالا با این وضع فکر کن روزی سه‌ساعت رو پرسه‌زنی مجازی کنی. جمعا می‌شه چندسال؟ می‌شه ١٢ سال! به همین راحتی. حواست هست که داری وقتت رو چطور خرج می‌کنی؟ تو اگه ٩٠ سال عمر کنی، فقط ٣٠ سالش رو وقت داری که کار کنی و به اهدافت برسی. تو این ٣٠ سال رو مثل استیونسون و نوث خرج می‌کنی یا مثل آدمهای بی‌هدف؟ @masture

. پس قبل اینکه بشینی بولت ژورنال بنویسی، اهداف پشت هم ردیف کنی، کتابهای آموزش برنامه‌ریزی بخونی، باید با گوشت و پوست و خونت درک کنی که زیاد وقت نداری رفیق! تازه بابت همین هم اون دنیا باید جواب بدیم که لحظه لحظه‌ش رو خرج چه کاری کردیم. که وقتمون صرف اهداف متعالی شده یا اسکرول صفحات مجازی؟ .

. خب! بیاین یه بازخوردی بهم بدید ببینم چطور بوده تا اینجا. و اینکه اگه سوالی چیزی هست هم درخدمتم. باقی بحث هم ان‌شاء‌الله بمونه برای روزهای بعد. راستی یادتون نره دعام کنید. 🌱 @fatememoradiam

سلام. اول که خیلی ممنونم بخاطر این‌همه پیام دلگرم‌کننده‌تون. دوم هم بخاطر دعاهاتون. من #دوپامین امروز رو گرفتم. :) به فکرم رسید که یه لینک ناشناس بذارم برای کسانی‌که معذوریت دارن و نمی‌تونن با آیدی خودشون بهم پیام بدن یا نقدی دارن که ترجیح می‌دن ناشناس بگن و شناخته نشن. 📩 پس این #لینک #ناشناس خدمت شما، هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو: https://gkite.ir/es/10095556 @masture

. از بین پیام‌ها دوتا سوال بود که گفتم جوابش رو اینجا هم بذارم، شاید به کار شما هم بیاد: ١. مرادی! ما از کجا بدونیم که #پرسه‌زنی #مجازی داریم یا نه؟ من نویسنده‌م، هنرمندم، پژوهشگرم. ناچارم در طول روز توی گوگل و فضای مجازی بچرخم و حول کارم داده ببینم و بخونم و جمع بکنم. این هم می‌شه پرسه‌زنی؟ جواب اینه که نه! پرسه‌زنی يعنی اینکه شما توی فضای مجازی «بی‌هدف» بچرخی. هرچی به پستت خورد رو ببینی، مدت زمانی که باید حضور داشته باشی سقف نداشته باشه. پست، استوری و متن‌های کسانی‌ رو ببینی و بخونی که وقت زیادی ازت می‌گیره ولی حتی اندازهٔ یه هِلِ پوک به کار حرفه و هدفت نمیاد. این می‌شه پرسه‌زنی. و همین کارو خراب می‌کنه. چطوری؟ اول وقت و توجهتون رو می‌گیره، مغزتون رو از اطلاعات غیرضروری پر می‌کنه و اراده‌تون رو برای باقی روز کم می‌کنه. دوم هم همون قضیهٔ ترشح غیرعادی دوپامین اتفاق می‌افته و نسبت به اینترنت و فضای مجازی (ایتا، توییتر، تلگرام، واتساپ، اینستاگرام و...) وابستگی ایجاد می‌کنه. ٢. مرادی! اینها رو که خوندم #عذاب #وجدان گرفتم. من کلی عمر هدر دادم، پس با این وجود دیگه وقتی نمونده. بی‌خود چرا برنامه بریزم؟ جواب اینه که اینها رو می‌نویسم تا اول درد رو ببینیم و بعد هم درمان رو سفت بچسبیم. اگه تو متوجه نشی که وقت کمی داری، باقی عمرت رو جدی نمی‌گیری. وقتی علت چک کردن‌های مکرر گوشی‌ت رو نفهمی اون هم درحالی‌که باید کار و وظیفهٔ اصلی‌ت رو انجام بدی، خب قدمی برای کنترل فضای مجازی و عوامل حواس‌پرتی‌ت بر‌نمی‌داری. عذاب وجدان نگیر! درد رو بشناس و بدو دنبال مرهمش. ماهی رو هروقت از آب بگیری تازه‌ست. 🐳 @masture

. ما چه بخوایم چه نخوایم، قبل شروع #هدف‌گذاری باید تموم عوامل #حواس‌پرتی رو توی مشت‌مون بگیریم. یادتونه اینجا گفتم اولین وظیفهٔ مغز #فیلترینگه؟ یعنی شما وقتی روی یه چیزی تمرکز کنی و به مغزت پیام بدی که این واسه‌م مهمه، مغز هم تموم توجهش رو معطوف اون چیز می‌کنه و باقی اطلاعات رو می‌ریزه دور :) کافیه دلت یه مدل گوشی، لباس، ماشین و... بخواد، از فردا تعداد آدمهایی که اون گوشی، لباس، ماشین و غیره رو دارند بیشتر می‌شه. چرا؟ معجزه شده؟ نه. مغزت روی مورد دلخواهت متمرکز شده و همه‌جا اونو نشونت می‌ده. پس برای اینکه هدفت رو بهش نشون بدی و بگی ببین مغز دلربا! من می‌خوام از همین فردا برای دکترا بخونم، یا روزی ٥٠ صفحه کتاب بخونم، یا برم باشگاه و این عضله‌ها رو تقویت کنم یا اصلا من می‌خوام از فردا روزی ١٠٠ کلمه بنویسم باید بهش نشون بدی که این #هدف برای تو مهمه. چطوری نشون بدیم؟ هدفت رو بنویس و بذار جاهایی که بیشتر جلوی چشماته. روی میز تحریرت، دیوار آشپزخونه‌ت، در یخچال، پس‌زمینهٔ موبایل و لپ‌تاپت. هرجایی که چشم‌های مبارکت مدام زیارتش می‌کنه. بذار بفهمه که این هدف کلی یا خرد برای تو جدیه. کمک کن تا از بین این حجم شلوغی‌های سبک زندگی‌مون روی هدفت متمرکز بشه. کمکش کن. 👊🏻 @masture

. تازه وقتی این‌کارو کردی باید به بقیهٔ زندگیت سامون بدی. باید هرچی که حواست رو #پرت می‌کنه رو از زندگیت #حذف کنی یا با برنامه و دقت کافی #کنترلش کنی. وقتی تو دلت می‌خواد درس‌ت رو ادامه بدی، نویسنده بشی، خیاط ماهرتری بشی، گرافیست خفن‌تر، مامان و بابای بهتر، بدنساز، ژیمناستیک‌کار، مکانیک و هر کسی که دلت می‌خواد بشی باید به مغزت نشون بدی که تو این رو می‌خوای. مغز ما رو جدی نمی‌گیره تا وقتی‌که بی‌اندازه و بی‌برنامه فیلم و سریال ببینیم، توی فضای مجازی بی‌هدف و بی‌‌نقشه بچرخیم، کتابهایی که نیاز و چالهٔ فکری ما نیستند رو بخونیم، هروقت هرکس زنگ زد و پیام داد که بیا بریم پاساژگردی، ما هم با سر بریم، هرچی مسابقهٔ المپیک و پارالمپیکه ببینیم ولی برای اون هدف هیچ قدمی برنداریم. شب، موقعی که بخوابی مغز می‌گه: خب! تصویر این تیکه کاغذی که گذاشته جلوی چشمهاش و روزی هزار بار فقط نگاهش می‌کنه مهم نیست پاکش می‌کنم. ولی اون، چهار ساعتی که پست خوند، ریل دید، کامنت گذاشت، دایرکت داد، پستهای ایتا و تلگرام رو خوند، لایک‌های اینستاگرام و تلگرام و توییترش رو چک کرد رو جدی می‌گیرم. برای اولی نیم‌ساعت نگاه خرج کرده، واسه دومی، ٤ ساعت وقت و توجه و انرژی هزینه کرده، پس قطعا دومی مهمه. تازه کلی هم کیف کرده. کلی هم دوپامین اضافه ترشح شده. پس همینه. این بقا و سلامتی‌ش رو به خطر ننداخته. منم از فردا صبح یادش می‌ندازم باز هم روی همین کارها تمرکز کنه. مغز تقصیری نداره. وظیفه‌ش حفظ سلامتی، بقا و خوشحالی مائه. ما بودیم که با چهار ساعت #پرسه‌زنی #مجازی و #کارهای #غیرضروری این کد رو بهش دادیم که حفظ سلامتی‌‌مون در گرو #خوندن و #دیدن و #شنیدن و #اجابت درخواستها و فعالیتهای آدمهای دیگه‌ست. :) @masture

. خب حالا من چیکار کنم؟ من که ماهها و سالهاست اینطوری زندگی کردم و الان دم‌به‌دقیقه موبایلم دم دستمه و نمی‌تونم روی کارم تمرکز کنم. تا میام دو صفحه کتاب بخونم، ده بار شبکه‌های مجازی رو چک می‌کنم، تا میام دو کلمه بنویسم، پنج بار وسطش به این و اون پیام می‌دم. من چیکار کنم که مثل گذشته‌ها بتونم روی کاری تمرکز کنم، ازش لذت ببرم و به مغزم این پیام رو بدم که الا و بلا باید به این هدفم برسم؟ تو باید جلوی ترشح غیرعادی #دوپامین رو بگیری تا مغزت به حالت عادی قبلش برگرده. باید جدی و عمیق با شبکه‌های مجازی و هر عامل حواس‌پرت‌کنی که منتهی به تولید اضافهٔ دوپامین می‌شه رابطهٔ جدیدی رو از سر بگیری. تو به معنای واقعی کلمه باید #سم‌زدایی کنی. چرا؟ چون تو تا نتونی دوپامین رو کنترل کنی، نمی‌تونی تمرکز کنی، تمرکز نکنی، کار عمیق انجام نمی‌دی و اگه کار عمیق انجام ندی، محصول و آوردهٔ نهایی تو درخشان و بهترین نخواهد بود. اون متنی که وسطش ده‌بار تمرکزت رو به هم زدی توی پوسته می‌مونه و هيچوقت بهتر از قبلش نمی‌شه. اون کتابی که ده بار کنارش گذاشتی تا به عوامل حواس‌پرتی‌ت جواب بدی، هیچوقت نه عمیق فهمیده شده و نه وارد لایه‌های زیرین و ناخودآگاه مغزت می‌شه. پس اگه می‌خوای سم‌زدایی کنی باید چندتا کار اساسی بکنی. @masture

. ١. برای تو، اگه هنوز خدای اراده‌ای: به مدت ٢١ روز برای چک کردن شبکه‌های اجتماعی‌ت زمان مشخص و سقف بذار. اول صبح چک نکن. توجه و اراده‌ت رو می‌گیره و ذهنت رو پر از اطلاعات درجه دو می‌کنه. می‌گم درجه دو چون فرض رو بر این گرفتم که تموم محتوای مجازی‌ای که می‌خونی و می‌بینی رو #هدفمند انتخاب کردی و بهشون نیاز داری. آخر شب و قبل از خواب هم چک نکن، چراکه ناخودآگاهت دوباره تمرکز می‌کنه روی اطلاعات درجه دو. پس ساعتی رو انتخاب کن که گُل وقت، توجه و انرژیت رو صرف پیشبرد اهدافت کردی و دیگه وقت تفریحته. سقف استفاده هم بذار تا دوپامین رو کنترل کنی. یه زمان‌سنج بذار و ببین از کیِْ حواست پرت می‌شه و فقط بی‌جهت داری می‌خونی و رصد می‌کنی و بی‌قراری. همون‌لحظه دیگه نباید ادامه بدی. برای خود من نهایت چک کردن شبکه‌های مجازی نیم‌ساعت در روزه. باقیش فقط موجب اختلال می‌شه. شاید برای شما کمتر یا بیشتر باشه. خودتون باید پیداش کنید. @masture