🔰بنام خدا ✅ملاک شيعه بودن
👈 اذن ندادن امام رضا (ع) به چند نفر كه ادعا مى كردند كه ما شيعه على هستيم
عنوان : آخرين كلمات
در كتاب احتجاج در بيان احتجاجات امام رضا (ع) روايت كرده است، كه قومى بر در منزل آن بزرگوار آمده اذن حضور به خدمت جناب امام رضا (ع) كرده و به ملازم آن حضرت گفتند : كه به مولاى خود بگوئيد، كه ما از شيعه هاى على بن ابي طالب (ع) هستيم، ما را مأذون فرمايد، به خدمتش برسيم. ملازم احوالات را به آن حضرت معروض داشتند، حضرت فرمود : به آن ها بگو كه من مشغول كارى هستم و بروند، فردا بيايند، فردا نيز آمدند، استيذان كردند همان جواب را شنيدند، تا مدت دو ماه به اين منوال مأذون شدند، و از شرف وصول محضر کرامی آن بزرگوار مأيوس شدند، آخرين روز به ملازم گفتند : به مولاى خود بگو كه ما از شيعيان پدرش على بن ابي طالب (ع) هستيم، به تحقيق دشمنان به ما شماتت مى كنند، در اذن ندادن آن جناب اگر اين دفعه هم مأذون نفرمايند، بايد از اين شهر و از خوف شماتت دشمنان بگريزيم. پس ملازم عرض ايشان را به حضرت رسانيد، و آن بزرگوار ايشان را اذن مرحمت فرمود. چون داخل شدند ايشان را به نشستن اذن نداد، و سرپا ايستادند، و عرض كردند : يابن رسول الله اين چه جفاست كه بر ما روا داشتى مدت دو ماه است اذن دخول نداده و حالا كه مأذون فرموده ايد، اذن جلوس ارزانى نمى فرماييد؟ حضرت فرمودن اين آيه را بخوانيد : و ما اصابكم من مصيبته فبما كسبت ايديكم و يعفو عن كثير،. يعنى آن چه كه از مصيبت به شما رسيده است، سببش آن است كه كسب كرد دو دست شما و خدا از بسيارى عفو كند. فرمود : كه من در اين باب به پروردگار خودم و به رسول او و جدم اميرالمؤمنين (ع) و به پدران بزرگوار خودم اقتدا نمودم، كه ايشان عتاب فرمودند، به شما نيز عتاب نموده و مأذون نكردم، عرض كردند : به چه سبب مستحق اين عتاب شده ايم ؟ فرمود : به سبب آن كه شما ادعا نموديد كه شيعه على (ع) امام حسن (ع)، امام حسين (ع) سلمان، ابوذر، مقداد، عمار و محمد بن ابى بكر است آن چنان شيعيانى كه به چيزى از فرموده هاى على (ع) مخالفت نكردند، و اما شما با امام على (ع) مخالفت مى كنيد، و در بسيارى از واجبات تقصير مى كنيد و سهل انگارى به عمل مى آوريد در حقوق عظيمه برادران دينى خودتان و تقيه مى كنيد، در جايى كه تقيه نبايد، بكنيد؛ در آن جايى كه تقيه بايد كرد، تقيه نمى كنيد و اگر بگوئيد : انكم مواليه و محبوه و الموالوان لاوليائه و ا لمعادون لاعدائه لم انكره من قولكم : يعنى به درستى كه ما از مولين و دوستداران على (ع) و دوستداران دوستان على (ع) مى باشيم، به اين سخن شما انكار نمى كنم، وليكن اين شيعه على (ع) بودن مرتبه شريفه است كه شما ادعا مى كنيد هرگاه تصديق نكند ادعاى شما را كرد و عمل شما چنان كه لازمه عمل شيعه است هلاك خواهيد شد مگر اين كه شما را رحمت پروردگار دريابد عرض كردند : يابن رسول الله پس ما به پروردگار خودمان توبه و استغفار مى كنيم از آن ادعاى شيعه كه كرديم و قائل مي شويم چنان كه فرموديد و اقرار مي كنيم بر اين كه ما دوستدار شمائيم و دشمن دشمنان شما هستيم چون اين نوع توبه و اقرار به دوستى كردند، پس آن بزرگوار نظر مرحمت به سوى ايشان افكنده فرمود، مرحبا به شما اى برادران مؤمن من و اى اهل دوستى من به بالا بيائيد و آن قدر آن ها را به طرف خود بالا كرد تا اين كه ايشان را بر نفس گرامى خود چسبانيد بعد از آن به ملازم خود فرمود چند مرتبه ايشان را از من برگردانيدى عرض كرد شصت مرتبه پس فرمود شصت مرتبه بيرون شو و بيا و از جانب من به ايشان سلام من را برسان پس به تحقيق گناهان خود را به سبب توبه و استغفار محو كردند، و به احترام و اكرام سزاوار شدند از براى دوست داشتن ايشان ما را. پس ملازم چنان كه مأمور شد به عمل آورد و بعد از آن به كار ايشان وارسى فرمود، و امور عيال و نفقه ايشان را وسعت مرحمت فرمود و انعام ها وصله ها براى ايشان مقرر داشت و حاجات ايشان را كفايت داده، مرخص فرمود.
كشكول النور : ج 2، ص 9 به نقل از كتاب مفتاح الجنة .
https://eitaa.com/masuman
🔰بخش پرسمان
💦چرا در زمان امامت امام باقر و امام صادق ( ع) معارف شيعه شكوفا گرديد ؟
جواب:
فقه و معارف شيعه ، در زمان امام باقر و صادق ( عليهم السلام ) بخصوص در زمان امام صادق ( عليه السلام ) - به اوج شكوفايي خود رسيد و اين بدان دليل بود كه در زمان اين دو امام بزرگ ، به خاطر درگيري ميان بني اميه و بني عباس ،
فرصتي مناسب به وجود آمد كه آن بزرگواران به نشر مكتب و معارف اسلامي بپردازند ؛ از اين رو ، بيشتر روايات و احاديثي كه در زمينه معارف اسلامي در منابع حديثي ما وارد شده ، از امام باقر و امام صادق ( عليهم السلام ) است
.
مركز پاسخگو : موسسه در راه حق
💦چرا مذهب ما به شيعه جعفري معروف است؟
سوال:
چرا مذهب ما به شيعه جعفري معروف است؟ نقش امامان قبل از امام صادق(ع) چه بوده است؟
جواب:
پس از فشارهاي شديد بني اميه، در عهد امامت امام صادق(ع) بر اثر قيام ها و انقلاب هايي كه در كشورهاي اسلامي بر عليه بني اميه بر پا شده بود و جنگ هاي خونيني كه در نهايت منجر به سقوط خلافت بني اميه گرديد، و نيز زمينه خوبي كه امام باقر(ع) با نشر حقايق و معارف اسلامي مهيا كرده بود، براي امام صادق(ع) امكانات بيشتري و محيط مناسب تري براي نشر تعاليم ديني پيدا شد.
آن حضرت تا اواخر زمان امامت خود كه مصادف با آخر خلافت بني اميه و اول خلافت بني عباس بود از فرصت استفاده نمود به نشر تعاليم ديني پرداخت و شخصيت هاي علمي بسياري در فنون مختلف عقلي و نقلي مانند زراره، محمد بن مسلم،
هشام بن حكم، جابر بن حيان و... پرورش داد.
در حوزه علمي امام ششم(ع)، چهار هزار نفر محدث و دانشمند شركت مي كردند كه عده اي از بزرگان و رجال علمي اهل سنت نيز مانند »ابو حنيفه«، قاضي سكوني، قاضي ابوالبختري و... افتخار شاگردي آن حضرت را پيدا كردند. از اين رو، امور ذيل را منشأ اين نامگذاري بايد دانست:
1- مجال و زمينه مناسبي كه سبب شد مجموعه عظيمي از معارف و تعاليم و احكام ديني در حوزه علمي امام صادق(ع) تبيين شود.
2- چهره شاخص و سرشناس و شناخته شده حضرت در ميان تمام فرق و گروه هاي مسلمان.
3- با توجه به اين كه برخي از ائمه چهارگانه، شاگرد امام صادق(ع) و برخي شاگرد شاگردان آن حضرت بوده اند، پيروي شيعه از فقه و مذهب اهل بيت با نام »جعفري« نامي شناخته شده و معتبر، نزد پيروان مذاهب اربعه بوده است.
4- علاوه بر اين كه، عنوان »مذهب جعفري«، شيعيان پيرو مكتب فقهي اهل بيت را از شيعه زيديه كه از فقه اهل بيت پيروي نمي كنند جدا مي سازد.
براي آشنايي با نقش امامان قبل از امام صادق(ع) ر.ك: حيات فكري و سياسي امامان شيعه، رسول جعفريان.
مركز پاسخگو : مركز تحقيقات سپاه
https://eitaa.com/masuman
🔰ضرورت ارتباط با معصومان (ع)
🌷در نمونه پاسخ های قرآنی
👈حضرت رضا (ع) در مجلس مأمون، در شمار آياتى كه براى فضيلت اهل بيت (ع) نقل مى كرد، اين آيه را « فَسْئَلُوا اَهْلَ الذِّكْر ِاِنْ كُنْتُمْ لاتَعْلَمُونَ» (1) : اگر نمى دانيد، از اهل ذكر از [آگاهان] بپرسيد قرائت كرده و فرمود : ما اهل ذكر هستيم اگر نمى دانيد از ما خانواده بپرسيد دانشمندان مجلس گفتند : مقصود خداوند از اهل ذكر يهود و نصارى هستند، امام ابوالحسن الرضا (ع) فرمود : سبحان الله ! اگر ما پرسيديم، و آن ها هم، به دين خودشان دعوت كردند و گفتند دين ما بهتر از دين اسلام است؛ آيا چنين كارى بر ما جايز است ؟ مأمون سؤال كرد : يا اباالحسن! آيا ممكن است، اين سخن را بشكافيد و شرح دهيد، تا خلاف ادّعاى اين ها ثابت شود؟ حضرت امام رضا (ع) فرمود : بلى، ذكر، رسول الله است و ما اهل بيت، اهل آن حضرت هستيم و اين در كتاب خدا بيان شده، آن جا كه درسوره طلاق مى فرمايد : فَاتَّقُوا اللّهَ يا اُولىِ الاَْلبابِ الَّذينَ امَنُوا قَدْ اَنْزَلَ اللّهُ اِلَيْكُمْ ذِكْراً، رَسُولاً يَتْلُوا عَلَيْكُمْ آياتِ اللّهِ مُبَيِّناتٍ (2) : از مخالفت فرمان خداوند بپرهيزيد، اى خردمندانى كه ايمان آورده ايد! زيرا خداوند ذكر را برشما فرستاده رسولى كه آيات روشن خدا را بر شما تلاوت مى كند پس ذكر، رسول الله است و ما هم اهل ذكر هستيم (3)
1عيون اخبار الرضا(ع)، ج 1 / 185، تفسير صافى، 4 / 124. 2انبياء / 7. 38طلاق / 10. 3 عيون اخبار الرضا(ع)، 1 / 187.
https://eitaa.com/masuman
17- مائده (5) ، آيه 55 .
برگرفته از: مقاله امـامـت از ديـدگـاه عـقـل
💠موضوع امامت و ولايت
👈برای آشنائی بيشتر با موضوع امامت و ولايت تبيين واژه ها لازم است.
✅(امامت) از اصول قطعى و از مباحث عمده و زيربنايى عقايد و معارف دينى به حساب مى آيد.
آيات و روايات بسيارى نشانگر اهميت و ارزش والاى اين اصل است .
👈در برخى از روايات ، از آن به عنوان (اساس اسلام و شاخه سربلند آن ) ياد گرديده و در برخى ديگر، مردن بدون معرفت امام ، از نوع مرگ جاهليت شمرده شده است .
امام رضا (ع) مى فرمايند:
(اِنَّ الاْمامةَ زِمامُ الدّينِ وَ نظامُ الْمسلِمينَ وَ صلا حُ الدُّنْيا وَ عِزُّالْمُؤْمِنينَ، اِنَّ الاِم امَةَ اءُسُّ الاْسْلامِ النّامِي وَ فَرْعُهُ السّامِي )(1)
امامت ، مهار دين و مايه نظام مسلمانان و صلاح دنيا و عزّت مؤ منان است . امامت ، اساس و ريشه اسلام بالنده و شاخه سربلند آن است .
رسول خدا (ص) نيز مى فرمايند:
(مَنْ ماتَ لا يَعْرِفُ اِمامَهُ ماتَ مِيْتَةً جاهِلِيَّةً)(2)
كسى كه بميرد در حالي كه امامش را نمى شناسد، به مرگ جاهليت مرده است .
براى شناخت بهتر و بيشتر مسأله امامت ، بررسى آن را در آيات و روايات پى مى گيريم .
ابتدا به تبيين واژه هاى امامت و ولايت مى پردازيم :
1 ـ امامت
(امامت ) در لغت ، از ماده (اَمّ) (به معناى قصد و آهنگ به سوى هدفى معين ) گرفته شده و به معناى هر چيزى است كه انسان به آن توجه كند و مقصود و پيشواى او واقع شود.(3)خواه انسانى باشد كه ديگران به گفتار و كردار او اقتدا نمايند يا كتابى كه به دستوراتآن عمل شود يا غير آن ؛ و چه آنكه رهبرى و پيشوايى او در مسير حق و صراط مستقيم باشد يا درمسير باطل و گمراهى .(4)
در قرآن كريم ، لفظ (امام ) در همه موارد مزبور به كاربرده شده است .(5)
امـا در اصطلاح دينى ، امامت به معناى (رياست عمومى در امور دينى و دنيايى است) (6)
و امام به كسى گفته مى شود كه به جانشينى ازسوى پيامبر(ص)، اين رياست را به عهده مى گيرد.
2 ـ ولايت
(ولايت) از ريشه (ولى ) است و معنى اصلى اين ريشه (قرب و نزديكى ) است.(7) و براى هر نوع نزديك بودن چه از نظر مكانى ، خويشاوندى ، دوستى ، يارىرسانى و يا از جهت دينى و اعتقادى ميان دو فرد يا دو چيز به كار رفته است .(8)
ابن اثير در معناى (ولى ) مى گويد: (ولى ) از اسماى خداوند متعال ، به معناى ناصر و ياور است و گفته شده كه به معناى متولّى و عهده دار امور عالم مى باشد كه همه هستى قائم به وجود اوست .
از جمله اسماى خداوند (والى) است ؛ يعنى ، او مالك همه هستى و تصرف كننده در آنهاست .
او سپس مى گويد: گويا معناى (ولايت) با تدبير، قدرت و انجام كار همراه است و به كسى كه اين شروط در او جمع نباشد، (والى) گفته نمى شود.(9)
با توجه به آنچه در مورد ريشه اصلى معناى (ولايت) (قرب و نزديكى) ذكر شد، اين نكته روشن مى گردد كه (ولايت) معنايى دارد كه تمامى مصاديقش را شامل مى شود؛ زيرا گاهى از رابطه و خويشاوندى ميان دو نقر ـ كه آنان را به يكديگر نزديك كرده ـ و يا از پيوند دوستى و صحبت ميان دو فرد يا دو گروه و ملت ـ كه بر اساس آن به هم نزديكند ـ و يا از عهده دار شدن سرپرستى و تدبير امور فرزند از سوى پدر و قيّم او ـ كه نوعى قرب و نزديكى ميان آنهاست ـ به عنوان (ولايت) ياد مى شود.
همچنان كه رهبرى وسرپرستى يك جامعه و عهده دار شدن اداره و تدبير امور آنان از سوى يك فرد نيز نوعى ديگر از رابطه و نزديكى ميان فرد و جامعه است كه به عنوان (ولايت) ناميده مى شود و چه بسا، اين نوع ارتباط دوستى ، يارى و همكارى ميان دو طـرف را نيز به همراه داشته باشد.(10)
با توجه به مصداق ها و موارد كاربرد كلمه (ولى) و (ولايت) در قرآن و روايات ، دو معنا براى ولايت بيش از همه به چشم مى خورد كه عبارتند از:
1 ـ يارى و دوستى
2 ـ سرپرستى ، رهبرى و تدبير امور.(11)
اقسام ولايت (12)
در يك تقسيم كلى ، ولايت به دو نوع تقسيم مى گردد:
1 ـ ولاى منفى ؛ 2 ـ ولاى مثبت .
1 ـ ولاى منفى
آن است كه مسلمانان موظف به نپذيرفتن آن هستند؛ مانند: ولايت شيطان ، طاغوت و كفّار.
2 ـ ولاى مثبت
آن است كه مسلمانان دعوت شده اند تا بدان اعتقاد و پذيرش داشته باشند و نسبت به آن اهتمام ورزند كه اين خود بر دو قسم است :
الف ـ ولاى اثباتى عام :
يعنى ، دوستى و احساس مسؤ وليت هر مسلمان در برابر مسلمانان ديگر به اينكه خود و آنان را اعضاى يك پيكره بداند.
امر به معروف و نهى از منكر از وظايفى است كه از اين احساس ناشى مى شود.
قرآن كريم در اين باره مى فرمايد:
وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَيُطِيعُونَ اللّهَ وَرَسُولَهُ أُوْلَئِكَ سَيَرْحَمُهُمُ اللّهُ إِنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
سورة التوبة آية 71
مردان و زنان مؤ من ، بعضى از آنها ولى و دوست بعضى ديگرند، يكديگر را به معروف امر مى نمايند و از منكر باز مى دارند.
ب ـ ولاى اثباتى خاص :
يعنى ولاى اهل بيت پيامبر(ص ) كه مورد سفارش آن حضرت است .
اين نوع ولايت به چهار قسم تقسيم مى گردد:
1 ـ ولاى محبت :
يعنى مردم بايد نسبت به اهل بيت پيامبر(ص ) كه از نزديكان آن حضرت اند، محبت و عشق بورزند. قرآن مى فرمايد:
(قُلْ لا اءَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اءَجْراً إ لا الْمَوَدَّةَ فىِ الْقُربى )(14)
بگو: از شما درخواست مزدى بر رسالت ندارم ، جز آنكه نسبت به نزديكانم محبت بورزيد.
زمخشرى نقل كرده است كه رسول خدا (ص) فرمود:
(مَنْ ماتَ عَلى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ ماتَ شَهيداً؛ اَلا وَ مَنْ ماتَ عَلى حُبِّ آلِ مُحمَّدٍ ماتَ مَغْفُوراً لَهُ؛ اَلا وَ مَنْ ماتَ على حبِّ آلِ مُحَمَّدٍ ماتَ تائِباً؛ اَلا وَ مَنْ ماتَ عَلى حُبِّ آلِ مُحمَّدٍ ماتَ مُؤْمِناً مُسْتَكْمِلَ الاِْيمانِ)(15)
هر كس بر دوستى آل محمد(ع ) بميرد، شهيد مرده است ؛ آگاه باشيد كه هر كس بر دوستى آل محمد بميرد، آمرزيده مرده است ؛ بدانيد كه هر كس بر دوستى آل محمد بميرد، همانند توبه كننده مرده است ؛ بهوش باشيد كه هر كس بر دوستى آل محمد بميرد، مؤ من و با ايمان كامل مرده است .
2 ـ ولاى پيشوايى دينى :
يعنى امامان معصوم (ع ) بايد الگوهاى عملى انسان ها درزندگى قرار گيرند؛ به اين معنا كه آنها داراى مقام مرجعيت دينى بوده و كردار و گفتارشان ميزان و معيار تشخيص حق از باطل است و مردم بايد آنها را در همه امور، امام و پيشواى خود قراردهند.
حديث معروف ثقلين ناظر به تشريع چنين منصبى براى ائمّه معصوم (ع ) است .
پيامبر(ص) در اين حديث مى فرمايد:
من در بين شما دو چيز گرانبها و وزين باقى مى گذارم : كتاب خدا واهل بيتم را؛ آنهـا از هم جدا نمى شوند تا در كنار حوض كوثر نزد من آيند.
بر آنها پيشى نگيريد و از آنان عقب نمانيد كه گمراه مى شويد و در صدد ياد دادن به آنان نباشيد؛ زيرا كه از شما داناترند.(16)
3 ـ ولاى رهبرى اجتماعى :
يعنى ، حق حاكميت سياسى ، اجتماعى و تدبير و اداره همه شؤون جـامـعـه ، مـخـصـوص امـامـان مـعصوم (ع) است و هرگاه ديگران در اين منصب قرار گيرند، غاصب شمرده مى شوند.
قرآن مجيد در بيان اين ولايت مى فرمايد:
(اِنَّما وَلِيُّكـُمُ اللّهُ وَ رَسـُولُهُ وَالَّذينَ آمـَنـُوا الَّذينَ يـُقـيمـُونـَ الصَّلوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكوةَ وَ هُمْ راكِعُونَ) (17)
ولى و سرپرست شما خدا و رسول اوست و آنان كه ايمان آورده اند؛ آنان كه نماز را به پا مىدارند و زكات مى دهند، در حالى كه در ركوعند.
4 ـ ولاى تصرّف يا ولاى تكوينى :
در اين نوع ولايت ، ولىّ با اذن الهى ، توانايى تصرف در طـبيعت يا بخشى از آن را دارد و مصداق كامل آن امامان معصوم (ع) هستند.
آنان در اثر قرب و رابطه با خداوند و شكوفا نمودن مجموعه استعدادهاى بالقوّه خويش ، داراى ولايت تامه هستند و از اقتدار و نيروى خاص معنوى برخوردارند و با اجازه خداوند، بر نظام تكوين مسلّط مى باشند.
معجزات و خوارق عاداتى كه در طـول زندگى امامان معصوم (ع ) از آن ها سرزده ، دليل دارا بودن چنين ولايتى توسط آنان مى باشد.
اين نوع ولايت ، برتر و عالى تر ازسـايـر اقـسام ولايت است ؛ زيرا قلمرو آن از مرحله تشريع فراتر رفته و در عالم تكوين اثرمى گذارد.
1- اصول كافى ، يعقوب كلينى ، ج 1 ، ص 155 .
2- اصول كافى ، يعقوب كلينى ، ج ، ص 308 .
3- التحقيق فى كلمات القرآن الكريم ، حسن مصطفوى .
4- لسان العرب والمفردات فى غريب القرآن .
5- در آيه 73 سوره انبياء ، به پيشواى حق ، آيه 41 سوره قصص ، به پيشواى باطل ، و در آيه 17 سوره هود ، به تورات اطلاق شده و در آيه 79 سوره حجر ، به راه ، امام گفته شده است .
6- الالفين ، علاّمه حلّى ، ص 2 ، چاپ نجف .
7- معجم مقاييس اللّغة ، احمد بن فارس بن زكريّا .
8- المفردات .
9- النّهاية ، ابن اثير ، ج 5 ، ص 227 .
10- اقـتباس از : الامامة والولاية فى القرآن الكريم ، على اكبر موسوى يزدى و ديگران ،ص 58 .
11- المفردات ؛ المنجد ؛ مجمع البحرين ، فخرالدين طريحى .
12- مطـالب اين بخش از كتاب ولاءها و ولايت ها ، اثر شهيد مرتضى مطهرى ، ص 9 ـ 60 اقتباس گرديده است .
13- توبه (9) ، آيه 71 .
14- شورى (42) ، آيه 23 .
15- الكشاف ، زمخشرى ، ج 3 ، ص 467 .
16- احقاق الحق ، تسترى ، ج 9 ، ص 309 .
🌷اهمیت امام شناسی
🍀معرفت امام، راه معرفت خدا🍀
💠ضروری ترین شناخت،همانا معرفت پروردگار سبحان است به گونه ای که بدون این معرفت، اعمال آدمی ارزش و در نتیجه اثری در رشد او ندارد.
💠 با چنین اهمیتی، برای هر کسی این پرسش مطرح است که راه دستیابی به معرفت خدا چیست؟
💠باید در این باره به چند نکته توجه کرد:
🔶اولاً. با نگاه و تأملی بر نظام هستی به راحتی در می‌یابیم که خداوند متعال، عالم را بر اساس نظام اسباب و مسببات بنا کرده است و به فرموده امام صادق علیه السلام: «أَبَی اللَّهُ أَنْ یُجْرِیَ الْأَشْیَاءَ إِلَّا بِأَسْبَابٍ فَجَعَلَ لِکُلِّ شَیْ ءٍ سَبَباً؛ خداوند ابا دارد که اشیا را جز به وسیله اسباب، جریان داده و مدیریت کند پس برای هر چیزی، سببی قرار داد» و نیز فرمود: «لَا یُنَالُ مَا عِنْدَ اللَّهِ إِلَّا بِجِهَةِ أَسْبَابِهِ وَ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ أَعْمَالَ الْعِبَادِ إِلَّا بِمَعْرِفَتِهِ؛ جز از مسیر اسباب به آنچه در نزد خداست نمی توان رسید و خداوند عمال بندگان را جز با معرفت به خویش نمی پذیرد»و در علم فلسفه نیز به صورت مفصل به این بحث و دلایل آن پرداخته شده است. ملاحظه می‌کنید که در این سخن شریف حضرت صادق علیه السلام پیش از آنکه معرفت را سبب پذیرش عمل معرفی فرماید، پرده از این سنت و روش الهی در نظام هستی برداشته است؛ درست مثل آنکه پروردگار عالم برای باریدن باران، ابر و باد را می‌فرستد.
🔶دوم. 🔺ممکن است راه‌های مختلفی برای شناخت خدا به ذهن برسد. راههایی همچون معرفت فلسفی، شناخت تجربی موجودات و معرفت شهودی نفس که هر کدام در جای خود درست است و چه بسا قرآن کریم و انبوه احادیث نیز به روشنی این راهها اشاره کرده اند اما باید بدانیم که این گونه منابع افزون بر آنکه شناخت کلی و اجمالی و احیاناً ناقصی از خدا ارائه می‌دهد، به هیچ وجه توانایی کشف دستورها و باید و نبایدهای الهی در موضوعات گوناگون را ندارند.
🔺برای مثال یک فیلسوف و یا یک زیست شناس به فرض توفیق در اثبات خدا، قدرت کشف حلال و حرامهای الهی را نخواهد داشت. بنابراین حق معرفت خدا و دستوراتش که راه بندگی اوست، جز از راه منابعی که خداوند خود معرفی کرده است، به دست نمی آید و این منبع شناخت، همانا خلیفه و ولی خداست.
🔺امام صادق علیه السلام ائمه را منبع و سببب اصلی معرفی می‌کند و می‌فرماید: «خدا خودداری و امتناع فرموده که کارها را بدون اسباب فراهم آورد پس برای هر چیزی سبب و وسیله ای قرار داد و برای هر سبب شرح و گشایشی مقرر داشت و برای هر شرحی، دانشی گذاشت و برای هر دانشی، دری گویا نهاد، عارف حقیقی کسی است که این در را شناخت و نادان حقیقی کسی است که به این در نادان گشت، این در رسول خدا است و ما اهل بیت».
🔶سوم. 🔺منابع حدیثی ما این نکته سرشار است که همانا مسیر و منبع معرفت خدا و احکامش همانا امامان معصوم علیهم السلام و امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف است؛
🔺روزی امام حسین علیه السلام به اصحاب خود فرمود: «ای مردم خداوند بندگان را خلق نکرده است مگر از برای آنکه او را بشناسند و چون او را شناختند، عبادتش کنند و چون او را عبادت کردند، از عبادت غیر او بی نیاز شوند. مردی عرض کرد: یاابن رسول اللَّه پدر و مادرم فدای تو باد، معرفت خدا (یعنی حق و حقیقت خداشناسی) چگونه است؟ فرمود: شناختن اهل هر زمان است امام زمان خودشان را که واجب است بر آنها اطاعت فرمایشات و أوامر و نواهی او»
🔺همچنین جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید از امام باقر علیه السلام شنیدم که فرمود:«تنها کسی خدای عزوجل را شناسد پرستش کند که هم خدا را بشناسد و هم امام از ما خاندان را و کسی که خدای عزوجل را نشناسد و امام از ما خاندان را نشناسد، غیر خدا را شناخته و عبادت کرده، این چنین (مانند عامه مردم) که به خدا گمراهند»
🔺بنابراین همان طور که بارها گفته شده نظام هستی بر پایه اسباب و مسببات است و واسطه اصلی بین خدا و مخلوقات، امامان معصوم علیهم السلام هستند و تمام آنچه که در این جهان جاری می‌شود، از راه ایشان است. با این توضیح حتی راهیابی به معرفت خدا نیز جز از راه اهل بیت ممکن نخواهد بود.
🔺چنانچه امام صادق علیه السلام از امیرالمؤمنین نقل می‌فرماید که:«مسلماً اگر خدای تبارک و تعالی اراده نمود خودش را بی واسطه به بندگانش می‌شناساند لکن خداوند ما را ابواب و صراط و راه و جهتی قرار داد که از آن طریق وارد می‌شوند پس هر کس که از ولایت ما عدول کرده یا دیگری را بر ما ترجیح دهد همان از صراط مستقیم منحرف و گمراه شده است».
🍃حجت الاسلام #ملائی
https://eitaa.com/masuman
✅لزوم توسل و ياری جستن از معصومان (ع) امام رضاعلیه السلام می فرمایند :
إذا نَزَلَت بِکُم شَدیدهُ فاستَعینوا بِنا
هرگاه برای شما پیشامد سختی روی داد از ما کمک و یاری بجوئید.
با توجه به امر امام رضا علیه السلام به دعا در سختی ها و توسل به ساحت آن بزرگواران،
بیایید با هم متمسک و متوسل به درگاه آل الله شویم و برای ظهور مولا استغاثه نماییم.
چه بلایی سخت تر است از گرفتار شدن به غربت و غیبت حجت زمان حضرت بقیه الله ارواحنافداه!