#کودک #کودک_کشی ✳️ صهیونیست‌ها به این دلایل کودکان را می‌کشند! سؤال این که، چرا صهیونیست‌ها به راحتی زنان و کودکان را می‌کشند؟ و آیا نگران تبعات غیرقابل جبران این حماقتشان نیستند؟ در پاسخ به این دو سؤال ، تلاش می‌کنیم از مباحث و نظریات موجود در حوزه «جامعه‌شناسی جرم و جنایت» هم استفاده کنیم. بخوانید: پیش از آغاز بحث، ابتدا به این نکته مهم توجه کنید که، مقاومت فلسطین در همان 7 اکتبر(15 مهر ماه) که وارد سرزمین‌های اشغالی شد، ظرف کمتر از 20 دقیقه از مرزها عبور و طی چند ساعت، چندین هزار صهیونیست را به هلاکت رساند یا مجروح و اسیر کرد. این ضربه اطلاعاتی، امنیتی، نظامی و حیثیتی آن‌قدر سنگین و خارق‌العاده بود که، هنوز بزرگ‌ترین استراتژیست‌های دنیا، مشغول تجزیه و تحلیل آنند. این را گفتیم تا به این نتیجه برسیم که، یکی از دلایل حملات جنون‌آمیز صهیونیست‌ها به زنان و کودکان فلسطینی در غزه و به شهادت رساندن 7500 فلسطینی که بیش از 97 درصد آنها غیرنظامی‌اند، همین ضربه 7 اکتبر است. آنها برای فرار از آن تحقیر تاریخی است که‌، 7000 کودک و نوزاد را ظرف فقط 20 روز به شهادت رسانده یا زخمی می‌کنند. آنها خون می‌ریزند تا، اولا تسکین یابند ثانیا به اشغالگرانی که از سرتاسر دنیا با وعده و وعید در این نقطه جمعشان کرده‌اند بقبولانند در این سرزمین غصب‌شده بمانند. برای رژیمی که خود را در حوزه اطلاعاتی«قوی‌ترین کشور دنیا» می‌دانست و ارتشش لقب «چهارمین ارتش بزرگ دنیا» را یدک می‌کشید، شکست خوردن ظرف 20 دقیقه، کم ضربه و کم تحقیری نیست. اما پاسخ درست به این سؤال که «چرا حمله زمینی به غزه صورت نمی‌گیرد» این است که، این حمله صورت می‌گیرد و طی روزهای گذشته نیز چهار بار صورت گرفته است منتهی، در همان ساعات اولیه و آغاز تلفات و خسارات، صهیونیست‌ها را متوقف و از ادامه حمله باز‌می‌دارد و چرندیاتی مثل «صرفا یک تست بود» صرفا برای اقناع افکار عمومی است. اصلا بهتر است پاسخ این سؤال را از «ناداف آرگمان»، رئیس‌سابق شاباک بشنویم: «در صورتی که نظامیان اسرائیلی جنگ زمینی را آغاز کنند، به جز عده اندکی همه آنها کشته خواهند شد. ما از شنبه سیاه (هفتم اکتبر آغاز عملیات طوفان‌الاقصی)،  2 هزار کشته و ۳۰۰ اسیر داده‌ایم؛ در صورت ورود زمینی به غزه، ۱۰ هزار کشته و هزار اسیر خواهیم داشت... اطلاعاتی در دست داریم که حماس تسلیحات منحصر به فردی دریافت کرده که هنوز رونمایی نکرده است.» نیویورک تایمز نیز به نقل از منابع خود، «نگرانی نتانیاهو از شکست» را دلیل فرار او از حمله زمینی به غزه دانسته است. اما آنچه باعث این امر شده، صرفا ترس از آن سلاح‌هایی که به قول «ناداف آرگمان» «حماس هنوز رونمایی نکرده است» نیست. بخشی از این ترس بازمی‌گردد به جنسِ ساکنان غزه. شما در غزه یک نفر را نمی‌توانید پیدا کنید، برادر، خواهر، عمو، رفیق، پدر یا مادرش به دست صهیونیست‌ها به شهادت نرسیده باشد. تمام ساکنان غزه دست‌کم، یک شهید از نزدیکان درجه یک و دوستان خود دارند. جماعتی که با گلوله و توپ و محاصره و خون بزرگ شده، با جماعتی که به دنبال رفاه و خوشگذرانی به این فلسطین کوچ داده شده‌اند، فرق می‌کند. تاکنون از خودتان پرسیده‌اید، در روزهای آغازین جنگ که گذرگاه رفح باز بود، چرا فلسطینی‌ها از غزه خارج نشدند؟! یا چرا فرودگاه‌های اسرائیل پُر شد تا جایی که صهیونیست‌ها، فرودگاه‌ها را تعطیل کردند تا صهیونیست‌ها نتوانند مهاجرت معکوس کنند؟ اینها سؤالات بسیار سؤال مهمی هستند. آیا فلسطینی‌ها نمی‌دانستند، صهیونیست‌ها زن و کودک نمی‌شناسند و غزه را با خاک یکسان می‌کنند؟ آیا نمی‌دانستند، آمریکا و غرب پشت صهیونیست‌ها خواهند ایستاد و مدرن‌ترین و ترسناک‌ترین سلاح‌های روز را به آنها خواهند داد؟ آنها می‌دانستند اما دیدیم که جز گروهی اندک، همه ماندند و صهیونیست‌ها دقیقا از همین روحیه است که می‌ترسند. حتی بیشتر از آن سلاح‌ها. این تازه غیرنظامیان غزه است. مبارزان فلسطینی داستان دیگری دارند که ما پیش از این طی گزارشی مستقل تحت عنوان «‌6 فرمانده حماس که به کابوس اسرائیل تبدیل شده‌اند» به گوشه کوچکی از ویژگی‌های آنها پرداخته‌ایم. تحقیر اسرائیل طی 20 دقیقه در هفتم اکتبر امسال مگر از سوی کسانی غیر از همین مبارزان فلسطینی انجام شد؟! اما اینکه چرا صهیونیست‌ها، به راحتی آب خوردن آدم می‌کشند و آیا نگران تبعات این جنایات هولناک نیستند؟ می‌شود پاسخ‌های متفاوتی داد. وقتی از «ویکتور فرانکل» روانشناس مشهور اتریشی درباره روحیات برخی شکنجه‌گران و جنایتکاران سؤال شد، پاسخ داد بسیاری از این شکنجه‌گران شخصیت سادیسمی دارند. لذا از جنایت کردن نه تنها دچار عذاب وجدان نمی‌شوند بلکه لذت هم می‌برند. قطعا این می‌تواند بخشی از پاسخ این سؤال ما باشد. 👇👇👇👇👇