حافظ: چو رسی به طور سینا ارنی بگو و بگذر تو صدای دوست بشنو، نه جواب لن ترانی

مولوی: "ارنی" کسی بگوید که تو را ندیده باشد تو که با منی همیشه، چه "تری" چه "لن ترانی"

شب بخیر

و ماجرا باران...

#پاراگراف ۱۰_باتلاق اینهارو میبینی اقای رنگو! دوست ها اینده سازان وطنم هستند... اینجا زندگی برای نوجوان بسی دشوار و طاقت فرساست،به طوری که اگر در گوش فلکی نجوا کنی و فقط کمی از مشکلاتت را به رویشان بیاوری و بگویی: [ما فقط نوجوانیم] میگویند: [سخت تلاش کن و اینده ات را در دستانت بفشار تا در روز های نچندان دور که نامش را اینده میگویند در باتلاق بزرگسالی گیر نکنی] مشکل ، دقیق همینجاست ،همین مکان وساعت و لحظه... هیچکدامشان تا به امروز نیامدند بگویند: باتلاق بزرگ اینده در اینجاست... در نوجوانی، مکانی مانند برزخ میان بزرگسالی و کودکی ،نه انقدر بزرگی که بتوانی خودت انجامش دهی نه انقدر کودک که کودکی کنی...! اقای رنگو! ما دهه هشتادی ها، که البته خیلی هایمان دگر نوجوان نیستند خیلی سریع تر از پدر و مادرهایمان پیر شده ایم...فشار در برابر هر انچیز که میبینیم پیرمان کرده... مطمعناً اگر این جمله را هم بخوانند میگویند: (نونت به راه اب هم به راه دگر چه میخواهی؟) اما درد هایمان وصله به نون و جو، اب به پایان نمیرسد... ما اندازه فرد ۵۰ ساله میفهمیم و اشک میریزیم و رنج میبریم،از اینهمه اتفاقات ناگواری که در جهانمان رخ میدهد: جنگ،اقتصاد،فشار و چه چه! در کل نوجوانی تایم دشواریست اقای رنگو! در اخر ارزومندم که از باتلاق وسیع نوجوانی جان سالم به در ببرید... _سیده زهرا موسوی🌱

جالبه بدونید! این پاراگراف رو روز نوجوان نوشتم... و تو مدرسه خوندمش... تا یه هفته بهم میگفتن اقای رنگو😂😂😂 میگفتن: اِاِاِ اقای رنگو اومد😂

خوش اومدین به کلبه من... من ۲۱۳ ام در حد دَرکَم مینویسم... خوشحالم که جمع مارو بزرگ تر کردین🌱

اصلا با هرکانالی ک توش ادبی مینویسن حال میکنم...

راستی... پاراگراف باتلاق چطور بود؟