دوست دارم درباره ویدیوی تازهی ترانه علیدوستی یه چیزی بنویسم، چون واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم و احساساتی شدم. ترانه تو این ویدیو از زندگی خودش، تجربههای شخصی، و نگاهش به دنیای اطراف حرف زد، و به شکل خیلی صادقانه درباره فشارها و محدودیتهایی که زنان تو جامعه باهاش روبهرو هستن صحبت کرد.
یکی از چیزایی که برام خیلی قابل احترام بود، جرأتش تو صحبت درباره بیماری خودایمنیش بود. ترانه صادقانه درباره اینکه چطور این بیماری روی زندگی و انرژی روزمرهاش اثر گذاشته حرف زد، بدون اینکه بخواد مظلومنمایی کنه یا خودش رو محدود کنه. این صراحت، به نظر من یه پیام مهمه حتی وقتی با سختیها و محدودیتهای واقعی روبهرو هستیم، هنوز میتونیم صدای خودمون رو داشته باشیم و فعال باشیم. داشتن همچنین قدرتی و تسلیم نشدن و نباختن خودت به مشکلات ستودنیه.
همچنین چیزی که بیشتر از همه تأثیر گذاشت، جسارتش بود. اینکه بدون ترس از قضاوت، مواضعش رو بیان میکنه و میگه زنان حق دارن صدای خودشون باشن و انتخاب کنن. ویدیوش فقط یه روایت از زندگی یه بازیگر نیست؛ یه یادآوریه برای همه ما که نباید سکوت کنیم و نباید اجازه بدیم محدودمون کنن.
ترانه بهم یادآوری کرد که قدرت زنانه یعنی شجاعت داشتن، حتی وقتی همه میخوان سکوتت کنن و حتی وقتی با سختیهای جسمی روبهرو هستی. وقتی بهش نگاه میکنم، حس میکنم ما هم میتونیم جوری زندگی کنیم که صدای خودمون و ارزشهامون شنیده بشه. این ویدیو نه فقط سرگرمکننده بود، بلکه یه تلنگر بود که به خودمون نگاه کنیم و ببینیم چه کاری میتونیم برای خودمون و اطرافیانمون انجام بدیم.
اگر افکارتون ذره ای با چیزهایی که ترانه علیدوستی بیان کرده، تفاوت داره؛ و شاید براتون سخت باشه که احترام بزارید و قبول کنید که من هم به تمام این حرفا باور دارم لطفا لف بدید🤍
